Οι ίδιοι κύκλοι που προ διετίας εκστράτευσαν κατά του "εθνικά ύποπτου" βιβλίου της Στ΄ Δημοτικού, σήμερα έχουν βάλει στο στόχαστρο τη "μηδενιστική" εξέγερση της νέας γενιάς.
Δυο μήνες μετά τη δολοφονία του 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου, βρισκόμαστε πιά στη φάση της αποτίμησης της μεγαλύτερης νεανικής εξέγερσης των μεταπολιτευτικών χρόνων. Μιας εξέγερσης που, όπως συμβαίνει πάντα με τα ξεσπάσματα αυτού του είδους, δεν παρήγαγε μεν άμεσα πολιτικά αποτελέσματα, είναι όμως βέβαιο πως δεν θα μείνει χωρίς επιπτώσεις στις συνειδήσεις και την πολιτική συμπεριφορά χιλιάδων νέων (και όχι μόνο), όπως διαπιστώνουμε από την αυξημένη μαχητικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται πιά οι αθλιότητες των κυβερνώντων. Οι πρόσφατες δυναμικές αντιδράσεις στην καταστροφή του πάρκου της οδού Κύπρου στα Πατήσια αποτελούν ένα μικρό μόνο, πρώτο δείγμα αυτής της καινούριας πραγματικότητας. Μια ειδική πτυχή της δημόσιας συζήτησης για την εξέγερση του Δεκέμβρη αφορά τη στάση του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου» απέναντι στα γεγονότα. Αναφερόμαστε στο ιδιόμορφο εκείνο δίκτυο πολιτικών κινήσεων, εντύπων, πολιτιστικών συλλόγων και ιστοσελίδων που αναδύθηκε ως διακριτό υποκείμενο πριν από δυο χρόνια, με αφορμή την εκστρατεία ενάντια στο «μειοδοτικό» βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού κι έκτοτε αποτελεί μιαν ακόμη αυτοτελή συνιστώσα της εγχώριας πολιτικής ζωής. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του «χώρου», που περιλαμβάνει συλλογικότητες τόσο της παραδοσιακής ακροδεξιάς όσο και προερχόμενες από τη μεταπολιτευτική αριστερά, έχουν περιγραφεί αναλυτικά σε παλιότερα δημοσιεύματά μας («Κ.Ε» 18.2.07, 11.3.07 & 24.3.07). Δεν χρειάζεται, ως εκ τούτου, να τα επαναλάβουμε εδώ. Θα σημειώσουμε απλά πως, και τούτη τη φορά, η κοινή (εχθρική) στάση του «χώρου» απέναντι στη νεανική εξέγερση αποτυπώθηκε κυρίως μέσα από τη λειτουργία ενός ενιαίου επικοινωνιακού δικτύου, με την αναπαραγωγή των ίδιων πολιτικών κειμένων κι αναλύσεων σε έντυπα και σάιτ και τη συνακόλουθη «ζύμωση» των επιμέρους συνιστωσών του πάνω σε μια κοινή προβληματική.Δυο ήταν τα βασικά σημεία, πάνω στα οποία συνέκλιναν οι αναλύσεις του «πατριωτικού χώρου» για το κίνημα της νεολαίας:* Πρώτον, η πάνδημη καταγγελία των προοδευτικών ιδεών της Μεταπολίτευσης (ιδίως της «αποξένωσης» του σχολείου και της κοινωνίας από τις «πατροπαράδοτες αξίες» του έθνους) ως υπεύθυνων για τον «εκτραχηλισμό», τον «εθνομηδενισμό» και την «αυθάδεια» της σημερινής νεολαίας, άμεση απόρροια των οποίων θεωρήθηκε η εξέγερση. * Δεύτερον, η σύμπλευση με τα σενάρια που εκπορεύθηκαν από το Μαξίμου και (όπως το καλοκαίρι του 2007 με τις πυρκαγιές ή πρόσφατα με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου) αποδίδουν την «αναταραχή» σε υποτιθέμενο σχεδιασμό των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (και των «ντόπιων οργάνων» τους) με στόχο την ανατροπή της «εθνικά υπερήφανης» κυβέρνησης Καραμανλή. Ανάλογα με την ιδιοπροσωπία των επιμέρους συνιστωσών του «χώρου», τα σενάρια αυτά εμφανίζουν βέβαια κάποιες διαφορές όσον αφορά την ακριβή ταυτότητα (και κυρίως τον καταμερισμό ευθυνών μεταξύ) των υποτιθέμενων «οργάνων» της σκευωρίας. Η συνωμοτική λογική παραμένει ωστόσο κοινή σε όλες τις προσεγγίσεις. Εξίσου κοινές είναι οι παραπλανητικές συγκρίσεις της πρόσφατης εξέγερσης με τις αντικυβερνητικές «πορτοκαλί επαναστάσεις» που σημειώθηκαν -με εμφανή αμερικανική υποστήριξη- την τελευταία δεκαετία σε διάφορες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.Οι πρωτεργάτεςΣύμφωνα με τις μεταγενέστερες εξιστορήσεις, το «κίνημα» κατά του βιβλίου της Στ΄ Δημοτικού ξεκίνησε από ένα βορειοελλαδίτη δάσκαλο, τον Δημήτρη Νατσιό. Μετά τη νίκη του κινήματος, αυτός συνέχισε τον αγώνα από άλλο μετερίζι: τον περασμένο Μάρτιο οργάνωσε π.χ. μαζί με τον Κώστα Ζουράρι «αγωνιστικές» παρελάσεις μαθητών της Θεσσαλονίκης στα σύνορα με την ΠΓΔΜ. Σε κείμενό του που τιτλοφορείται «Εάλω …οι πόλεις» κι αναρτήθηκε στις 11.12.08 στο δικτυακό τόπο «Αντίβαρο» (για να αναδημοσιευθεί στη συνέχεια στο «Ρεσάλτο»), ο ίδιος δάσκαλος εκφράζει τον πανικό του μπροστά στα τεκταινόμενα: «Σφίχτηκε η καρδιά μας αυτές τις ημέρες. Τι κακό είναι αυτό; Πώς κατάντησε έτσι η καημένη η πατρίδα μας; Φόβος και τρόμος για τα μελλούμενα». Η ανησυχία του δεν αφορά την κρατική βία («όσοι μιλούν για συλλογική ευθύνη της αστυνομίας», αποφαίνεται, «είναι ή επιπόλαιοι ή φερέφωνα του κουκουλαβάνου») αλλά την έκταση των αντιδράσεων: «Στα δημοτικά σχολεία αυτές τις μέρες μικρά παιδιά φορούν τις κουκούλες των παλτών τους και παπαγαλίζουν το γνωστό πανάθλιο σύνθημα κατά της αστυνομίας. Αλίμονό μας!». Η ανάλυσή του είναι εξαιρετικά απλή: «Σ’ εκείνα τα κρίσιμα χρόνια πρέπει να εντοπίσουμε τα αίτια του τωρινού κακού. Χούντα - Πολυτεχνείο - Αλλαγή, τα τρία αυτά κομβικά γεγονότα ίσως μπορούν να ερμηνεύσουν το σημερινό ψυχορράγημα της πατρίδας». Η χούντα «κατόρθωσε να γελοιοποιήσει αξίες, με τις οποίες πορεύτηκε ο λαός μας επί αιώνες», η δε πτώση της έφερε την κατάρρευση: «Μεταπολίτευση. Δεν ήταν απλά τα πράγματα. Ό,τι χειρότερο είχε συμβεί. Διαπομπεύονται, καταστρέφονται ρίζες. Ανοίγει άβυσσος κάτω από τα πόδια μας. Χάσαμε την ταυτότητά μας, την ιδιοπροσωπία μας. Ο Έλληνας υποκορίστηκε, μεταβλήθηκε σε Γραικύλο. Τον έφαγε η πρόοδος, η πολλή, η αχώνευτη. Άλλαξε τα φώτα στην Παιδεία. Κατέστρεψε τη γλώσσα του. Εξοβέλισε πρότυπα εδραία, ‘δίδαξε’ στα παιδιά πρώτα τη διεκδίκηση και μετά την υποχρέωση, τα γέμισε με μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα». Πώς να μην ακολουθήσει το χάος, αφού «αυτά τα πρώην παιδιά και νυν κουκουλοφόρες ορδές ποτέ δεν διδάχθηκαν την απαγόρευση, τον σεβασμό, την πειθαρχία. Ποτέ δεν έμαθαν ότι υπάρχει και Θεός, και χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται. Τώρα διαλύουν, γιατί τους ανήκει -έτσι τους λέμε- την πατρίδα μας». Ακόμη πιο προωθημένη ήταν η στάση του δικτυακού τόπου «Αντίβαρο», που το 2006 οργάνωσε την ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών ενάντια στο βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού. Κάποια από τα κείμενα που αναρτήθηκαν εκεί το Δεκέμβριο για την εξέγερση καταγγέλλουν ως υπεύθυνες τις «ξενόφερτες ιδεολογίες» (συγκεκριμένα: «τα αδιέξοδα φιλελεύθερα και μαρξιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα») «που από καιρό ροκανίζουν τον ελληνικό κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο» και την «κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη και δικαιοσύνη» (Παναγιώτης Ήφαιστος). Τα περισσότερα όμως επικεντρώνονται στην αναπαραγωγή των σεναρίων περί «πορτοκαλί επανάστασης». Αφού ξεκαθαρίσει πως «η δολοφονία του 15χρόνου ήταν μεμονωμένο περιστατικό» κι ότι «δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες» της κυβέρνησης, ο καθηγητής Βασίλης Φίλιας δηλώνει π.χ. εντυπωσιασμένος από τον «πανελλαδικό συντονισμό» του κινήματος, για να αναρωτηθεί στη συνέχεια ρητορικά: «Μήπως πρόκειται για προσπάθεια παρέμβασης των δυνάμεων που θέλουν να ανατρέψουν τον Καραμανλή; Τα τρία ‘διπλωματικά’ ανοίγματα που έκανε πρόσφατα (προς τη Ρωσία, προς την Κίνα και η άρνηση της υιοθέτησης της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια) τον έχουν βάλει στο στόχαστρο». Κατηγορηματικότερος, ο αντιπροέδρος του «Δικτύου 21» Χρύσανθος Λαζαρίδης μας διαβεβαιώνει πως «αυτό που έγινε, πριν λίγα εικοσιτετράωρα ΔΕΝ ήταν ‘επανάσταση’. Δεν ήταν ‘εξέγερση’. Δεν ήταν ‘έκρηξη κοινωνικής διαμαρτυρίας’». Απλά, «κάποιοι εκμεταλλεύθηκαν ένα τραγικό περιστατικό για να αποπειραθούν ‘πολύχρωμη εξέγερση’ και στην Ελλάδα (κατά τα πρότυπα της Γεωργίας και της Ουκρανίας)». Καλεί μάλιστα το λαό να «ξεσπάσει» και να «τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες» (10.12). Μπροστάρης στον αγώνα κατά του «αφελληνιστικού πολυπολιτισμού» και των ιστοριογραφικών παραφυάδων του, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Ρωμανός προχωρά ακόμη παραπέρα. «Μετά το ολοκαύτωμα της ελληνικής υπαίθρου το 2007, είδαμε τέλος του 2008 και τις πόλεις να καίγονται», γράφει στο «Παρόν» (21.12). «Καταργήστε τα ΜΑΤ αφοπλίστε τη δολοφονική αστυνομία, απαιτεί από την κυβέρνηση το χάος. Να βγουν τα σχολιαρόπαιδα στο δρόμο, να εκπαιδευτούν από τις κουκούλες στην υψηλή τέχνη της εκ των ένδον διάλυσης της πατρίδας τους. Να απαιτήσουν, αν και ακόμα ζουν στην ευμάρεια του οικογενειακού οίκου, ικανοποιητικές αποδοχές για το μέλλον τους». Ιδού, λοιπόν, η νέα εθνική απειλή: οι «υπερβολικές» απαιτήσεις των νέων για …ικανοποιητικές αμοιβές!Οι δημοσιογράφοι Με λιγοστές εξαιρέσεις, οι εφημερίδες κι οι δημοσιογράφοι που πρωταγωνίστησαν στην καμπάνια για την αποκατάσταση της «εθνικά ορθής» σχολικής Ιστορίας θα στρατευτούν επίσης στην «αποκάλυψη» της «συνωμοσίας» που κρύβεται πίσω από την νεανική εξέγερση του Δεκέμβρη. Η επικοινωνιακή π.χ. ναυαρχίδα του «πατριωτικού χώρου», το «Παρόν» του Μάκη Κουρή, ήταν αυτή που ανέλαβε να στηρίξει τα σενάρια περί «πορτοκαλί επανάστασης» με απτά (πλην ευφάνταστα) «στοιχεία». Ήδη από τις 14.12., εκτενές ανώνυμο ρεπορτάζ προσπαθεί να μας πείσει π.χ. πως «όλοι και όλα ‘φωτογραφίζουν’ σχέδιο», επικαλούμενο «γεγονότα» όπως ο ερχομός στην Αθήνα τηλεοπτικών συνεργείων του BBC και του Ρόιτερ πριν από το φετινό γιορτασμό του Πολυτεχνείου, η υποτιθέμενη «μεταφορά» 300 ταραξιών «από τα Χανιά στη Λάρισα» ή ο (διόλου πρωτότυπος) ισχυρισμός κάποιου ανώνυμου στελέχους του ΠΑΣΟΚ πως οι περισσότεροι καταληψίες του ΕΜΠ δεν είναι φοιτητές. Μαθαίνουμε, τέλος, ότι μετά τις πρώτες συγκρούσεις «ο Δήμος της Αθήνας μάζεψε 27 αυτοκίνητα με πέτρες θαλάσσης», με τις οποίες κάποια μυστηριώδης δύναμη εφοδίασε τους καταληψίες του ΕΜΠ. Η τελευταία αυτή «είδηση» απευθύνεται προφανώς σε ανθρώπους που αγνοούν παντελώς πώς ξηλώνονται πεζοδρόμια εν ώρα οδομαχιών – αυτό ωστόσο δεν εμπόδισε την αναπαραγωγή της από έντυπα όπως το εξαρχιώτικο «Ρεσάλτο»…Η εφημερίδα του Κουρή δεν ήταν φυσικά η μόνη απ’ την οποία μπορούσε ν’ αντλήσει κανείς τέτοιου είδους «πληροφορίες». Άψόγος προφανώς γνώστης της αλβανικής διαλεκτολογίας, ο Μάκης Δεληπέτρος αποκάλυψε στην «Απογευματινή» (11.12) ότι οι οδομαχίες με τα ΜΑΤ διεξάγονται από «καταστροφείς» που δεν είναι μόνο «ποτισμένοι με αμφεταμίνες για να αντέχουν σε τετραήμερες αψιμαχίες», αλλά και «εκ των οποίων πλείστοι όσοι ακούσαμε να μιλούν τη διάλεκτο Γκεγκ με την απόχρωση των βουνών του Κοσόβου»! Ο «Αδέσμευτος Τύπος», πάλι, μας πληροφορεί πως «οι αρχές ασφαλείας έχουν εντοπίσει συγκεκριμένους Σκοπιανούς ‘αντιεξουσιαστές’ στα θλιβερά γεγονότα της Θεσσαλονίκης» (3.1). Στον «Ελεύθερο», ο Απόστολος Αποστολόπουλος διαπιστώνει πως «ο υπόκοσμος βγήκε παγανιά και καίει οργανωμένα τις πόλεις, όπως πέρυσι έκαψε συστηματικά τα δάση», αλλά και ότι «Πακιστανοί πληρώθηκαν για να πάρουν μέρος, επικουρικά, στο πάρτυ της καταστροφής και του πλιάτσικου» (12.12). Ο Μανόλης Κοττάκης, τέλος, θα μας ενημερώσει από τις στήλες του «Ελεύθερου Τύπου» (12.12), επικαλούμενος «πληροφορίες του ρεπορτάζ» που δεν είναι βέβαια σίγουρος «αν ισχύουν» (αλλά παρόλα αυτά τις δημοσιεύει), ότι «από τις 17 Νοεμβρίου βρίσκονται στην Ελλάδα ‘εισαγόμενοι αντιεξουσιαστές’». Και συνεχίζει: «Οι πληροφορίες λένε ότι μερικοί από όσους κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, το βράδυ του Σαββάτου, δεν ήταν Ελληνες. Οτι ήταν δύο διαφορετικών εθνικοτήτων. Τη μία τη φωτογράφισε με τον τρόπο της η Αλέκα. Για την άλλη δεν χρειάζεται να έχουμε πολλή φαντασία. Είναι από γειτονική χώρα της πρώτης. […] Ο Καραμανλής ξέρει αλλά δεν του επιτρέπει η θέση του να μιλήσει. Οταν γραφτεί κάποτε η Ιστορία θα τα μάθουμε όλα». Προς το παρόν, ο πρωθυπουργός μας κλείνει απλώς το μάτι μέσω του έμπειρου δημοσιογράφου. Οι ακροδεξιοίΠολύ λογικά, τα έντυπα και οι οργανώσεις της ακροδεξιάς, ολόκληρη η πολιτική φιλοσοφία των οποίων οικοδομείται πάνω σε παρόμοιες συνωμοτικές θεωρίες, δεν έμειναν πίσω. Για τη «Χρυσή Αυγή» είναι έτσι προφανές ότι βρισκόμασταν μπροστά σε μια «γενική πρόβα για πορτοκαλί ‘επανάσταση’» από «μηχανισμούς αποσταθεροποίησης» – με τη διαφορά, βέβαια, ότι αυτοί οι τελευταίοι θέλουν να πλήξουν όχι την κυβέρνηση αλλά την Ελλάδα γενικώς, η οποία «τους ενοχλεί» και «πρέπει να τσαλακωθεί» (10.12). Άλλωστε, κατά τη ναζιστική εφημερίδα και οργάνωση, ακόμη και ο Μάης του ’68 δεν ήταν παρά «η πρώτη πορτοκαλί επανάσταση» (12.5.08).Από κοντά κι ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στις 12.12. εξήγησε πως «οι νέοι είναι αυθόρμητοι» μεν, αλλά «έχουν και μια αθωότητα» που «πάντα ιστορικά την εκμεταλλεύονται πράκτορες, προβοκάτορες και παράσιτα». Έφερε μάλιστα σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα το …Πολυτεχνείο του 1973, όταν «πάνω από τον απλό αγώνα των νέων πέρασε ο Ιωαννίδης» («Α1» 13.12.08). Για να ακυρωθεί η «προβοκάτσια», ζήτησε έτσι την προληπτική απαγόρευση των δημόσιων συναθροίσεων σε όλη τη χώρα! Ακόμη πιο εύγλωττα ήταν άλλα στελέχη του ΛΑΟΣ. «Κάποιοι διεθνείς ολετήρες φοβούνται πολύ το Ελληνικό Έθνος και τα παιδιά του. Είναι αυτοί που ονειρεύονται μέσα από τα σκοτεινά λαγούμια τους την κατάλυση της ελευθερίας λαών και εθνών είτε με διάφορες εκδημοκρατίσεις [!] είτε με πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές», μας διαβεβαιώνει π.χ. από τη μόνιμη στήλη του στο «Στόχο» (18.12) ο Σπυρίδων Καραχάλιος, μέλος της Γραμματείας Ιδεολογικού του κόμματος, προειδοποιώντας ότι «οι γνωστοί πασίγνωστοι της αναρχικής ψευδοεπανάστασης εμφανίζονται κάθε φορά που ζητείται εθνική ήττα». Ευτυχώς, όμως, κατά το ίδιος στέλεχος του ΛΑΟΣ, «ο λαός μας προσβλέπει στους υποτιθέμενους ακραίους της Ελληνικής Εθνικοκοινωνικής [= Εθνικοσοσιαλιστικής] Παράταξης και εμείς οφείλουμε να ηγηθούμε μιας ριζοσπαστικής πολιτικής ανατροπής και εγκαθίδρυσης ενός Εθνικού λαοκρατικού Καθεστώτος».Οι αριστερογενείςΕντελώς διαφορετικά διλήμματα έθεσε η εξέγερση στους παλιούς ακροαριστερούς της Μεταπολίτευσης που σήμερα συνωστίζονται στον «πατριωτικό χώρο». Κάποιοι απ’ αυτούς είχαν πρωταγωνιστήσει, βλέπεις, στις (ομοειδείς αλλά πολύ μικρότερης κλίμακας) δυναμικές αντιδράσεις που ακολούθησαν το φόνο του Μιχάλη Καλτεζά το 1985. Η αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτό το παρελθόν και την τωρινή πολιτική συμμαχιών με τις «εθνικά ευαίσθητες» δυνάμεις της χώρας, σε συνδυασμό με την οργανωτική αποκοπή από ένα κίνημα στο οποίο αποδίδουν «εθνομηδενιστικά» χαρακτηριστικά, ήταν έτσι κάτι παραπάνω από ορατή.Το «Ρεσάλτο» δεν αντιμετώπισε βέβαια κανένα δίλημμα. «Τις αγελαίες ψυχώσεις αυτών των ημερών τις είπαν οι έμμισθοι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί υπάλληλοι ‘κοινωνική εξέγερση’ και μάλιστα οι πολιτικοί προβοκάτορες (ΣΥΡΙΖΑ) παρομοίωσαν τα γεγονότα με τα ιστορικά κινήματα», γράφει χαρακτηριστικά ο «εκδότης-διευθυντής-ιδιοκτήτης» του Θύμιος Παπανικολάου στο τεύχος Ιανουαρίου. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζει, «δεν ήταν καμιά ‘λαϊκή εξέγερση’ εναντίον του καθεστώτος, αλλά μια ‘εξέγερση’ του καθεστώτος εναντίον της κοινωνίας, του λαού και των αυθεντικών κινημάτων που κυοφορούνται, μια ‘εξέγερση’ των ‘νταβάδων’ και των υπαλλήλων τους για τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, τη μετατροπή της σε ζούγκλα».Δεν διστάζει μάλιστα να υποδείξει και τους υπαίτιους του ξεσηκωμού: «Τον τόνο της ‘καθοδήγησης’ τον δίνουν οι πιο καλοδουλεμένες μήτρες της ‘νταβατζίδικης’ καμαρίλας: το Λαμπρακιστάν και η ‘Ελευθεροτυπία’. Τα πρωτοσέλιδα αυτών των Εφημερίδων είναι αποκαλυπτικά. Το ίδιο αποκαλυπτική είναι η πρακτική των εστιών του Σόρος: ‘Ιός’ και ‘Indymedia’» (σ.13).Από κοντά και κάποιος Αντώνης Πλάκας, που αναπτύσσει το γνωστό σενάριο περί υπονόμευσης της κυβέρνησης Καραμανλή «για το θράσος της να αψηφήσει τις αυτοκρατορικές εντολές και να συνάψει κομβικές σχέσεις με τη Ρωσία», συνδέοντας την εξέγερση με τις πυρκαγιές του 2007 και τη «λαίλαπα των σκανδάλων και της σκανδαλολογίας» (σ.7). Ο ίδιος ανακαλύπτει επίσης σχέδιο αντικατάστασης της ΕΛΑΣ με «στρατιές πολυεθνικών αλλοδαπών μισθοφόρων», αφού «οι ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές δομές που υπάρχουν σήμερα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη νέα φασιστική θηριωδία του πλανητικού ιμπεριαλισμού, ακριβώς γιατί προέρχονται από τα σπλάχνα αυτού του λαού» (σ.29). Τα ΜΑΤ, προπύργιο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα!Προβλήματα δεν έχει ούτε ο κομοτηναίος «Αντιφωνητής», εκ των συνεκδοτών της «Ρήξης», που βλέπει στην εξέγερση ένα συγκερασμό της «ελεεινής νοοτροπίας του χαϊδεμένου τσόγλανου που θέλει το άτομο να ζητά τα πάντα εδώ και τώρα» και της «ανθελληνικής ψύχωσης της κυρίαρχης ιντελιγκέντσιας» (16.12.08, σ.5), προσφεύγει δε στον Στέλιο Παπαθαμελή για να μας αναλύσει τα τεκταινόμενα και να εισηγηθεί τη χρήση «λαστιχένιων σφαιρών» κατά των διαδηλωτών (σ.2). Λίγο παρακάτω διαβάζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η «κοινοβουλευτική φασιστοπλέμπα των ψευτοαριστερών ρεβιζιομηδενιστών της απόλυτης ντροπής», είναι «σχεδόν εκτός νόμου πλέον στη συνείδησή μας» (σ.8).Η ίδια η «Ρήξη» στέκεται μάλλον αμήχανη απέναντι στα γεγονότα. Το πρώτο φύλλο της που κυκλοφόρησε μετά την εξέγερση καταφεύγει έτσι σε μια πλουραλιστική καταγραφή απόψεων, με κοινό χαρακτηριστικό την αποστασιοποίηση μεν από το κίνημα, όχι όμως και την ανοιχτή πάντα καταγγελία του. Τον τόνο δίνει ωστόσο κι εδώ το πρωτοσέλιδο άρθρο του Γιώργου Ρακκά, που διαπιστώνει πως «τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του ξεσπάσματος είναι η άρνηση, η καταστροφή κι ένας διάχυτος, γενικευμένος μηδενισμός» και καταφεύγει -κι αυτός- στο γνωστά σενάρια: «Οι ολιγάρχες του τόπου έχουν βρει μια πολύ κατάλληλη ευκαιρία, να εκμεταλλευτούν τη διάχυτη οργή των νέων και να χρησιμοποιήσουν τη δολοφονία του Αλέξη, προκειμένου να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερη φθορά στην κυβέρνηση και να ρίξουν τον Καραμανλή, λόγω των ανοιγμάτων που έκανε προς τους Ρώσους και τους Κινέζους». Στο επόμενο φύλο (10.1.09), την ανάλυση του φαινομένου αναλαμβάνει ο Γιώργος Καραμπελιάς, ισορροπώντας ανάμεσα στις «ανταγωνιστικές εκδοχές» της εξέγερσης και της «πορτοκαλί επανάστασης». Διαπιστώνει βέβαια μια «ατμόσφαιρα εθνομηδενισμού, μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, ιδεολογικής, ακόμα και φυσικής τρομοκρατίας», καθώς «αυτά τα παιδιά είναι απολύτως ‘κακομαθημένα’ και στην ίδια την εξέγερσή τους». Τις «μηδενιστικές αντιδράσεις» αυτής της «χαβιαροαριστεράς», προειδοποιεί, «μπορούν να τις εκμεταλλευτούν, ή να επιχειρήσουν να τις εκμεταλλευτούν, τόσο εξωτερικές δυνάμεις, που θέλουν να ρίξουν ή να υποτάξουν ακόμη περισσότερο τον Καραμανλή, όσο και εσωτερικοί καιροσκόποι – Αλαβάνοι, αλλά και τρομοκράτες». Μας διαβεβαιώνει ωστόσο ότι «η έκταση των Δεκεμβριανών του 2008 είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρότερη απ’ ό,τι εμφάνισαν τα κανάλια, τα κόμματα και οι πρεσβείες [!], επειδή είχαν συμφέρον να το κάνουν». Τελικό συμπέρασμα του άρθρου (που αναπαράγεται στο «Αντίβαρο» και αλλού) είναι ωστόσο η ανάγκη προσεταιρισμού των «παρασυρμένων» από τις υγιείς δυνάμεις του έθνους: «Θα ήταν μεγάλο σφάλμα να χαρίσουμε όλη αυτή τη νεολαιίστικη αντίδραση στις δυνάμεις της ψευδο-εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης και του εθνομηδενισμού, χαρακτηρίζοντάς την συλλήβδην ως αντιδραστική ή ‘φασιστική νέου τύπου’. Η πραγματικότητα τα επόμενα χρόνια θα οδηγήσει στη συρρίκνωση αυτών των τάσεων και την ενίσχυση των αντιπαγκοσμιοποιητικών ρευμάτων, τα οποία, με τη σειρά τους, δεν θα πρέπει να εκχωρήσουμε αμαχητί στο ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή».Φως φανάρι ότι μεταξύ αυτών των «συνιστωσών» παίζεται η ηγεμονία του «πατριωτικού χώρου» και των «αντιπαγκοσμιοποιητικών ρευμάτων» του...
Το άλλο «κίνημα»Χωρίς αμφιβολία, ήταν η δεύτερη μεγάλη είδηση των ημερών της εξέγερσης, δίπλα στο μαζικό ξεσηκωμό της νέας γενιάς. Αναφερόμαστε στην κινητοποίηση ενός ιδιότυπου παρακράτους «αγανατισμένων πολιτών» που «πήραν το νόμο στα χέρια τους» υποκαθιστώντας (ή συντρέχοντας) την ΕΛΑΣ κατά των διαδηλωτών σε μια σειρά πόλεις - από την Πάτρα και τη Λάρισα ώς τη Λαμία και την Κομοτηνή. Η επιστράτευση αυτών των «αγανακτισμένων» έγινε είτε με άγνωστης ταυτότητας SMS είτε με την οργανωμένη διασπορά φημών, που «προειδοποιούσαν» για επικείμενες επιδρομές «εισαγόμενων κουκουλοφόρων» στις αντίστοιχες πόλεις και καλούσαν τους καταστηματάρχες σε «αυτοάμυνα». Η προέλευση αυτών των σύγχρονων «ψιθύρων» ήταν κάτι παραπάνω από προφανής και, σύμφωνα με ηγετικά στελέχη των τοπικών κοινωνιών, πήγαζε από τα υπολείμματα παρακρατικών μηχανισμών του παρελθόντος. Ο δήμαρχος Πατρών Αντρέας Φούρας έκανε λόγο για επανεμφάνιση των ανθρώπων που είχαν οργανώσει τις διαβόητες «ανακαταλήψεις» σχολείων του 1991 (με αποτέλεσμα τον κτηνώδη φόνο του καθηγητή Τεμπονέρα απ’ τον τότε πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ), ενώ στην Κομοτηνή ο δημοτικός σύμβουλος Δάμων Δαμιανός σύγκρινε τις βιαιότητες κατά των φοιτητών με το πογκρόμ του 1990 κατά της μουσουλμανικής μειονότητας, επισημαίνοντας ότι «οι ίδιοι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν τότε, πρωταγωνιστούν και σήμερα» («Παρατηρητής» 13.12). Κοινό χαρακτηριστικό όλων των περιπτώσεων ήταν ότι, στις πόλεις όπου εμφανίστηκαν οι «αγανακτισμένοι», δεν είχαν σημειωθεί καταστροφές ιδιωτικών περιουσιών από διαδηλωτές. Οσο για τους παρακρατικούς που έσπευσαν να «αποκαταστήσουν την τάξη», δεν φάνηκαν να νοιάζονται για το σεβασμό της δημόσιας περιουσίας περισσότερο από τους «κουκουλοφόρους». Τόσο στην Πάτρα όσο και στην Κομοτηνή, οι «αγανακτισμένοι πολίτες» έσπασαν τις εισόδους ή/και παράθυρα πανεπιστημιακών κτιρίων, κατά την προσπάθειά τους να λιντσάρουν τους φοιτητές που βρίσκονταν εκεί. Φυσικά, ουδείς συνελήφθη από τα ΜΑΤ γι’ αυτές τις καταστροφές, ούτε ακούστηκε οποιαδήποτε φωνή για δίωξη των εν λόγω «πολιτών» για διακεκριμένες φθορές...Η στάση του «πατριωτικού χώρου» απέναντι σ’ αυτή τη δυναμική έκφραση της διπλής πόλωσης κινήθηκε κατά κανόνα μεταξύ ενεργού ανάμιξης κι ενθουσιώδους υποδοχής. Δεν είναι μόνο η ναζιστική οργάνωση του Μιχαλολιάκου που επαίρεται ότι «στην Πάτρα και σε άλλες πόλεις οι πολίτες όχι απλά αντέδρασαν αλλά εγκωμίασαν και τη Χρυσή Αυγή διότι μόνο αυτή ήταν δίπλα τους» (24.12). Ούτε οι απολογητές της, όπως ο Γ. Φωτιάδης του «Αδέσμευτου Τύπου» ή ο πρώην υπουργός Βασίλης Μπεκίρης στην «Απογευματινή» (18.12), που καταγγέλλουν σαν συκοφαντίες («των 'καλόπαιδων' της 'παγκοσμιοποιημένης' και νεοταξίτικης δημοσιογραφίας» και των «υπερασπιστών των αναρχικών») κάθε ταύτιση των «νοικοκυραίων εμπόρων», που «πήραν το νόμο στα χέρια τους και προστάτευσαν την περιουσία τους», με «ανύπαρκτους χρυσαυγίτες».Με την εξαίρεση ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Θόδωρου Ντρίνια στη «Ρήξη» (που καταθέτει την ανησυχία του όχι τόσο για τη «συμμετοχή εξτρεμιστών της ακροδεξιάς στις ομάδες των 'αγανακτισμένων'», όσο για το γεγονός ότι «αυτή συνέβη μπροστά στα αδιάφορα ή ακόμα και επιδοκιμαστικά βλέμματα χιλιάδων Πατρινών που συγκεντρώθηκαν στο σημείο των επεισοδίων»), τα περισσότερα κείμενα των εντύπων του «χώρου» που ασχολούνται με το θέμα εκφράζουν ανοιχτά τη συμπάθειά τους ή και τον ενθουσιασμό τους για την ιδιότυπη αυτή λαϊκή «αυτάμυνα», βλέποντάς την ως ένα πρώτο βήμα για την ανάκτηση του «πεζοδρομίου» από τις εθνικές δυνάμεις. Ακόμη κι ο κομοτηναίος «Αντιφωνητής» του Κώστα Καραΐσκου, που καταδικάζει ρητά ως «οχλαγωγική ενέργεια» τις φθορές στο εκεί πανεπιστήμιο, θεωρεί «μείζον όφελος» αυτή την «κινητοποίηση των πολιτών ενώπιον ενδεχόμενου κινδύνου, έστω και με αδυναμίες ή υπερβολές» (16.12.08, σ.8). «Αν μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιο κίνημα που δημιουργήθηκε στην πατρία μας τον τελευταίο καιρό», συνοψίζει χαρακτηριστικά ο Γιάννης Κουριαννίδης (του ΛΑΟΣ) από τις στήλες του «Ελεύθερου Κόσμου» (14.12), «αυτό είναι των ενεργών πολιτών ενάντια στην αυθαιρεσία και την παραβατικότητα και όχι η ωμή βία των αλητών του περιθωρίου. Ο Αγιος Παντελεήμονας, η Πάτρα, η Λάρισα και τώρα η Κομοτηνή έδεξαν το δρόμο. Επεται συνέχεια!»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ«Ο νέος ‘εθνικός χώρος’. Το Who is Who κινήσεων και περιοδικών»
(Ο Ιός, «Κ.Ε» 11.3.2007).
Περιγραφή του εθνικόφρονος δικτύου οργανώσεων, διανοουμένων, εντύπων κι ιστοσελίδων, η αλληλοδιαπλεκόμενη δραστηριότητα του οποίου αναδείχθηκε στο προσκήνιο με την εκστρατεία κατά του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού.ΔΕΙΤΕ«Ο Σαράντος Καργάκος συνομιλεί με τον Γιώργο Καρατζαφέρη για το σήμερα και το αύριο της Ελληνικής Πολιτείας».
Εκπομπή του «ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ» (14.1.09) που διανενήθηκε ως DVD από την κομματική «Αλφα Ενα» (και) για την πρόσφατη νεανική εξέγερση. Μεταξύ ύμνων του επιφανούς φιλολόγου προς το ΛΑΟΣ («τη μόνη κοινοβουλευτική ομάδα που αρθρώνει πολιτικό λόγο σήμερα»), την εκ μέρους του απονομή ευσήμων στον Καρατζαφέρη (για τη «λεξιτεχνία» και άψογα ελληνικά του) και την κατάθεση των υποψιών του ότι «τα επεισόδια» του Δεκέμβρη έγιναν για ν’ αποσπαστεί προληπτικά η προσοχή της ελληνικής νεολαίας από τη μελλοντική σφαγή της Γάζας, απολαμβάνουμε στιχομυθίες όπως η παρακάτω:Σ.Κ.: «Εκείνο που έχει κυριαρχήσει σήμερα στην Ελλάδα, και στην πολιτική και στην Παιδεία, είναι η περίφημη κουλτούρα των Εξαρχείων. Αλλά η κουλτούρα των Εξαρχείων έχει να κάνει περισσότερο με την Αμερική παρά με τις ελληνικές παραδόσεις. Εάν κοιτάξετε όλες τις επιγραφές αυτών των υποτίθεται επαναστατημένων νεαρών, θα δείτε ότι όλες έχουν έναν εναιαίο ανθελληνικό χαρακτήρα».Γ.Κ.: «Αρα, μιλάτε για όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων;»Σ.Κ.: «Θα έλεγα για αταξία πραγμάτων. Μιλάω για ένα χάος όπου κυρίαρχο στοιχείο στον τόπο μας είναι ο μηδενισμός».
πηγες:http://www.iospress.gr/
Δυο μήνες μετά τη δολοφονία του 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου, βρισκόμαστε πιά στη φάση της αποτίμησης της μεγαλύτερης νεανικής εξέγερσης των μεταπολιτευτικών χρόνων. Μιας εξέγερσης που, όπως συμβαίνει πάντα με τα ξεσπάσματα αυτού του είδους, δεν παρήγαγε μεν άμεσα πολιτικά αποτελέσματα, είναι όμως βέβαιο πως δεν θα μείνει χωρίς επιπτώσεις στις συνειδήσεις και την πολιτική συμπεριφορά χιλιάδων νέων (και όχι μόνο), όπως διαπιστώνουμε από την αυξημένη μαχητικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται πιά οι αθλιότητες των κυβερνώντων. Οι πρόσφατες δυναμικές αντιδράσεις στην καταστροφή του πάρκου της οδού Κύπρου στα Πατήσια αποτελούν ένα μικρό μόνο, πρώτο δείγμα αυτής της καινούριας πραγματικότητας. Μια ειδική πτυχή της δημόσιας συζήτησης για την εξέγερση του Δεκέμβρη αφορά τη στάση του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου» απέναντι στα γεγονότα. Αναφερόμαστε στο ιδιόμορφο εκείνο δίκτυο πολιτικών κινήσεων, εντύπων, πολιτιστικών συλλόγων και ιστοσελίδων που αναδύθηκε ως διακριτό υποκείμενο πριν από δυο χρόνια, με αφορμή την εκστρατεία ενάντια στο «μειοδοτικό» βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού κι έκτοτε αποτελεί μιαν ακόμη αυτοτελή συνιστώσα της εγχώριας πολιτικής ζωής. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του «χώρου», που περιλαμβάνει συλλογικότητες τόσο της παραδοσιακής ακροδεξιάς όσο και προερχόμενες από τη μεταπολιτευτική αριστερά, έχουν περιγραφεί αναλυτικά σε παλιότερα δημοσιεύματά μας («Κ.Ε» 18.2.07, 11.3.07 & 24.3.07). Δεν χρειάζεται, ως εκ τούτου, να τα επαναλάβουμε εδώ. Θα σημειώσουμε απλά πως, και τούτη τη φορά, η κοινή (εχθρική) στάση του «χώρου» απέναντι στη νεανική εξέγερση αποτυπώθηκε κυρίως μέσα από τη λειτουργία ενός ενιαίου επικοινωνιακού δικτύου, με την αναπαραγωγή των ίδιων πολιτικών κειμένων κι αναλύσεων σε έντυπα και σάιτ και τη συνακόλουθη «ζύμωση» των επιμέρους συνιστωσών του πάνω σε μια κοινή προβληματική.Δυο ήταν τα βασικά σημεία, πάνω στα οποία συνέκλιναν οι αναλύσεις του «πατριωτικού χώρου» για το κίνημα της νεολαίας:* Πρώτον, η πάνδημη καταγγελία των προοδευτικών ιδεών της Μεταπολίτευσης (ιδίως της «αποξένωσης» του σχολείου και της κοινωνίας από τις «πατροπαράδοτες αξίες» του έθνους) ως υπεύθυνων για τον «εκτραχηλισμό», τον «εθνομηδενισμό» και την «αυθάδεια» της σημερινής νεολαίας, άμεση απόρροια των οποίων θεωρήθηκε η εξέγερση. * Δεύτερον, η σύμπλευση με τα σενάρια που εκπορεύθηκαν από το Μαξίμου και (όπως το καλοκαίρι του 2007 με τις πυρκαγιές ή πρόσφατα με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου) αποδίδουν την «αναταραχή» σε υποτιθέμενο σχεδιασμό των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (και των «ντόπιων οργάνων» τους) με στόχο την ανατροπή της «εθνικά υπερήφανης» κυβέρνησης Καραμανλή. Ανάλογα με την ιδιοπροσωπία των επιμέρους συνιστωσών του «χώρου», τα σενάρια αυτά εμφανίζουν βέβαια κάποιες διαφορές όσον αφορά την ακριβή ταυτότητα (και κυρίως τον καταμερισμό ευθυνών μεταξύ) των υποτιθέμενων «οργάνων» της σκευωρίας. Η συνωμοτική λογική παραμένει ωστόσο κοινή σε όλες τις προσεγγίσεις. Εξίσου κοινές είναι οι παραπλανητικές συγκρίσεις της πρόσφατης εξέγερσης με τις αντικυβερνητικές «πορτοκαλί επαναστάσεις» που σημειώθηκαν -με εμφανή αμερικανική υποστήριξη- την τελευταία δεκαετία σε διάφορες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.Οι πρωτεργάτεςΣύμφωνα με τις μεταγενέστερες εξιστορήσεις, το «κίνημα» κατά του βιβλίου της Στ΄ Δημοτικού ξεκίνησε από ένα βορειοελλαδίτη δάσκαλο, τον Δημήτρη Νατσιό. Μετά τη νίκη του κινήματος, αυτός συνέχισε τον αγώνα από άλλο μετερίζι: τον περασμένο Μάρτιο οργάνωσε π.χ. μαζί με τον Κώστα Ζουράρι «αγωνιστικές» παρελάσεις μαθητών της Θεσσαλονίκης στα σύνορα με την ΠΓΔΜ. Σε κείμενό του που τιτλοφορείται «Εάλω …οι πόλεις» κι αναρτήθηκε στις 11.12.08 στο δικτυακό τόπο «Αντίβαρο» (για να αναδημοσιευθεί στη συνέχεια στο «Ρεσάλτο»), ο ίδιος δάσκαλος εκφράζει τον πανικό του μπροστά στα τεκταινόμενα: «Σφίχτηκε η καρδιά μας αυτές τις ημέρες. Τι κακό είναι αυτό; Πώς κατάντησε έτσι η καημένη η πατρίδα μας; Φόβος και τρόμος για τα μελλούμενα». Η ανησυχία του δεν αφορά την κρατική βία («όσοι μιλούν για συλλογική ευθύνη της αστυνομίας», αποφαίνεται, «είναι ή επιπόλαιοι ή φερέφωνα του κουκουλαβάνου») αλλά την έκταση των αντιδράσεων: «Στα δημοτικά σχολεία αυτές τις μέρες μικρά παιδιά φορούν τις κουκούλες των παλτών τους και παπαγαλίζουν το γνωστό πανάθλιο σύνθημα κατά της αστυνομίας. Αλίμονό μας!». Η ανάλυσή του είναι εξαιρετικά απλή: «Σ’ εκείνα τα κρίσιμα χρόνια πρέπει να εντοπίσουμε τα αίτια του τωρινού κακού. Χούντα - Πολυτεχνείο - Αλλαγή, τα τρία αυτά κομβικά γεγονότα ίσως μπορούν να ερμηνεύσουν το σημερινό ψυχορράγημα της πατρίδας». Η χούντα «κατόρθωσε να γελοιοποιήσει αξίες, με τις οποίες πορεύτηκε ο λαός μας επί αιώνες», η δε πτώση της έφερε την κατάρρευση: «Μεταπολίτευση. Δεν ήταν απλά τα πράγματα. Ό,τι χειρότερο είχε συμβεί. Διαπομπεύονται, καταστρέφονται ρίζες. Ανοίγει άβυσσος κάτω από τα πόδια μας. Χάσαμε την ταυτότητά μας, την ιδιοπροσωπία μας. Ο Έλληνας υποκορίστηκε, μεταβλήθηκε σε Γραικύλο. Τον έφαγε η πρόοδος, η πολλή, η αχώνευτη. Άλλαξε τα φώτα στην Παιδεία. Κατέστρεψε τη γλώσσα του. Εξοβέλισε πρότυπα εδραία, ‘δίδαξε’ στα παιδιά πρώτα τη διεκδίκηση και μετά την υποχρέωση, τα γέμισε με μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα». Πώς να μην ακολουθήσει το χάος, αφού «αυτά τα πρώην παιδιά και νυν κουκουλοφόρες ορδές ποτέ δεν διδάχθηκαν την απαγόρευση, τον σεβασμό, την πειθαρχία. Ποτέ δεν έμαθαν ότι υπάρχει και Θεός, και χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται. Τώρα διαλύουν, γιατί τους ανήκει -έτσι τους λέμε- την πατρίδα μας». Ακόμη πιο προωθημένη ήταν η στάση του δικτυακού τόπου «Αντίβαρο», που το 2006 οργάνωσε την ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών ενάντια στο βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού. Κάποια από τα κείμενα που αναρτήθηκαν εκεί το Δεκέμβριο για την εξέγερση καταγγέλλουν ως υπεύθυνες τις «ξενόφερτες ιδεολογίες» (συγκεκριμένα: «τα αδιέξοδα φιλελεύθερα και μαρξιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα») «που από καιρό ροκανίζουν τον ελληνικό κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο» και την «κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη και δικαιοσύνη» (Παναγιώτης Ήφαιστος). Τα περισσότερα όμως επικεντρώνονται στην αναπαραγωγή των σεναρίων περί «πορτοκαλί επανάστασης». Αφού ξεκαθαρίσει πως «η δολοφονία του 15χρόνου ήταν μεμονωμένο περιστατικό» κι ότι «δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες» της κυβέρνησης, ο καθηγητής Βασίλης Φίλιας δηλώνει π.χ. εντυπωσιασμένος από τον «πανελλαδικό συντονισμό» του κινήματος, για να αναρωτηθεί στη συνέχεια ρητορικά: «Μήπως πρόκειται για προσπάθεια παρέμβασης των δυνάμεων που θέλουν να ανατρέψουν τον Καραμανλή; Τα τρία ‘διπλωματικά’ ανοίγματα που έκανε πρόσφατα (προς τη Ρωσία, προς την Κίνα και η άρνηση της υιοθέτησης της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια) τον έχουν βάλει στο στόχαστρο». Κατηγορηματικότερος, ο αντιπροέδρος του «Δικτύου 21» Χρύσανθος Λαζαρίδης μας διαβεβαιώνει πως «αυτό που έγινε, πριν λίγα εικοσιτετράωρα ΔΕΝ ήταν ‘επανάσταση’. Δεν ήταν ‘εξέγερση’. Δεν ήταν ‘έκρηξη κοινωνικής διαμαρτυρίας’». Απλά, «κάποιοι εκμεταλλεύθηκαν ένα τραγικό περιστατικό για να αποπειραθούν ‘πολύχρωμη εξέγερση’ και στην Ελλάδα (κατά τα πρότυπα της Γεωργίας και της Ουκρανίας)». Καλεί μάλιστα το λαό να «ξεσπάσει» και να «τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες» (10.12). Μπροστάρης στον αγώνα κατά του «αφελληνιστικού πολυπολιτισμού» και των ιστοριογραφικών παραφυάδων του, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Ρωμανός προχωρά ακόμη παραπέρα. «Μετά το ολοκαύτωμα της ελληνικής υπαίθρου το 2007, είδαμε τέλος του 2008 και τις πόλεις να καίγονται», γράφει στο «Παρόν» (21.12). «Καταργήστε τα ΜΑΤ αφοπλίστε τη δολοφονική αστυνομία, απαιτεί από την κυβέρνηση το χάος. Να βγουν τα σχολιαρόπαιδα στο δρόμο, να εκπαιδευτούν από τις κουκούλες στην υψηλή τέχνη της εκ των ένδον διάλυσης της πατρίδας τους. Να απαιτήσουν, αν και ακόμα ζουν στην ευμάρεια του οικογενειακού οίκου, ικανοποιητικές αποδοχές για το μέλλον τους». Ιδού, λοιπόν, η νέα εθνική απειλή: οι «υπερβολικές» απαιτήσεις των νέων για …ικανοποιητικές αμοιβές!Οι δημοσιογράφοι Με λιγοστές εξαιρέσεις, οι εφημερίδες κι οι δημοσιογράφοι που πρωταγωνίστησαν στην καμπάνια για την αποκατάσταση της «εθνικά ορθής» σχολικής Ιστορίας θα στρατευτούν επίσης στην «αποκάλυψη» της «συνωμοσίας» που κρύβεται πίσω από την νεανική εξέγερση του Δεκέμβρη. Η επικοινωνιακή π.χ. ναυαρχίδα του «πατριωτικού χώρου», το «Παρόν» του Μάκη Κουρή, ήταν αυτή που ανέλαβε να στηρίξει τα σενάρια περί «πορτοκαλί επανάστασης» με απτά (πλην ευφάνταστα) «στοιχεία». Ήδη από τις 14.12., εκτενές ανώνυμο ρεπορτάζ προσπαθεί να μας πείσει π.χ. πως «όλοι και όλα ‘φωτογραφίζουν’ σχέδιο», επικαλούμενο «γεγονότα» όπως ο ερχομός στην Αθήνα τηλεοπτικών συνεργείων του BBC και του Ρόιτερ πριν από το φετινό γιορτασμό του Πολυτεχνείου, η υποτιθέμενη «μεταφορά» 300 ταραξιών «από τα Χανιά στη Λάρισα» ή ο (διόλου πρωτότυπος) ισχυρισμός κάποιου ανώνυμου στελέχους του ΠΑΣΟΚ πως οι περισσότεροι καταληψίες του ΕΜΠ δεν είναι φοιτητές. Μαθαίνουμε, τέλος, ότι μετά τις πρώτες συγκρούσεις «ο Δήμος της Αθήνας μάζεψε 27 αυτοκίνητα με πέτρες θαλάσσης», με τις οποίες κάποια μυστηριώδης δύναμη εφοδίασε τους καταληψίες του ΕΜΠ. Η τελευταία αυτή «είδηση» απευθύνεται προφανώς σε ανθρώπους που αγνοούν παντελώς πώς ξηλώνονται πεζοδρόμια εν ώρα οδομαχιών – αυτό ωστόσο δεν εμπόδισε την αναπαραγωγή της από έντυπα όπως το εξαρχιώτικο «Ρεσάλτο»…Η εφημερίδα του Κουρή δεν ήταν φυσικά η μόνη απ’ την οποία μπορούσε ν’ αντλήσει κανείς τέτοιου είδους «πληροφορίες». Άψόγος προφανώς γνώστης της αλβανικής διαλεκτολογίας, ο Μάκης Δεληπέτρος αποκάλυψε στην «Απογευματινή» (11.12) ότι οι οδομαχίες με τα ΜΑΤ διεξάγονται από «καταστροφείς» που δεν είναι μόνο «ποτισμένοι με αμφεταμίνες για να αντέχουν σε τετραήμερες αψιμαχίες», αλλά και «εκ των οποίων πλείστοι όσοι ακούσαμε να μιλούν τη διάλεκτο Γκεγκ με την απόχρωση των βουνών του Κοσόβου»! Ο «Αδέσμευτος Τύπος», πάλι, μας πληροφορεί πως «οι αρχές ασφαλείας έχουν εντοπίσει συγκεκριμένους Σκοπιανούς ‘αντιεξουσιαστές’ στα θλιβερά γεγονότα της Θεσσαλονίκης» (3.1). Στον «Ελεύθερο», ο Απόστολος Αποστολόπουλος διαπιστώνει πως «ο υπόκοσμος βγήκε παγανιά και καίει οργανωμένα τις πόλεις, όπως πέρυσι έκαψε συστηματικά τα δάση», αλλά και ότι «Πακιστανοί πληρώθηκαν για να πάρουν μέρος, επικουρικά, στο πάρτυ της καταστροφής και του πλιάτσικου» (12.12). Ο Μανόλης Κοττάκης, τέλος, θα μας ενημερώσει από τις στήλες του «Ελεύθερου Τύπου» (12.12), επικαλούμενος «πληροφορίες του ρεπορτάζ» που δεν είναι βέβαια σίγουρος «αν ισχύουν» (αλλά παρόλα αυτά τις δημοσιεύει), ότι «από τις 17 Νοεμβρίου βρίσκονται στην Ελλάδα ‘εισαγόμενοι αντιεξουσιαστές’». Και συνεχίζει: «Οι πληροφορίες λένε ότι μερικοί από όσους κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, το βράδυ του Σαββάτου, δεν ήταν Ελληνες. Οτι ήταν δύο διαφορετικών εθνικοτήτων. Τη μία τη φωτογράφισε με τον τρόπο της η Αλέκα. Για την άλλη δεν χρειάζεται να έχουμε πολλή φαντασία. Είναι από γειτονική χώρα της πρώτης. […] Ο Καραμανλής ξέρει αλλά δεν του επιτρέπει η θέση του να μιλήσει. Οταν γραφτεί κάποτε η Ιστορία θα τα μάθουμε όλα». Προς το παρόν, ο πρωθυπουργός μας κλείνει απλώς το μάτι μέσω του έμπειρου δημοσιογράφου. Οι ακροδεξιοίΠολύ λογικά, τα έντυπα και οι οργανώσεις της ακροδεξιάς, ολόκληρη η πολιτική φιλοσοφία των οποίων οικοδομείται πάνω σε παρόμοιες συνωμοτικές θεωρίες, δεν έμειναν πίσω. Για τη «Χρυσή Αυγή» είναι έτσι προφανές ότι βρισκόμασταν μπροστά σε μια «γενική πρόβα για πορτοκαλί ‘επανάσταση’» από «μηχανισμούς αποσταθεροποίησης» – με τη διαφορά, βέβαια, ότι αυτοί οι τελευταίοι θέλουν να πλήξουν όχι την κυβέρνηση αλλά την Ελλάδα γενικώς, η οποία «τους ενοχλεί» και «πρέπει να τσαλακωθεί» (10.12). Άλλωστε, κατά τη ναζιστική εφημερίδα και οργάνωση, ακόμη και ο Μάης του ’68 δεν ήταν παρά «η πρώτη πορτοκαλί επανάσταση» (12.5.08).Από κοντά κι ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στις 12.12. εξήγησε πως «οι νέοι είναι αυθόρμητοι» μεν, αλλά «έχουν και μια αθωότητα» που «πάντα ιστορικά την εκμεταλλεύονται πράκτορες, προβοκάτορες και παράσιτα». Έφερε μάλιστα σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα το …Πολυτεχνείο του 1973, όταν «πάνω από τον απλό αγώνα των νέων πέρασε ο Ιωαννίδης» («Α1» 13.12.08). Για να ακυρωθεί η «προβοκάτσια», ζήτησε έτσι την προληπτική απαγόρευση των δημόσιων συναθροίσεων σε όλη τη χώρα! Ακόμη πιο εύγλωττα ήταν άλλα στελέχη του ΛΑΟΣ. «Κάποιοι διεθνείς ολετήρες φοβούνται πολύ το Ελληνικό Έθνος και τα παιδιά του. Είναι αυτοί που ονειρεύονται μέσα από τα σκοτεινά λαγούμια τους την κατάλυση της ελευθερίας λαών και εθνών είτε με διάφορες εκδημοκρατίσεις [!] είτε με πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές», μας διαβεβαιώνει π.χ. από τη μόνιμη στήλη του στο «Στόχο» (18.12) ο Σπυρίδων Καραχάλιος, μέλος της Γραμματείας Ιδεολογικού του κόμματος, προειδοποιώντας ότι «οι γνωστοί πασίγνωστοι της αναρχικής ψευδοεπανάστασης εμφανίζονται κάθε φορά που ζητείται εθνική ήττα». Ευτυχώς, όμως, κατά το ίδιος στέλεχος του ΛΑΟΣ, «ο λαός μας προσβλέπει στους υποτιθέμενους ακραίους της Ελληνικής Εθνικοκοινωνικής [= Εθνικοσοσιαλιστικής] Παράταξης και εμείς οφείλουμε να ηγηθούμε μιας ριζοσπαστικής πολιτικής ανατροπής και εγκαθίδρυσης ενός Εθνικού λαοκρατικού Καθεστώτος».Οι αριστερογενείςΕντελώς διαφορετικά διλήμματα έθεσε η εξέγερση στους παλιούς ακροαριστερούς της Μεταπολίτευσης που σήμερα συνωστίζονται στον «πατριωτικό χώρο». Κάποιοι απ’ αυτούς είχαν πρωταγωνιστήσει, βλέπεις, στις (ομοειδείς αλλά πολύ μικρότερης κλίμακας) δυναμικές αντιδράσεις που ακολούθησαν το φόνο του Μιχάλη Καλτεζά το 1985. Η αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτό το παρελθόν και την τωρινή πολιτική συμμαχιών με τις «εθνικά ευαίσθητες» δυνάμεις της χώρας, σε συνδυασμό με την οργανωτική αποκοπή από ένα κίνημα στο οποίο αποδίδουν «εθνομηδενιστικά» χαρακτηριστικά, ήταν έτσι κάτι παραπάνω από ορατή.Το «Ρεσάλτο» δεν αντιμετώπισε βέβαια κανένα δίλημμα. «Τις αγελαίες ψυχώσεις αυτών των ημερών τις είπαν οι έμμισθοι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί υπάλληλοι ‘κοινωνική εξέγερση’ και μάλιστα οι πολιτικοί προβοκάτορες (ΣΥΡΙΖΑ) παρομοίωσαν τα γεγονότα με τα ιστορικά κινήματα», γράφει χαρακτηριστικά ο «εκδότης-διευθυντής-ιδιοκτήτης» του Θύμιος Παπανικολάου στο τεύχος Ιανουαρίου. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζει, «δεν ήταν καμιά ‘λαϊκή εξέγερση’ εναντίον του καθεστώτος, αλλά μια ‘εξέγερση’ του καθεστώτος εναντίον της κοινωνίας, του λαού και των αυθεντικών κινημάτων που κυοφορούνται, μια ‘εξέγερση’ των ‘νταβάδων’ και των υπαλλήλων τους για τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, τη μετατροπή της σε ζούγκλα».Δεν διστάζει μάλιστα να υποδείξει και τους υπαίτιους του ξεσηκωμού: «Τον τόνο της ‘καθοδήγησης’ τον δίνουν οι πιο καλοδουλεμένες μήτρες της ‘νταβατζίδικης’ καμαρίλας: το Λαμπρακιστάν και η ‘Ελευθεροτυπία’. Τα πρωτοσέλιδα αυτών των Εφημερίδων είναι αποκαλυπτικά. Το ίδιο αποκαλυπτική είναι η πρακτική των εστιών του Σόρος: ‘Ιός’ και ‘Indymedia’» (σ.13).Από κοντά και κάποιος Αντώνης Πλάκας, που αναπτύσσει το γνωστό σενάριο περί υπονόμευσης της κυβέρνησης Καραμανλή «για το θράσος της να αψηφήσει τις αυτοκρατορικές εντολές και να συνάψει κομβικές σχέσεις με τη Ρωσία», συνδέοντας την εξέγερση με τις πυρκαγιές του 2007 και τη «λαίλαπα των σκανδάλων και της σκανδαλολογίας» (σ.7). Ο ίδιος ανακαλύπτει επίσης σχέδιο αντικατάστασης της ΕΛΑΣ με «στρατιές πολυεθνικών αλλοδαπών μισθοφόρων», αφού «οι ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές δομές που υπάρχουν σήμερα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη νέα φασιστική θηριωδία του πλανητικού ιμπεριαλισμού, ακριβώς γιατί προέρχονται από τα σπλάχνα αυτού του λαού» (σ.29). Τα ΜΑΤ, προπύργιο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα!Προβλήματα δεν έχει ούτε ο κομοτηναίος «Αντιφωνητής», εκ των συνεκδοτών της «Ρήξης», που βλέπει στην εξέγερση ένα συγκερασμό της «ελεεινής νοοτροπίας του χαϊδεμένου τσόγλανου που θέλει το άτομο να ζητά τα πάντα εδώ και τώρα» και της «ανθελληνικής ψύχωσης της κυρίαρχης ιντελιγκέντσιας» (16.12.08, σ.5), προσφεύγει δε στον Στέλιο Παπαθαμελή για να μας αναλύσει τα τεκταινόμενα και να εισηγηθεί τη χρήση «λαστιχένιων σφαιρών» κατά των διαδηλωτών (σ.2). Λίγο παρακάτω διαβάζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η «κοινοβουλευτική φασιστοπλέμπα των ψευτοαριστερών ρεβιζιομηδενιστών της απόλυτης ντροπής», είναι «σχεδόν εκτός νόμου πλέον στη συνείδησή μας» (σ.8).Η ίδια η «Ρήξη» στέκεται μάλλον αμήχανη απέναντι στα γεγονότα. Το πρώτο φύλλο της που κυκλοφόρησε μετά την εξέγερση καταφεύγει έτσι σε μια πλουραλιστική καταγραφή απόψεων, με κοινό χαρακτηριστικό την αποστασιοποίηση μεν από το κίνημα, όχι όμως και την ανοιχτή πάντα καταγγελία του. Τον τόνο δίνει ωστόσο κι εδώ το πρωτοσέλιδο άρθρο του Γιώργου Ρακκά, που διαπιστώνει πως «τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του ξεσπάσματος είναι η άρνηση, η καταστροφή κι ένας διάχυτος, γενικευμένος μηδενισμός» και καταφεύγει -κι αυτός- στο γνωστά σενάρια: «Οι ολιγάρχες του τόπου έχουν βρει μια πολύ κατάλληλη ευκαιρία, να εκμεταλλευτούν τη διάχυτη οργή των νέων και να χρησιμοποιήσουν τη δολοφονία του Αλέξη, προκειμένου να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερη φθορά στην κυβέρνηση και να ρίξουν τον Καραμανλή, λόγω των ανοιγμάτων που έκανε προς τους Ρώσους και τους Κινέζους». Στο επόμενο φύλο (10.1.09), την ανάλυση του φαινομένου αναλαμβάνει ο Γιώργος Καραμπελιάς, ισορροπώντας ανάμεσα στις «ανταγωνιστικές εκδοχές» της εξέγερσης και της «πορτοκαλί επανάστασης». Διαπιστώνει βέβαια μια «ατμόσφαιρα εθνομηδενισμού, μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, ιδεολογικής, ακόμα και φυσικής τρομοκρατίας», καθώς «αυτά τα παιδιά είναι απολύτως ‘κακομαθημένα’ και στην ίδια την εξέγερσή τους». Τις «μηδενιστικές αντιδράσεις» αυτής της «χαβιαροαριστεράς», προειδοποιεί, «μπορούν να τις εκμεταλλευτούν, ή να επιχειρήσουν να τις εκμεταλλευτούν, τόσο εξωτερικές δυνάμεις, που θέλουν να ρίξουν ή να υποτάξουν ακόμη περισσότερο τον Καραμανλή, όσο και εσωτερικοί καιροσκόποι – Αλαβάνοι, αλλά και τρομοκράτες». Μας διαβεβαιώνει ωστόσο ότι «η έκταση των Δεκεμβριανών του 2008 είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρότερη απ’ ό,τι εμφάνισαν τα κανάλια, τα κόμματα και οι πρεσβείες [!], επειδή είχαν συμφέρον να το κάνουν». Τελικό συμπέρασμα του άρθρου (που αναπαράγεται στο «Αντίβαρο» και αλλού) είναι ωστόσο η ανάγκη προσεταιρισμού των «παρασυρμένων» από τις υγιείς δυνάμεις του έθνους: «Θα ήταν μεγάλο σφάλμα να χαρίσουμε όλη αυτή τη νεολαιίστικη αντίδραση στις δυνάμεις της ψευδο-εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης και του εθνομηδενισμού, χαρακτηρίζοντάς την συλλήβδην ως αντιδραστική ή ‘φασιστική νέου τύπου’. Η πραγματικότητα τα επόμενα χρόνια θα οδηγήσει στη συρρίκνωση αυτών των τάσεων και την ενίσχυση των αντιπαγκοσμιοποιητικών ρευμάτων, τα οποία, με τη σειρά τους, δεν θα πρέπει να εκχωρήσουμε αμαχητί στο ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή».Φως φανάρι ότι μεταξύ αυτών των «συνιστωσών» παίζεται η ηγεμονία του «πατριωτικού χώρου» και των «αντιπαγκοσμιοποιητικών ρευμάτων» του...
Το άλλο «κίνημα»Χωρίς αμφιβολία, ήταν η δεύτερη μεγάλη είδηση των ημερών της εξέγερσης, δίπλα στο μαζικό ξεσηκωμό της νέας γενιάς. Αναφερόμαστε στην κινητοποίηση ενός ιδιότυπου παρακράτους «αγανατισμένων πολιτών» που «πήραν το νόμο στα χέρια τους» υποκαθιστώντας (ή συντρέχοντας) την ΕΛΑΣ κατά των διαδηλωτών σε μια σειρά πόλεις - από την Πάτρα και τη Λάρισα ώς τη Λαμία και την Κομοτηνή. Η επιστράτευση αυτών των «αγανακτισμένων» έγινε είτε με άγνωστης ταυτότητας SMS είτε με την οργανωμένη διασπορά φημών, που «προειδοποιούσαν» για επικείμενες επιδρομές «εισαγόμενων κουκουλοφόρων» στις αντίστοιχες πόλεις και καλούσαν τους καταστηματάρχες σε «αυτοάμυνα». Η προέλευση αυτών των σύγχρονων «ψιθύρων» ήταν κάτι παραπάνω από προφανής και, σύμφωνα με ηγετικά στελέχη των τοπικών κοινωνιών, πήγαζε από τα υπολείμματα παρακρατικών μηχανισμών του παρελθόντος. Ο δήμαρχος Πατρών Αντρέας Φούρας έκανε λόγο για επανεμφάνιση των ανθρώπων που είχαν οργανώσει τις διαβόητες «ανακαταλήψεις» σχολείων του 1991 (με αποτέλεσμα τον κτηνώδη φόνο του καθηγητή Τεμπονέρα απ’ τον τότε πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ), ενώ στην Κομοτηνή ο δημοτικός σύμβουλος Δάμων Δαμιανός σύγκρινε τις βιαιότητες κατά των φοιτητών με το πογκρόμ του 1990 κατά της μουσουλμανικής μειονότητας, επισημαίνοντας ότι «οι ίδιοι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν τότε, πρωταγωνιστούν και σήμερα» («Παρατηρητής» 13.12). Κοινό χαρακτηριστικό όλων των περιπτώσεων ήταν ότι, στις πόλεις όπου εμφανίστηκαν οι «αγανακτισμένοι», δεν είχαν σημειωθεί καταστροφές ιδιωτικών περιουσιών από διαδηλωτές. Οσο για τους παρακρατικούς που έσπευσαν να «αποκαταστήσουν την τάξη», δεν φάνηκαν να νοιάζονται για το σεβασμό της δημόσιας περιουσίας περισσότερο από τους «κουκουλοφόρους». Τόσο στην Πάτρα όσο και στην Κομοτηνή, οι «αγανακτισμένοι πολίτες» έσπασαν τις εισόδους ή/και παράθυρα πανεπιστημιακών κτιρίων, κατά την προσπάθειά τους να λιντσάρουν τους φοιτητές που βρίσκονταν εκεί. Φυσικά, ουδείς συνελήφθη από τα ΜΑΤ γι’ αυτές τις καταστροφές, ούτε ακούστηκε οποιαδήποτε φωνή για δίωξη των εν λόγω «πολιτών» για διακεκριμένες φθορές...Η στάση του «πατριωτικού χώρου» απέναντι σ’ αυτή τη δυναμική έκφραση της διπλής πόλωσης κινήθηκε κατά κανόνα μεταξύ ενεργού ανάμιξης κι ενθουσιώδους υποδοχής. Δεν είναι μόνο η ναζιστική οργάνωση του Μιχαλολιάκου που επαίρεται ότι «στην Πάτρα και σε άλλες πόλεις οι πολίτες όχι απλά αντέδρασαν αλλά εγκωμίασαν και τη Χρυσή Αυγή διότι μόνο αυτή ήταν δίπλα τους» (24.12). Ούτε οι απολογητές της, όπως ο Γ. Φωτιάδης του «Αδέσμευτου Τύπου» ή ο πρώην υπουργός Βασίλης Μπεκίρης στην «Απογευματινή» (18.12), που καταγγέλλουν σαν συκοφαντίες («των 'καλόπαιδων' της 'παγκοσμιοποιημένης' και νεοταξίτικης δημοσιογραφίας» και των «υπερασπιστών των αναρχικών») κάθε ταύτιση των «νοικοκυραίων εμπόρων», που «πήραν το νόμο στα χέρια τους και προστάτευσαν την περιουσία τους», με «ανύπαρκτους χρυσαυγίτες».Με την εξαίρεση ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Θόδωρου Ντρίνια στη «Ρήξη» (που καταθέτει την ανησυχία του όχι τόσο για τη «συμμετοχή εξτρεμιστών της ακροδεξιάς στις ομάδες των 'αγανακτισμένων'», όσο για το γεγονός ότι «αυτή συνέβη μπροστά στα αδιάφορα ή ακόμα και επιδοκιμαστικά βλέμματα χιλιάδων Πατρινών που συγκεντρώθηκαν στο σημείο των επεισοδίων»), τα περισσότερα κείμενα των εντύπων του «χώρου» που ασχολούνται με το θέμα εκφράζουν ανοιχτά τη συμπάθειά τους ή και τον ενθουσιασμό τους για την ιδιότυπη αυτή λαϊκή «αυτάμυνα», βλέποντάς την ως ένα πρώτο βήμα για την ανάκτηση του «πεζοδρομίου» από τις εθνικές δυνάμεις. Ακόμη κι ο κομοτηναίος «Αντιφωνητής» του Κώστα Καραΐσκου, που καταδικάζει ρητά ως «οχλαγωγική ενέργεια» τις φθορές στο εκεί πανεπιστήμιο, θεωρεί «μείζον όφελος» αυτή την «κινητοποίηση των πολιτών ενώπιον ενδεχόμενου κινδύνου, έστω και με αδυναμίες ή υπερβολές» (16.12.08, σ.8). «Αν μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιο κίνημα που δημιουργήθηκε στην πατρία μας τον τελευταίο καιρό», συνοψίζει χαρακτηριστικά ο Γιάννης Κουριαννίδης (του ΛΑΟΣ) από τις στήλες του «Ελεύθερου Κόσμου» (14.12), «αυτό είναι των ενεργών πολιτών ενάντια στην αυθαιρεσία και την παραβατικότητα και όχι η ωμή βία των αλητών του περιθωρίου. Ο Αγιος Παντελεήμονας, η Πάτρα, η Λάρισα και τώρα η Κομοτηνή έδεξαν το δρόμο. Επεται συνέχεια!»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ«Ο νέος ‘εθνικός χώρος’. Το Who is Who κινήσεων και περιοδικών»
(Ο Ιός, «Κ.Ε» 11.3.2007).
Περιγραφή του εθνικόφρονος δικτύου οργανώσεων, διανοουμένων, εντύπων κι ιστοσελίδων, η αλληλοδιαπλεκόμενη δραστηριότητα του οποίου αναδείχθηκε στο προσκήνιο με την εκστρατεία κατά του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού.ΔΕΙΤΕ«Ο Σαράντος Καργάκος συνομιλεί με τον Γιώργο Καρατζαφέρη για το σήμερα και το αύριο της Ελληνικής Πολιτείας».
Εκπομπή του «ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ» (14.1.09) που διανενήθηκε ως DVD από την κομματική «Αλφα Ενα» (και) για την πρόσφατη νεανική εξέγερση. Μεταξύ ύμνων του επιφανούς φιλολόγου προς το ΛΑΟΣ («τη μόνη κοινοβουλευτική ομάδα που αρθρώνει πολιτικό λόγο σήμερα»), την εκ μέρους του απονομή ευσήμων στον Καρατζαφέρη (για τη «λεξιτεχνία» και άψογα ελληνικά του) και την κατάθεση των υποψιών του ότι «τα επεισόδια» του Δεκέμβρη έγιναν για ν’ αποσπαστεί προληπτικά η προσοχή της ελληνικής νεολαίας από τη μελλοντική σφαγή της Γάζας, απολαμβάνουμε στιχομυθίες όπως η παρακάτω:Σ.Κ.: «Εκείνο που έχει κυριαρχήσει σήμερα στην Ελλάδα, και στην πολιτική και στην Παιδεία, είναι η περίφημη κουλτούρα των Εξαρχείων. Αλλά η κουλτούρα των Εξαρχείων έχει να κάνει περισσότερο με την Αμερική παρά με τις ελληνικές παραδόσεις. Εάν κοιτάξετε όλες τις επιγραφές αυτών των υποτίθεται επαναστατημένων νεαρών, θα δείτε ότι όλες έχουν έναν εναιαίο ανθελληνικό χαρακτήρα».Γ.Κ.: «Αρα, μιλάτε για όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων;»Σ.Κ.: «Θα έλεγα για αταξία πραγμάτων. Μιλάω για ένα χάος όπου κυρίαρχο στοιχείο στον τόπο μας είναι ο μηδενισμός».
πηγες:http://www.iospress.gr/
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου