Eθνικόφρονες θα ξαναγράψουν το βιβλίο της Ιστορίας

Ο ΙΟΣ του Σαββάτου
Το ξαναγράψιμο (του βιβλίου) της Ιστορίας
ios@enet.gr / www.iospress.gr§ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ
Εχει ο καιρός γυρίσματα: ένα χρόνο μετά τη δημόσια διαμάχη για το «εθνικά προβληματικό» βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, που αποσύρθηκε μετεκλογικά από τον υπουργό Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη, δημοσιεύτηκαν στον Τύπο τα ονόματα της συγγραφικής ομάδας στην οποία ανατέθηκε η σύνταξη του επόμενου εγχειριδίου. Πρόκειται για τους καθηγητές του ΑΠΘ Ιωάννη Κολιόπουλο και Ιάκωβο Μιχαηλίδη, τον σχολικό σύμβουλο Θανάση Καλλιανιώτη και τον φιλόλογο Χαράλαμπο Μηνάογλου. Προς αποφυγή λαθών, ο υπουργός φρόντισε να δώσει στους συγγραφείς γραπτές οδηγίες, υπενθυμίζοντας ότι πρέπει να συμβάλουν στην «ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης των μαθητών» με τη δέουσα αναφορά σε «πρότυπα και ηρωικές πράξεις» των προγόνων μας («Ελ. Τύπος» 8.6.08). Προφανώς ο κ. Στυλιανίδης έσπευσε να συμμορφωθεί με τις προειδοποιήσεις των εντύπων του «πατριωτικού χώρου» που καθοδήγησαν την περσινή καμπάνια, ότι «αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο να έχουμε και πάλι διάφορα παρατράγουδα» αν το περιεχόμενο του βιβλίου «αφεθεί στην κρίση και στις προσωπικές πεποιθήσεις των όποιων συγγραφέων» («Το Παρόν» 9.12.07). Πρακτικότερο θα ήταν βέβαια να το γράψουν απευθείας ο Μάκης Κουρής κι ο Θέμος Αναστασιάδης, για γραφειοκρατικούς όμως λόγους οι αρμοδιότητες των τελευταίων περιορίζονται προς το παρόν στον έλεγχο του τελικού προϊόντος. Η νέα συγγραφική ομάδα δεν φαίνεται πάντως να έχει ανάγκη τις υπουργικές συμβουλές. Αν μη τι άλλο, δυο από τα μέλη της (οι πανεπιστημιακοί) συμμετείχαν στις 29 Απριλίου 2007 στην ημερίδα που οργάνωσε η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών ενάντια στην «αποδόμηση της Ιστορίας και του Εθνους», με αφορμή ακριβώς το βιβλίο της Στ' Δημοτικού. Τον τόνο της εκδήλωσης έδωσε ο οικοδεσπότης, πρόεδρος της ΕΜΣ (κι αντιπρόεδρος της χουντικής «Συμβουλευτικής») Νικόλαος Μέρτζος, επικεντρώνοντας τα πυρά του στον εσωτερικό εχθρό που επιβουλεύεται ξανά τις εθνικές μας παραδόσεις: «Εντός και εναντίον της Εθνικής Παιδείας, έχει στηθεί και ήδη λειτουργεί ένα Κρυφό Σχολειό, νεοταξικό και διεθνιστικό, όπου, σε πανελλαδική κλίμακα, συντελείται ένα παιδομάζωμα. Τα άγουρα Ελληνόπουλα εκπαιδεύονται να αλλαξοπιστήσουν κυριολεκτικά αποτάσσοντας, ως Σατανά, την πίστη των γονέων τους και προσηλυτιζόμενα στην πίστη της Νέας Τάξης». Στο ίδιο ακριβώς ελληνοχριστιανικό κλίμα κινήθηκε στην ομιλία του κι ο Κολιόπουλος. Κατήγγειλε τους «επίδοξους αποδομητές της εθνικής ταυτότητας» και την «ηγεμονία της διεθνιστικής "cabale" που ορίζει και νέμεται τις εθνικές ευαισθησίες των Ελλήνων, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και εξής», διαπίστωσε πως «η αμφισβήτηση της εθνικής ιστορίας και η επιχείρηση να κατεδαφισθεί η εθνική ταυτότητα των Ελλήνων συνιστούν σοβαρό πολιτικό ζήτημα» και κατέληξε μ' ένα κάλεσμα για επαναφορά της παλιάς καλής Εθνικής Ηθικής Διαπαιδαγώγησης: «Στην ελληνική "πραγματικότητα", η πολυπολιτισμική κοινωνία που επαγγέλλονται οι αποδομητές του ομοιογενούς εθνικού κράτους θα είχε ως πιθανές συνέπειες διάφορες αποσχιστικές κινήσεις. [...] Εν όψει της εξάρσεως του εθνικισμού στις όμορες χώρες, θα ήταν τραγικό για την ασφάλεια της ελληνικής εθνικής επικράτειας να παραδοθεί το ελληνικό εθνικό κράτος στις αφελείς, στην καλύτερη περίπτωση, επιδιώξεις μιας "cabale" ανιστόρητων και ανελλήνιστων νομέων της εθνικής ευαισθησίας, η οποία τείνει να επιβάλει καθεστώς ιδεολογικής τρομοκρατίας στην ελληνική πνευματική και πολιτική ηγεσία». Αυτά όσον αφορά το γενικό πλαίσιο. Η συγγραφική όμως ομάδα έχει ένα ακόμη ενδιαφέρον κοινό χαρακτηριστικό. Τρία τουλάχιστον από τα μέλη της έχουν τοποθετηθεί δημόσια, με το έργο τους, υπέρ της ιστοριογραφικής αποκατάστασης του εθνικόφρονος δωσιλογισμού της Κατοχής. Σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας και με αποχρώσεις στον βαθμό στράτευσης ή την επιχειρηματολογία τους, ως συμμέτοχοι ωστόσο του ίδιου «μετα-αναθεωρητικού» ρεύματος που μας έχει απασχολήσει και παλιότερα (βλ. «Ιός» 26.10.03 & 5.12.2004). Ηδη από το 1994, ο Κολιόπουλος φρόντισε να δικαιώσει τους ταγματασφαλίτες της Βόρειας Ελλάδας, που «δεν υστερούσαν σε πατριωτισμό έναντι εκείνων που ακολούθησαν τους Αντάρτες» αλλά συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς για να αντισταθούν στην «κομμουνιστική-ολοκληρωτική εξουσία» του ΕΑΜ, το οποίο στηριζόταν στον «βρετανικό χρυσό» και με την «προκλητική στάση» της νεολαίας του «έσπειρε τη διχόνοια και υπονόμευσε τους συνεκτικούς δεσμούς που συνείχαν τις παραδοσιακές κοινότητες των χωρικών» («Λεηλασία Φρονημάτων», σ. 91-2, 116, 192 & 195). Ακόμη σαφέστερος --και πιο γενικευτικός-- είναι ωστόσο σε ένθετο αφιέρωμα της «Καθημερινής» (14/11/1999): «Με κριτήριο τον έλεγχο της εδαφικής επικράτειας μιας χώρας και την παροχή υπηρεσιών στο λαό της», διαβάζουμε εκεί, «τα ισχυρότερα επιχειρήματα [νομιμότητος] μπορούσε να προβάλει -και επρόβαλε- η κατοχική Κυβέρνηση. Η "κυβέρνηση" του ΕΑΜ μόνο περιστασιακή εξουσία ασκούσε σε τμήμα του εδάφους της χώρας και παρείχε υποτυπώδεις μάλλον υπηρεσίες, ενώ η "κυβέρνηση" του εξωτερικού δεν ασκούσε εξουσία επί ελληνικού εδάφους και ουσιαστικά λειτουργούσε ως ελληνική υπηρεσία διαπιστευμένη στη βρετανική κυβέρνηση». Ομως, «αυτή η πραγματικότητα δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη του έθνους», αφού «το ζήτημα της εξουσίας στην κατεχόμενη Ελλάδα, όπως έχει ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη, είναι προϊόν ιδεολογικών "επιδρομών" στο ιστορικό παρελθόν και πολιτικής επεξεργασίας». Διακριτικότερος, ο Ιάκωβος Μηχαηλίδης είναι γνωστός κυρίως ως ο επιμελητής του λευκώματος «Μακεδονισμός. Ο ιμπεριαλισμός των Σκοπίων 1944-2006» που εξέδωσε πέρυσι η ΕΜΣ, με «τεκμήρια» όπως το δήθεν χαρτονόμισμα με τον Λευκό Πύργο (βλ. «Ιός» 5.12.07). Ο ίδιος έχει γράψει ωστόσο και τη βιογραφία ενός από τους επιφανέστερους (και πιο μισητούς) δωσιλόγους της Κατοχής, του «υπερυπουργού» Οικονομικών, Εθν. Οικονομίας, Επισιτισμού, Γεωργίας και Εργασίας των κυβερνήσεων Τσολάκογλου και Λογοθετόπουλου («Σωτήριος Γκοτζαμάνης. Ο άνθρωπος, ο πολιτικός, ο μύθος», εκδ. Βάνιας, Θεσ/νίκη 2001), ύστερα από πρόταση -και με χρηματοδότηση- μιας Ιστορικής & Λαογραφικής Εταιρείας των Γιαννιτσών. «Είναι αλήθεια πως οι κατοχικές κυβερνήσεις δεν μπορούν να καυχηθούν για την αποτελεσματικότητά τους», διαβάζουμε εκεί. «Δεν είναι δίκαιο όμως να φέρουν στις πλάτες τους συνολικά τη ρετσινιά της προδοσίας. Σήμερα μισόν αιώνα αργότερα, είναι ανάγκη να γίνει μια πιο ψύχραιμη αποτίμηση της περιόδου, απαλλαγμένη από τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που ταλάνισαν επί μακρόν την ελληνική κοινωνία». Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της «ψύχραιμης αποτίμησης» συνιστούν οι εκτιμήσεις του συγγραφέα ότι ο βιογραφούμενος μπορεί να μην «δικαιώθηκε στις πολιτικές του εκτιμήσεις», αφού «η Γερμανία δεν επιράτησε κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», δεν μπορεί όμως με τίποτα να θεωρηθεί «"κουίσλιγκ", όπως ειρωνικά τον αποκαλούσαν μεταπολεμικά οι πολιτικοί του αντίπαλοι». Επιπλέον, του αναγνωρίζεται «αταλάντευτη» προσήλωση «στη γραμμή της προώθησης των συμφερόντων του μακεδονικού ελληνισμού», η οποία «αποτελεί για τον ίδιο μια έστω και μετά θάνατον δικαίωση» (σ. 110-2). Ως «κορυφαία» δε προσφορά του Γκοτζαμάνη προς το έθνος επί Κατοχής, ο κ. Μιχαηλίδης θεωρεί -τι άλλο;- «την παραχώρηση του οικοπέδου για την ανέγερση του μεγάρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών»... Σε πολύ διαφορετικό επίπεδο κινείται, τέλος, ο σχολικός σύμβουλος Θανάσης Καλλιανιώτης. Επίσημος ομιλητής σε ακροδεξιά «μνημόσυνα» ταγματασφαλιτών της Βόρειας Ελλάδας, στα κείμενά του συνδυάζει την ένθερμη συνηγορία του ένοπλου δωσιλογισμού με έναν παλιομοδίτικο αντικομμουνισμό, πιστή αναπαραγωγή της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας των πρώτων μετεμφυλιακών χρόνων. «Η εξουσία επέτρεπε τόσα χρόνια να δυσφημίζονται ως προδότες οι εθνικιστές της Κατοχής, για λόγους εκλογικής πελατείας», διαβάζουμε σε μια τυπική παρέμβασή του, ενώ αλλού θεωρεί «άοπλη αντίσταση» τον ...«πολιτισμικό προσεταιρισμό των Γερμανών» από τους Βορειοελλαδίτες εθνικόφρονες. Στο συνέδριο δε της Σαμοθράκης για τον δωσιλογισμό (2004) κατέπληξε τους πάντες με την ανοιχτή συνηγορία του υπέρ των μελών της Εθνικοσοσιαλιστικής Οργάνωσης Κοζάνης που εκτελέστηκαν απ' τον ΕΛΑΣ (καθώς «δεν φορούσαν αλεξίβροχα τις μέρες της κόκκινης μπόρας»): «Δεν ήταν εύκολο», υποστήριξε, «να στοιχειοθετηθεί σοβαρή κατηγορία εναντίον τους, αφού ενοχοποιούνταν για ανακρίσεις μόνο, ελέγχους [δηλ. μπλόκα] κι εράνους». Προφανώς οι ανακρίσεις υπόπτων για λογαριασμό των κατοχικών αρχών αποτελούσαν, κι αυτές, μια ιδιότυπη μορφή αντίστασης - τουλάχιστον απέναντι στην «κόκκινη μπόρα»... Με μεγάλη περιέργεια αναμένουμε να δούμε πώς όλες αυτές οι «ψύχραιμες αποτιμήσεις» θα βρουν τον δρόμο τους στο νέο, «εθνικά ορθό» σχολικό βιβλίο.

www.iospress.gr
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=21.06.2008,id=31778880,39809472,53987136
http://indy.gr/other-press/ethnikofrones-tha-ksanagrapsoyn-to-biblio-tis-istorias