«Πρέπει να ενισχυθεί η παρουσία των δυνάμεων της αστυνομίας, ώστε να αποτελέσει μία στρατιά του καλού που θα παρεμβάλλεται στους δρόμους μεταξύ των πολιτών και των δυνάμεων του κακού…Πρέπει να ξαναρχίσουμε (…) να στέλνουμε στα σπίτια τους όσους ξένους δεν προέρχονται από χώρες της Ε.Ε. και δεν έχουν ούτε εργασία, ούτε στέγη, άρα είναι αναγκασμένοι να προσφεύγουν στην εγκληματικότητα για τα προς το ζην».
Ανακοίνωση του μπερλουσκόνι την επόμενη μέρα της εκλογής του στο ραδιοτηλεοπτικό σταθμό RAI
«Ήμαστε 22 άτομα στη βάρκα. Μας συλλαμβάνει η ελληνική ακτοφυλακή. Τραβάνε τη βάρκα μας από τη μηχανή και μας σπρώχνουν προς τα τουρκικά θαλάσσια ύδατα. Η βενζίνη τελειώνει και μας έχουν παρατήσει στη μέση της θάλασσας. Ο καιρός επιδεινώνεται, σηκώνεται κύμα και η βάρκα αρχίζει και παραπαίει. Ήταν 16 του Μάη, 2 το πρωί. Αυτοί που είναι στις άκρες της βάρκας αρχίζουν και πέφτουν στη θάλασσα ο ένας μετά τον άλλον. Η βάρκα ανατρέπεται. Χάνω τον φίλο μου. Αρχίζω να κολυμπώ και να παλεύω με τα κύματα. Τελικά με σώζει ένας ψαράς, με πάει στο νοσοκομείο, απʼ όπου τελικά με στέλνουν στο κέντρο κράτησης».
Γιασίν, μοναδικός επιζών μετανάστης από επιχείρηση αναχαίτισης της ελληνικής ακτοφυλακής στη Σάμο
Εδώ και κάμποσο καιρό τα σύνορα διασχίζονται από σιωπηλές και αποκαμωμένες φιγούρες. Διαπερνούν φυλάκια, ναρκοπέδια, λιμενικά μπλόκα και υπερσύγχρονα ραντάρ. Είναι οι μετανάστες. Άνθρωποι αποφασισμένοι να κινηθούν για να ζήσουν μακριά από τη φρίκη ενός πολέμου, την ανέχεια μιας τριτοκοσμικής επαρχίας. Το άπλωμα της καπιταλιστικής σχέσης ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία αυτού του πλανήτη παράγει αφόρητες συνθήκες ζωής. Ιδιαίτερα εκεί, όπου η ιστορία των αγώνων από τα κάτω δεν οδήγησε σε έναν κοινωνικό συμβιβασμό, εκεί όπου ο πόλεμος αποτελεί μια καθημερινότητα δεκαετιών, εκεί όπου τα αποικιακά καθεστώτα μετασχηματίστηκαν σε δικτατορίες ή καταπιεστικές θεοκρατίες. Εκεί, μαζικά άνθρωποι επιλέγουν να μετακινηθούν. Προορισμός και μονόδρομος η Ευρώπη.
Η ένταση και το απρόβλεπτο της μετανάστευσης οδηγούν τα κράτη, που γίνονται πόλοι έλξης μεταναστών, να πάρουν σκληρότερα μέτρα τόσο σε σχέση με τον έλεγχο των συνόρων όσο και με τη διαχείριση των ήδη εντοπισμένων μεταναστών. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπό το σλόγκαν «Ελευθερία, Ασφάλεια και Δικαιοσύνη» της Συνθήκης του Άμστερνταμ ʽ97, εγκαινιάζονται πλήθος κανονισμών που σχετίζονται με τον έλεγχο των συνόρων, την καταγραφή των μεταναστών, την οργάνωση βάσεων δεδομένων(βλπ. σύστημα πληροφοριών Sengen), το άσυλο και το διεθνές έγκλημα. Στις 25 Μαρτίου 2007, στη Διακήρυξη του Βερολίνου με την οποία γιορτάστηκαν τα 50 χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης (βάση για τη μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση) αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μεγάλες προκλήσεις, που δεν σταματούν στα εθνικά σύνορα.(…) Μαζί θα πολεμήσουμε την τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα και την παράνομη μετανάστευση». Όπως γίνεται σαφές, για τον κυρίαρχο λόγο, μετανάστευση και έγκλημα τείνουν να ταυτιστούν.
Δεν χρειάστηκαν πολλά χρόνια ώστε να διαχυθεί από τα πάνω ένας κοινός πανευρωπαϊκός λόγος για την μετανάστευση. Το δόγμα της ασφάλειας, έχοντας αναπαράγει μέσα από τα ΜΜΕ την ποινικοποίηση του «ξένου» και συμβάλλοντας έτσι στον υποβόσκοντα ρατσισμό του εκάστοτε ντόπιου πληθυσμού, βοηθάει στην επιτάχυνση των διαδικασιών και των τεχνικών ελέγχου διαχείρισης του «προβλήματος». Ενώ αρχικά τα μέτρα ελέγχου της μετανάστευσης παρουσιάζονταν ως έκτακτα, δηλαδή ως μια προσωρινή κατάσταση εξαίρεσης που αφορούσε τους μετανάστες, οδηγούμαστε σήμερα με το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο που θα ψηφιστεί στις Βρυξέλλες στις 16 Οκτώβρη, στην ουσιαστική κήρυξη πολέμου κατά της μετανάστευσης και στη μονιμοποίηση των έκτακτων τεχνικών κοινωνικού ελέγχου. Με την οριστικοποίηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης ως χώρους φυλάκισης μεταναστών, τις μαζικές απελάσεις στο όνομα της ασφάλειας, την 18μηνη κράτηση χωρίς νομικά προσχήματα, την ουσιαστική κατάργηση των πολιτικών ασύλου.
Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, όταν ανακοινώνονται τέτοιου είδους διακηρύξεις. Εδώ και 15 χρόνια η ΕΕ έχει δείξει τις προθέσεις της ως προς το μεταναστευτικό ζήτημα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, η ευρωπαϊκή υπηρεσία φύλαξης των συνόρων frontex (κάτι σαν ευρωπαϊκό στρατηγείο συντονισμού δράσεων που αφορά «αναχαιτίσεις», μαζικές συλλήψεις και απελάσεις)η οποία πρόκειται να λειτουργήσει στονΠειραιά ως ένα από τα δύο μεγάλα περιφερειακά επιχειρησιακά κέντρα της FRONTEXμε πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, η σκλήρυνση των πολιτικών ασύλου και το ηλεκτρονικό φακέλωμα αποτελούν το σκληρό και δοκιμασμένο πυρήνα που στηρίζει όλες τις σημερινές πολιτικές κατευθύνσεις.
Αυτό που θεμελιώνεται επίσημα στο εξής μπορεί να συμπυκνωθεί στα παρακάτω σημεία:
1. Στη κατάργηση στην πράξη του δικαιώματος του ασύλου για τους πρόσφυγες. Αυτά που η «δημοκρατική μεταπολεμική Ευρώπη» αναγνώρισε ως ανθρώπινα δικαιώματα στη Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τώρα τα καταργεί στην πράξη υιοθετώντας την 18μηνη κράτηση των μεταναστών χωρίς χαρτιά. Αυτοί οι άνθρωποι που καταφεύγουν στην Ευρώπη κυνηγημένοι από τη φτώχια, τον πόλεμο την προσφυγιά και την απελπισία, απελαύνονται από τη δημοκρατική Ευρώπη, αφού πρώτα κρατηθούν, συνήθως σε πρώην αποθήκες εμπορευμάτων, επί 18μηνο. Αν βεβαίως επιζήσουν από τις περίφημες επιχειρήσεις «αποτροπής» του λιμενικού της Frontex. Όλα αυτά αποτελούν μέτρα έκτακτης ανάγκης, που συνεπάγονται πλέον την κήρυξη πολέμου από την ΕΕ εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων.
2. Στην επιβεβαίωση της οικονομικής χρησιμότητας της μετανάστευσης για τα κράτη της Ε.Ε. αλλά και το καπιταλιστικό περιεχόμενο της ως αποδοτικότερη και ορθολογικότερη διαχείριση της κινητικότητας της φθηνής εργασίας. Εισάγεται επίσημα η έννοια της κυκλικής μετανάστευσηςμέσω της δημιουργίας μπλε κάρτας για προσέλκυση μεταναστών υψηλής κατάρτισης, της δημιουργίας «ευρωπαϊκού γραφείου στήριξης» στην Αθήνα με πρόταση του Παυλόπουλου, που θα δίνει πληροφορίες για την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες καταγωγής των αιτούντων άσυλο, προκαταλαμβάνοντας και καθοδηγώντας έτσι τις αποφάσεις για χορήγηση ή όχι ασύλου με συνέπεια τις αντίστοιχες αποφάσεις για μαζικές απελάσεις και στρατιωτικής θωράκισης των συνόρων.
3. Στη συλλογή των βιολογικών στοιχείων ατόμων και πληθυσμών ως μέτρο ελέγχου προς μια κατεύθυνση παγίωσης της καταγραφής βιομετρικών δεδομένων στις τράπεζες πληροφοριών των αστυνομικών υπηρεσιών κάθε κράτους χωριστά αλλά και πανευρωπαϊκά. Για το σκοπό αυτό τίθεται προς ψήφιση η δημιουργία ενός προγράμματος αδειών και αιτήσεων για βίζες προς τρίτες χώρες που συνοδεύεται από την βιομετρική καταγραφή και την λήψη βιομετρικών δεδομένων από τους «παράνομα» διαμένοντες στις ευρωπαϊκές χώρες. Τα βιολογικά κριτήρια για την ομαδοποίηση πληθυσμών σε συνδυασμό με τα έκτακτα νομικά μέτρα και τους ειδικούς χώρους φυλάκισης οδηγούν σταδιακά σε αυτό που θα χαρακτηρίζαμε χωρίς πολλούς ενδοιασμούς Νέο ολοκληρωτισμό ή ολοκληρωτική δημοκρατία.
4. Στην εξαγωγή των ευρωπαϊκών συνόρων. Τα ευρωπαϊκά κράτη εφαρμόζοντας την αρχή η καλύτερη καταστολή είναι η πρόληψη, στήνουν ένα τεράστιο δίχτυ ελέγχου σε όσες χώρες συνορεύουν με τα εξωτερικά σύνορα της, ιδιαίτερα τα μεσογειακά. Στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λιβύη, το Μαρόκο, την Αίγυπτο με ευρωπαϊκά φράγκα. Χώροι εγκλεισμού εκτός όχι μόνο της εδαφικής επικράτειας οι οποίοι καταργούν ουσιαστικά τη δυνατότητα αντίστασης και αμφισβήτησης.
Αυτό όμως τελικά που καταλήγει να έχει κεντρική σημασία – και ίσως να αποτελέσει το πεδίο εκείνο ανάδυσης αγώνων πέρα από τους εθνικούς διαχωρισμούς αλλά και ενάντια στον καπιταλισμό – είναι πως οι τεχνικές που επιλέγονται ως προς αυτή την κατεύθυνση έχουν δύο αποδέκτες. Πρωτίστως και με κάθε σκληρότητα τους μετανάστες αλλά με έναν αμφίδρομο τρόπο και τις κοινωνίες υπό τα ομογενοποιητικά χαρακτηριστικά των εθνικών κρατών. Γιατί κάθε πολιτική εκτόπισης ενός πληθυσμού, όπως έχει φανεί και ιστορικά, απαιτεί από την μια το σχηματισμό μιας κοινωνικής συναίνεσης και μιας επαλήθευσης των εθνικών μύθων απέναντι σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς αλλά ταυτόχρονα δίνει στην κυριαρχία την δυνατότητα να αποφασίζει ποια θα είναι η εκάστοτε κοινωνική ομάδα η οποία θα βρεθεί εκτοπισμένη και υπό την κατάσταση εξαίρεσης που σήμερα βιώνεται σχεδόν αποκλειστικά από τους μετανάστες. Είναι γνωστό πλέον το παράδειγμα της Ιταλίας που απελαύνει Ρουμάνους (σημ. ευρωπαίοι υπήκοοι από το 2003) για να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα, που οργανώνει πογκρόμ σε τσιγγάνους για να «καθαρίσουν οι πόλεις» και κατεβάζει το στρατό στους δρόμους για να αντιμετωπίσει, όπως διατείνεται ο μπερλουσκόνι, τους μετανάστες. Φυσικά κανένα κρατικό έγκλημα τέτοιου περιεχομένου δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν η κοινωνία δε σιγοντάρει τις κρατικές εκκλήσεις. Ποιοι/ες θα είναι οι επόμενοι/ες;
Αν το ζήτημα, όμως, είναι η ορθολογικότερη διαχείριση της απαξιωμένης και φτηνής εργασίας δεν μπορούμε πλέον να βλέπουμε τους εαυτούς μας έξω από τις μορφές που παίρνει σήμερα αυτή η συνθήκη, με όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια να έρχονται σε άμεση σχέση με τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας των μεταναστών. Και αυτό σημαίνει μια όλο και πιο σκληρή υποτίμηση της ζωής για όλους και όλες. Τέλος, αν οι τεχνικές ελέγχου που αναπτύσσονται έχουν ως βασικό στόχο την πειθάρχηση και τον έλεγχο των από τα κάτω και των αρνήσεών τους τότε εδώ είμαστε για να αποδεικνύουμε ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση από κάθε μορφή εξουσίας έχει και τα εργαλεία και την θέληση να τους αντιπαρατεθεί.
Αλληλεγγύη στους μετανάστες!
Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών!
Κατάληψη Φάμπρικα * Υφανετ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου