«Δεν ξέρω άλλο τόπο. Εδώ γεννήθηκα...»

Ο Χάρης Ντεγκράφτ γεννήθηκε εδώ πριν από 30 χρόνια. «Με προσβάλλει που με αντιμετωπίζουν σαν μετανάστη»


Με προσβάλλει που με αντιμετωπίζουν σαν μετανάστη. Δεν έχω έρθει σαν μετανάστης, δεν την καταλαβαίνω αυτήν τη λέξη, γιατί θεωρούμαι μετανάστης; Δεν μπορούν να με πουν ούτε καν αλλοδαπό. Αλλά δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Και τι να την κάνω μια πενταετή άδεια παραμονής; Αλλωστε, με τόσα χρόνια ανανεώσεις μπορώ πια να βγάλω άδεια παραμονής αορίστου χρόνου. Θα 'θελα όμως να είχα την ελληνική υπηκοότητα».

Ο Χάρης Ντεγκράφτ γεννήθηκε εδώ πριν από 30 χρόνια. «Με προσβάλλει που με αντιμετωπίζουν σαν μετανάστη», μας λέειΟ Χάρης Ντεγκράφτ γεννήθηκε εδώ πριν από 30 χρόνια. Μιλά χαμηλόφωνα, συνεσταλμένα, σχεδόν ντροπαλά. Νιώθει λίγο άβολα που μιλά για τον εαυτό του. Ο πατέρας του είναι από την Γκάνα και η μητέρα του από τον Μαυρίκιο. Σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων και εργάζεται σε κατάστημα αθλητικών ειδών. Στα 18 του αναγκάστηκε κι αυτός να τρέχει για τα χαρτιά (άδεια παραμονής) αφού δεν είχε υπηκοότητα.«Νομίζω ότι ο κόσμος στην Ελλάδα έχει καταλάβει ότι υπάρχουν ξένοι που θέλουν να ζήσουν εδώ και πρέπει να καταλάβουν τους "ξένους" που έχουν μεγαλώσει εδώ. Με ρωτάνε συνέχεια από μαι, τους λέω ότι γεννήθηκα εδώ και μου λένε "δεν είσαι ξένος". Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν είμαι Ελληνας. Είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικής αποδοχής. Νιώθω μπερδεμένος. Από τη μια πιστεύεις και νιώθεις ότι είναι η δική σου πατρίδα και από την άλλη να μη σε δέχονται όπως θα περίμενες. Η κοινωνία είναι ανοιχτή αλλά και κλειστή ταυτόχρονα. Είχα πάει για καλοκαιρινή εργασία στην Κεφαλονιά και οι ντόπιοι με κοιτούσαν περίεργα και δεν μου μιλούσαν και την επομένη το αφεντικό μου 'πε "γυρνάς πίσω". Ανθρωποι είμαστε, αυτό μου προκάλεσε δυσάρεστα αισθήματα και με πείραξε πολύ... Μικρός δεν έδινα σημασία κι ας ήμουν το μοναδικό σκούρο παιδί. Και να υπήρχε προκατάληψη την αγνοούσα... Υποτίθεται ότι είναι καλός ο προτεινόμενος νόμος αλλά δεν είναι γιατί έχει προκατάληψη. Ολοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν παιδιά που ζουν εδώ από ξένους γονείς, αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή που δεν μπορούμε να περάσουμε επειδή δεν μας επιτρέπουν να την περάσουμε.Αυτή τη στιγμή εστιάζω στη δουλειά μου και τη θεωρώ πολύ σημαντική επειδή δεν θέλω να μείνω στον δρόμο και θα χρειαστεί σε λίγο καιρό να βοηθήσω κι εγώ τους γονείς μου.Κάνω όνειρα για μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή. Αυτό θα ήθελα από την πολιτεία: να διδάξει στους ανθρώπους τι είναι το σωστό, για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Θα ήθελα πολύ να μάθω τη γνώμη του ελληνικού λαού, τι πιστεύει για μας, αν μας αποδέχονται, αν τους εξαγριώνει η παρουσία μας. Βλέπω όλα αυτά τα ρεπορτάζ και νομίζω ότι αυτά είναι τα ερωτήματα που θα 'πρεπε να απαντηθούν και από τον νομοθέτη.Στην ουσία δεν ξέρω άλλο τόπο, στην Γκάνα δεν έχω πάει ποτέ, πήγα δύο φορές μικρός στον Μαυρίκιο, τελευταία φορά που ταξίδεψα ήταν το 1990 και παρά τις φοβερές θάλασσες και παραλίες που άλλοι ονειρεύονται να επισκεφθούν, εγώ ήθελα να γυρίσω πίσω.Ενας φίλος μου από το σχολείο πήγε για σπουδές στον Καναδά και έχει πάρει ήδη την υπηκοότητα κι ας μεγάλωσε εδώ. Κι εμείς παρά τις δυσκολίες θέλουμε να μείνουμε εδώ. Δεν μπορώ να μην τη θεωρήσω πατρίδα μου, έχω την ελληνική νοοτροπία, απλά νιώθω μια πικρία και απογοήτευση από την όλη ιστορία...».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/12/2008
www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=64845908