Κάλεσμαστο No Border - Patras 2008

Εν έτει 2008, οι διαχειριστές της εξουσίας επιδίδονται για κυριαρχικούς λόγους σε πολέμους, συγκρούσεις και εκμετάλλευση. Μία από τις εστίες πολέμου βρίσκεται στο Αφγανιστάν, όπου οι δυτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής, με κεφαλή τις ΗΠΑ, εισέβαλαν, εν ονόματι ενός «αντιτρομοκρατικού» αρχικά και «ανθρωπιστικού» πολέμου σήμερα, επιδιώκοντας να κυριαρχήσουν στην περιοχή σε όλα τα επίπεδα. Η ελληνική κοινωνία, όταν έπεσαν οι πρώτες φήμες περί πολέμου, συσπειρωμένη διαδήλωνε με αντιπολεμικό μένος, ενώ σήμερα που οι επιπτώσεις του πολέμου φτάνουν στην πόρτα της σφυρίζει αδιάφορα και υποκριτικά.

Ο λόγος για τους αφγανούς και άλλους άραβες πρόσφυγες που συρρέουν στην Πάτρα, πόλη πύλη προς την Ευρώπη, παραμένουν εδώ για κάποιο διάστημα κάτω από θλιβερούς όρους, μέσα σε έναν κλοιό τρομοκράτησης και βίας από τις αρχές, με την προσδοκία να δραπετεύσουν στη δυτική Ευρώπη ή να ριζώσουν στην Ελλάδα αν θα έχουν την τύχη να είναι από τους ελάχιστους που θα πάρουν χαρτιά. Φεύγουν από τη χώρα τους εξαιτίας του πολέμου που δεν αφήνει τίποτε όρθιο ή απειλούμενοι από το θρησκευτικό φονταμενταλισμό των ταλιμπάν, με την ελπίδα να στήσουν στην Ευρώπη μια καινούργια, αξιοπρεπή και πιο ελεύθερη ζωή. Ωστόσο, και εδώ υφίστανται μια άλλη έκφραση του πολέμου, αφού είναι «παράνομοι», χωρίς χαρτιά, δεν έχουν το δικαίωμα να μετακινούνται ελεύθερα, βρίσκονται παραπεταμένοι στο περιθώριο της κοινωνίας και στερημένοι ουσιαστικά της αναγνώρισης του δικαιώματος στην ύπαρξη.

O μετανάστης ή ο πρόσφυγας δεν αντιμετωπίζεται πια μόνο σαν «παράνομος» ή «λαθραίος» αλλά σαν εγκληματίας. Προορίζεται για πειραματόζωο στις νέες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, οι οποίες επιχειρείται να επιβληθούν εν τέλει και στο σύνολο του πληθυσμού. Στο παραπάνω πλαίσιο ψηφίστηκε στις 18 Ιουνίου του 2008 η «Οδηγία Επιστροφής» (Return Directive) την οποία οι 27 χώρες–μέλη της Ε.Ε. πρέπει να εφαρμόσουν εντός δύο ετών. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη οδηγία:

Παρατείνεται το όριο κράτησης από 3 σε 18 μήνες

Θεσπίζεται η άμεση απέλαση και η επαναπροώθηση σε τρίτες χώρες σε περίπτωση μη οικειοθελούς απομάκρυνσης.

Απαγορεύεται για 5 έτη η εκ νέου είσοδος στην Ε.Ε. των ατόμων που έχουν απελαθεί.

Δίνεται η δυνατότητα απέλασης σε ευπαθείς πληθυσμούς (έγκυες γυναίκες, ανήλικοι, υπερήλικες).

Θεσπίζεται η μπλε κάρτα η οποία θα δίνεται μόνο σε εξειδικευμένους εργάτες.

Οι αφγανοί πρόσφυγες όσο καιρό βρίσκονται στην Πάτρα διαμένουν πολιορκημένοι από τις αρχές σε έναν καταυλισμό-στρατόπεδο, που εντοπίζεται στο ανατολικό άκρο της πόλης, κοντά στο λιμάνι, οριοθετημένος από το υπόλοιπο αστικό πεδίο, καθώς δεν τους επιτρέπεται ούτε η έξοδος απ΄αυτόν. Ο πληθυσμός του αγγίζει τους 1000 περίπου νεαρούς άντρες, αριθμός που το καλοκαίρι αυξάνεται. Η μικρή αυτή σε έκταση κοινότητα υπάρχει στην Πάτρα εδώ και 13 χρόνια, αφότου πρωτοστήθηκε από Κούρδους Ιρακινούς. Οι πρόσφυγες ζούν κυριολεκτικά στοιβαγμένοι σε πρόχειρα καταλύματα που οι ίδιοι κατασκευάζουν όπως-όπως, με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής αφού ούτε νερό τους παρέχεται, ούτε ηλεκτρικό ή χώροι υγιεινής. Επιπρόσθετα, από το Γενάρη του 2008 βιώνουν τον αποκλεισμό τους στον καταυλισμό λόγω σχετικής απόφασης που τους απαγορεύει την κυκλοφορία στο λιμάνι και στην πόλη και επιπλέον οι κατασταλτικοί μηχανισμοί έχουν περικυκλώσει το χώρο, ώστε όποιοι κινούνται έξω από τα όριά του να ξυλοφορτώνονται, να συλλαμβάνονται, να απάγονται, ακόμη και να απελαύνονται.

Η πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας κρατά σιγή ιχθύος, εθελοτυφλώντας μπροστά στο «έγκλημα» που διαπράττεται, χωρίς να παίρνει θέση υπέρ ή κατά, απλά ασχολείται με τις δικές της μικρές ιδιωτικές υποθέσεις. Εντούτοις, μια μικρή μερίδα κατοίκων έχει συσπειρωθεί μαζί με επιχειρηματίες της πόλης πιέζοντας με κάθε μέσο, ώστε να διαλυθεί ο καταυλισμός και οι πρόσφυγες να εκτοπιστούν. Στο πλαίσιο αυτό συνηγορεί δήμος και νομαρχία, μαζί και ΜΜΕ, οι οποίοι χρόνια τώρα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το ζήτημα αλλά αρνούνται ακόμη και κάθε είδους υλική βοήθεια. Στην άλλη όχθη, οργανώσεις του αντιεξουσιαστικού και αριστερού χώρου εδώ και μήνες έχουν σχηματίσει ένα μέτωπο αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες καταφέρνοντας με μικρούς βηματισμούς, από τη μια να αποτρέψουν την κατεδάφιση του καταυλισμού και την πραγματοποίηση μιας αναμενόμενης επιχείρησης σκούπας, να κινηθούν ενωμένοι μαζί με τους πρόσφυγες σε δύο ανεπανάληπτες πορείες (Γενάρης και Φλεβάρης 2008), από την άλλη, να τους υποστηρίζουν με υλική, νομική και ιατρική βοήθεια στην καθημερινότητά τους. Παράδειγμα αποτελεί η εγκατάσταση δικτύου νερού μέσα στον καταυλισμό στο πλαίσιο του προπαρασκευαστικού διημέρου το Μάιο του 2007 και η νομιμοποίησή του από το κίνημα αλληλεγγύης.

Το ζήτημα όμως παραμένει άλυτο και καθώς διανύουμε το καλοκαίρι και η πίεση των αρχών παραμένει, κρίνεται αναγκαία μια πολύμορφη- δυναμική δράση και ένας λόγος που θα γεφυρώνει τα προβλήματα προσφύγων και ελλήνων, θα επικοινωνεί τα προβλήματα και τα αιτήματά τους ευρύτερα, προκειμένου να αποτελέσει ένα γεγονός που θα αναγκάσει την κοινωνία αφενός να σκεφτεί, αφετέρου να πάρει επιτέλους μια ενεργή θέση.

Γίνεται λοιπόν ανοιχτό κάλεσμα για τη συμμετοχή στο No Border στην Πάτρα από τις 29 έως 31 Αυγούστου 2008. No Border, όχι σύνορα δηλαδή, και έχει διττή σημασία στην προκειμένη περίπτωση, καθώς η πόλη πλήττεται από εσωτερικά και εξωτερικά σύνορα. Τα εσωτερικά σύνορα αφορούν στην απαγορευμένη ζώνη του λιμανιού, που στο όνομα της ασφάλειας αποκλείει την πόλη από το ζωογόνο παράγοντα της θάλασσας, αποκόβοντας τους ανθρώπους τόσο από την οικονομική, την πολιτική και την πολιτιστική ιστορία, όσο και τη διαχρονική αλληλεπίδραση τους με άλλους λαούς διαμέσου της θάλασσας. Παράλληλα η κοινωνία στερείται έναν από τους σημαντικότερους δημόσιους χώρους που εν μέρει ιδιωτικοποιείται, ενώ ένα άλλο μέρος του περιφραγμένο από κάγκελα ελέγχεται με κάμερες από το λιμενικό και ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι. Ταυτόχρονα εσωτερικά σύνορα έχουν αποκλείσει τους πρόσφυγες στον καταυλισμό σε βαθμό που να μιλάμε για ένα πατρινό γκουαντάναμο. Πλήττεται όμως και από εθνικά σύνορα όσο απαγορεύεται στους πρόσφυγες να κυκλοφορούν στο λιμάνι και να ταξιδεύουν με προορισμό μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Μεταξύ άλλων, στόχοι του No Border είναι μέσα από τη μαζική συμμετοχή στις εκδηλώσεις, συζητήσεις και δράσεις ακτιβισμού να δοθεί ένα τέλος στην πολυδιάστατη βία που ασκείται στους πρόσφυγες και να ακουστoύν η φωνή και τα αιτήματά τους σε όλη την κοινωνία, εντός και εκτός συνόρων. Ο λόγος και η δράση μιας ουσιαστικής αλληλεγγύης πρέπει να μετουσιώνει τα αιτήματα των προσφύγων σε προτάγματα μιας ελεύθερης και αξιοπρεπούς ζωής για όλους μας.

Το No Border μπορεί να αποτελέσει χώρο έκφρασης της ελευθερίας ενάντια σε κάθε είδους σύνορα και μονοδιάστατα σκεπτικά, ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο, ευρύ μέτωπο αποδόμησης της αντιμεταναστευτικής πολιτικής που θέλει μια Ευρώπη φρούριο και έναν κόσμο διαχωρισμένο σύμφωνα με τα κυριαρχικά συμφέροντα.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος

Άσυλο και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για όλους

Ενάντια σε εσωτερικά, εθνικά και υπερεθνικά σύνορα

Ελευθερία μετακίνησης
ενάντια στον αστυνομικό αποκλεισμό του καταυλισμού,
στις συλλήψεις-απαγωγές και τους ξυλοδαρμούς

Κατάργηση της Οδηγίας Επιστροφής και όλων των διεθνών αντιμεταναστευτικών συνθηκών

Επανάκτηση του δημόσιου χώρου του λιμανιού από την κοινωνία της Πάτρας



www.noborderpatras.org

noborderpatras@gmail.com



www.noborderpatras.org


http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=897664