Να μη γίνει η Ελλάδα το πρώτο ρατσιστικό κράτος της ΕΕ

Ανοιχτή επιστολή της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας προς τους δημοκράτες στην Ελλάδα και την Ευρώπη
- ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ NOMIMΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
- Η ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟΝ ΕΠΙΣΗΜΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ
Να μη γίνει η Ελλάδα το πρώτο ρατσιστικό κράτος της ΕΕ
Στις 27 του Μάρτη 2009 το Εφετείο της Αθήνας αθώωσε το ναζιστή και ρατσιστή Κώστα Πλεύρη για το βιβλίο του «Οι Εβραίοι: Όλη η αλήθεια». Με αυτό το βιβλίο, που αποτελεί, έναν πρωτοφανή ύμνο στο Γ΄ Ράιχ, στο Χίτλερ, στα SS και στο ρατσιστικό πόλεμο που αυτοί εξαπέλυσαν ενάντια στους λαούς, ο Κ. Πλεύρης προσπαθεί να αποδείξει για ποιους λόγους η Ελλάδα και όλη Ευρώπη πρέπει να απαλλαγούν από τους «υπανθρώπους» και «επίβουλους» Εβραίους!!! Το βιβλίο αυτό αποτελεί συνολικά αλλά και σε κάθε του σελίδα το πιο τυπικό και κραυγαλέο υπόδειγμα εφαρμογής του αντιρατσιστικού νόμου 927/79 για την παραβίαση του οποίου ο ναζιστής παραπέμφθηκε σε δίκη το Σεπτέμβρη 2007 με τις κατηγορίες της προτροπής σε ρατσιστικό μίσος και βία και της προσβολής σε ομάδα ανθρώπων, συγκεκριμένα των Εβραίων για την εθνική, φυλετική ή θρησκευτική τους ιδιότητα. Κι όμως το δικαστήριο τον αθώωσε ανατρέποντας την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση, δηλαδή έκρινε ότι αποσπάσματα του βιβλίου όπως τα παρακάτω δεν αποτελούν κάλεσμα σε ρατσιστική βία και πρόκληση μίσους εναντίον των Εβραίων ούτε τους προσβάλλουν!!!
- «Έτσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα»- «…Ξυπνήστε. Οι επίβουλοι Εβραίοι σκάπτουν τον τάφον των Εθνών. Ξυπνήστε και ρίξατέ τους μέσα, διότι τους αξίζει…» - «…Φταίει ο πολιτισμένος κόσμος που ανέχεται τα διεθνή παράσιτα που λέγονται Ιουδαίοι….φθάνει η ώρα των αντιποίνων»- «Εβραίος και άνθρωπος είναι έννοιες αντιφατικές δηλαδή η μία αποκλείει την άλλη» - «…Η όλη των εγκληματική συμπεριφορά δικαιολογεί τας πράξεις των Ναζί εναντίον των και κάτι περισσότερον. Τας δικαιώνει» - «…Η ιστορία της ανθρωπότητος θα καταλογίση στον Αδόλφο Χίτλερ τα εξής: Δεν απήλλαξε, ενώ ηδύνατο την Ευρώπη από τους Εβραίους» κ.λπ- «…Τους καταφρονούμε δια την ηθικήν των, δια την θρησκείαν των, δια τας πράξεις των, που όλα μαζί αποδεικνύουν ότι είναι υπάνθρωποι»- (κάτω από φωτογραφία του Άουσβιτς): «Καλώς κάνουν και διατηρούν το στρατόπεδον εις καλήν κατάστασιν, διότι ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον»- «…δεν μπορώ να ανέχομαι τους δολοφόνους, ληστάς, βιαστάς, παράσιτα, διαφθορείς…της ελεεινής Εβραίλας να συκοφαντούν τους υπερόχους Εθνικοσοσιαλιστάς»- «Το ΖΥKLON B δεν ήτο παρά ένα δηλητηριώδες αέριον χρήσιμον δια τας απεντομώσεις των στρατοπέδων συγκεντρώσεως…όλα τα άλλα είναι παραμύθια της προπαγάνδας»- «Η Εβραϊκή πτωματολογία στην περίπτωση του Άουσβιτς απεδείχθη εξ αρχής ψευδεστάτη»- «…Απελευθερωθείτε από την Εβραϊκήν προπαγάνδα, που σας εξαπατά με τα ψεύδη περί στρατοπέδων συγκεντρώσεως, θαλάμων αερίων, «φούρνων» και τα άλλα παραμύθια του ψευτο-ολοκαυτώματος..».
(Όλα τα αποσπάσματα του κατηγορητηρίου εδώ: www.antinazi.gr )
Με αυτήν του την απόφαση - που πάρθηκε με ψήφους τέσσερεις έναντι ενός(1) - το Εφετείο της Αθήνας όχι μόνο ποδοπάτησε τον αντιρατσιστικό νόμο και τη διεθνή αντιρατσιστική σύμβαση που έχει υπογράψει η Ελλάδα, αλλά επικύρωσε τη νομιμότητα κάθε καλέσματος σε δολοφονική βία κατά των Εβραίων πολιτών και σε εξαφάνισή τους από τη χώρα μας και από ολόκληρη την Ευρώπη. Αν επιτραπεί η νομιμότητα ενός τέτοιου καλέσματος, αυτό δεν θα αποτελεί μόνο ωμή και τερατώδη παραβίαση του συντάγματος και κάθε βάσης δημοκρατισμού, ούτε μόνο ενθάρρυνση κάθε ρατσιστικής νοοτροπίας και πράξης στην Ελλάδα. Μια τέτοια νομιμότητα, 60 χρόνια μετά την πιο μεθοδική και «επιστημονική» γενοκτονία όλων των εποχών που ήταν εκείνη των Εβραίων, θα σημαίνει ότι εγκαινιάζεται σε μια γωνιά της Ευρώπης η αναθεώρηση όλου του κοινωνικού, πολιτικού, ηθικού και νομικού πολιτισμού στον οποίο στηρίχθηκε η οικοδόμηση των μεταπολεμικών θεσμών της κάθε ευρωπαϊκής χώρας ξεχωριστά αλλά και η οικοδόμηση της ίδιας της Ενωμένης Ευρώπης σαν σύστημα δημοκρατικής και εθελοντικής ενότητας κρατών. Γιατί δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι το να αναγνωρίζεται σε μια χώρα το δικαίωμα στην προπαγάνδιση της ρατσιστικής γενοκτονίας, διαφέρει από τη γενοκτονία όσο η ψυχολογική και ηθική προετοιμασία κάθε εγκλήματος από την πραγματοποίηση του.
Αποδίδουμε στην απόφαση αυτή έναν τέτοιο ιστορικά κρίσιμο και επικίνδυνο χαρακτήρα γιατί αυτή δεν αποτελεί ένα λάθος ενός μεμονωμένου δικαστηρίου με μια ορισμένη σύνθεση, αλλά γιατί έρχεται σαν επιστέγασμα μιας σειράς αντισημιτικών τοποθετήσεων από αρκετούς δικαστές που συμμετείχαν σε αυτή τη δικαστική διαμάχη από την αρχή της, καθώς και μιας καίριας κακοδικίας όπως είναι η αποβολή των συνηγόρων της πολιτικής αγωγής. Αλλά το πιο σημαντικό και το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτή η δικαστική συμπεριφορά και αυτή η απόφαση έγιναν δυνατές επειδή υπήρξε μια γενική πολιτική, άλλοτε έμμεση και άλλοτε άμεση ενθάρρυνση τους από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, από όλες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, από όλα τα τηλεοπτικά μέσα, αλλά και από τις πιο επίσημες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γι αυτό το πρωτοφανές και βαθύ πρόβλημα δημοκρατισμού, αξίζει όλες οι συνθήκες αυτής της ιστορικής δίκης να γίνουν γνωστές και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας μας.
Οι αντισημιτικές τοποθετήσεις από δικαστές και η κακοδικία
Εδώ θα αρκεστούμε μόνο στις πιο χτυπητές περιπτώσεις δικαστικής παραβίασης του πνεύματος και του γράμματος του νόμου μέσα σε μια μακρόσυρτη διαδικασία 18 μηνών, γεμάτη αναβολές όπου η σύνθεση του δικαστηρίου άλλαξε τέσσερις φορές (δύο φορές στην πρωτόδικη και δύο φορές στην δίκη του εφετείου). Η πρώτη και πιο καίρια πράξη παραβίασης της νομιμότητας της διαδικασίας, ήταν η απόφαση από το δικαστήριο της έξωσης των συνηγόρων της πολιτικής αγωγής!!! Η αποπομπή των συνηγόρων της πολιτικής αγωγής παγιώθηκε με νέες αποφάσεις από όλες τις συνθέσεις δικαστηρίου σε όλες τις δίκες που ακολούθησαν σε πρώτο και σε δεύτερο βαθμό.Η ειρωνεία είναι ότι η έξωση της πολιτικής αγωγής έγινε με το επιχείρημα ότι μπορούσε η πολιτεία, εν προκειμένω το δικαστήριο, να υπερασπίσει τους θιγόμενους και απειλούμενους Εβραίους από τον όποιο ρατσιστικό λόγο, οπότε αυτοί δεν είχαν τάχα ανάγκη δικών του συνηγόρων πολιτικής αγωγής.Στην πρώτη λοιπόν αυτή φάση, ο εισαγγελέας που εισηγήθηκε την έξωση της πολιτικής αγωγής(2) υπεράσπισε με πάθος αυτό το ρατσιστικό βιβλίο, σαν «επιστημονικό σύγγραμμα», ενώ ο ίδιος σε όλη τη διαδικασία πέρασε σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους μάρτυρες κατηγορίας της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας (ΑΠ). Κάποια στιγμή ο εισαγγελέας ρώτησε τη μάρτυρα της ΑΠ: «Θέλετε εσάς να σας δικάσει και να σας καταδικάσει ένα ναζιστικό δικαστήριο;» Δηλαδή αναγνώριζε έτσι τη δυνατότητα απόδοσης δικαιοσύνης από ένα τέτοιο δικαστήριο (!!!). Τέλος την απείλησε με σύλληψη λέγοντάς της «Το δικαστήριο σας ανέχεται. Εγώ δεν μπορώ να σας ανεχτώ. Αν συνεχίσετε έτσι θα διατάξω τη σύλληψή σας…». Στην ίδια δίκη όταν η μάρτυρας είπε ότι η φράση του βιβλίου «καλώς κάνουν και διατηρούν το Άουσβιτς σε καλή κατάσταση διότι ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον», σημαίνει κάλεσμα για νέα εξόντωση των Εβραίων, η πρόεδρος του δικαστηρίου απάντησε ειρωνικά: «Ε, και δεν φτιάχνουν άλλο;».(Σημειώνουμε ότι η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία κατήγγειλε με εκτενή αναφορά της τον εισαγγελέα αυτό στα αρμόδια Δικαστικά όργανα και μέχρι σήμερα δεν έχει πάρει καμία απάντηση).
Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι μάρτυρες κατηγορίας, Εβραίοι και μη Εβραίοι(3), βρέθηκαν σε κάθε δίκη να εξετάζονται κάτω από τις συνεχείς παρατεταμένες επιθέσεις του ναζιστή κατηγορούμενου και των συνηγόρων του που προσπαθούσαν, συχνά και με την ανοχή της δικαστικής έδρας, να τους απαξιώσουν με μια σειρά πολιτικές, ακόμα και προσωπικές κατηγορίες άσχετες με το κατηγορητήριο. Ταυτόχρονα, σε όλες τις δίκες βρέθηκε να κατηγορείται σαν εγκληματική και να δικάζεται η θρησκεία των εβραίων μαρτύρων κατηγορίας με την ανοχή ή και τη συμμετοχή του δικαστηρίου, ενώ τους ζητήθηκε να ξεκαθαρίσουν τη σχέση τους με την πολιτική του Ισραήλ. Δηλαδή οι μάρτυρες κατηγορίας βρέθηκαν στην κατάσταση των κατηγορούμενων που όμως δεν είχαν το δικαίωμα να διαθέτουν δική τους υπεράσπιση όπως γίνεται σε κάθε άλλη δίκη. Οι δίκες θα μπορούσαν να γίνουν ένας νομικός και πολιτικός μονόλογος της μίας πλευράς αν οι μάρτυρες κατηγορίας δεν έδειχναν σθένος και αποφασιστικότητα και δεν συνέτριβαν τους ισχυρισμούς της υπεράσπισης του ναζιστή. Αλλά πέρα από τη διαδικασία ήταν το περιεχόμενο μιας σειράς καίριων δικαστικών τοποθετήσεων που έδωσαν τον τόνο στην αρνητική δικαστική ατμόσφαιρα που επικράτησε. Αυτές οι δικαστικές τοποθετήσεις όχι μόνο δεν αντιρροπίστηκαν από άλλες άλλων δικαστών και εισαγγελέων - με μια δυο εξαιρέσεις - αλλά οι μάρτυρες της ΑΠ που τόλμησαν να τις καταγγείλουν στον τύπο δέχτηκαν δριμύτατη επίθεση από την έδρα της τελευταίας δίκης. Στο μεταξύ, κατά του εισαγγελέα(4) που άσκησε τη δίωξη στον Κ. Πλεύρη, διατάχθηκε πειθαρχική προκαταρκτική εξέταση (!) μετά από προσφυγή του ναζιστή ότι κακώς τον παρέπεμψε σε δίκη. Την προκαταρκτική αυτή εξέταση διενήργησε ένας εισαγγελέας Εφετών(5). Αυτός στο πόρισμά του εξήγησε δια μακρών γιατί κακώς ο συνάδελφός του παρέπεμψε το ναζιστή σε δίκη και ανασκεύασε όλες σχεδόν τις βασικές κατηγορίες που απηύθυνε εναντίον του. Ανάμεσα στα άλλα ο εισαγγελέας αυτός έγραψε στο πόρισμά του: «Από την μελέτη του επίδικου συγγράμματος προκύπτει ότι οι σε αυτό διατυπούμενες δυσμενείς απόψεις για τους Εβραίους κατά το πλείστον είναι αποτέλεσμα ιστορικής ερεύνης (η υπογράμμιση δική μας) με λεπτομερή αναφορά συναφών ιστορικών γεγονότων και απόψεων τρίτων ιστορικών προσώπων ιδία κατά μιας κατηγορίας Εβραίων, των αποκαλουμένων διά του συγγράμματος Εβραιοσιονιστών… Είναι προφανές ότι η γενίκευση εφαρμογής του Ν.927/79 (του αντιρατσιστικού νόμου) καταλύει τις διατάξεις των άρθρων 14 και 16 του ισχύοντος συντάγματος που κατοχυρώνουν την ελευθερίαν της έκφρασης, της επιστήμης και της έρευνας (η υπογράμμιση δική μας) και ιδία η τοιαύτη γενίκευση κατ ουσίαν απαγορεύει την ιστορική έρευνα ως και τας διατάξεις του συναφούς άρθρου της ΕΣΔΑ». Δηλαδή ο εισαγγελέας εφετών μια ευρωπαϊκής χώρας θεωρεί το πιο εκτρωματικό κείμενο άρνησης του ολοκαυτώματος «αποτέλεσμα ιστορικής έρευνας» και τη νομιμότητα του απαίτηση της επιστήμης και της έρευνας. Όσο για τον όρο περί Εβραιοσιωνισμού αυτός χρησιμοποιείται από το ναζιστή στο βιβλίο για να ξεφύγει από την κατηγορία ότι προπαγανδίζει τη βία κατά των Εβραίων γενικά. Κάθε δικαστικό κείμενο και κάθε εισαγγελική αγόρευση σε όλη αυτή τη δικαστική διαδικασία, που ήθελε να απαλλάξει το ναζιστή από την κατηγορία ότι προπαγανδίζει τη βία κατά των Εβραίων, ισχυρίστηκε ότι όπου το βιβλίο λέει Εβραίος εννοεί «Εβραιοσιωνιστής» και αυτό κατάφωρα ενάντια και στο γράμμα και στο πνεύμα του βιβλίου.Αλλά υπάρχουν και πιο ανατριχιαστικά: Στο «σύγγραμμα» του Πλεύρη υπάρχει μια λεζάντα, που αναφέρεται και στο κατηγορητήριο, κάτω από μια φωτογραφία μικρών παιδιών στο Άουσβιτς. Σε αυτήν ο ναζιστής σαρκάζοντας τα μελλοθάνατα παιδάκια γράφει: «Εβραιόπουλα: Τα βλέπουμε τετράπαχα». Ο ίδιος εισαγγελέας επιβραβεύει αυτόν τον σαρκασμό σημειώνοντας ότι εδώ: «σχολιάζεται απλώς η καλή φυσική κατάσταση των εβραιόπουλων». Αλλού παρατηρεί ότι ανάμεσα στα δήθεν «αντικείμενα της ιστορικής έρευνας» του Πλεύρη είναι και οι «διεθνείς επιδιώξεις των εβραιοσιωνιστών όπως αυτές προκύπτουν από διάφορα δικά τους κείμενα (όπως η Παλαιά Διαθήκη, το Ταλμούδ, τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» (η υπογράμμιση δική μας). Αυτό που ενδιαφέρει εδώ δεν είναι ότι ο εισαγγελέας αναφέρει και την επίσης χριστιανική Παλαιά Διαθήκη σαν κείμενο των «εβραιοσιωνιστών», αλλά ότι θεωρεί σαν υπαρκτό και ιστορικό κείμενο των «εβραιοσιωνιστών» το βασικό ιδεολογικό εργαλείο ναζιστικής εξόντωσης που είναι το τσαρικό πλαστογράφημα «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών».
Στην ίδια ακριβώς γραμμή με τον πιο πάνω Εισαγγελέα Εφετών αλλά σε πολύ πιο προωθημένη και πολύ πιο συστηματική βάση βρίσκεται το κείμενο που έγραψε η εφέτης δικαστής(6) που μειοψήφισε στην πρωτόδικη απόφαση (με την οποία ο Κ. Πλεύρης καταδικάστηκε σε 14 μήνες τον Δεκέμβρη 2007). Και αυτή επιμένει ενάντια σε κάθε γραμματικό και λογικό κανόνα και ενάντια στο πνεύμα και στις αναφορές όλου του βιβλίου, ότι όποτε καταφέρεται εναντίον των Εβραίων ο Πλεύρης καταφέρεται εναντίον των «Εβραιοσιωνιστών» και τελικά εναντίον της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ και όχι κατά των Εβραίων. Ας δούμε πως η δικαστής «αθωώνει» το συγγραφέα για το εξής απόσπασμα του βιβλίου:«Περισσότερο προκαλώ εσάς τους αναγνώστας μου να συζητήσετε για το Ταλμούδ και την Εβραικήν θρησκεία. Προκαλώ περισσότερο εσάς επειδή σεις είσθε τα θύματα. Ξυπνήστε οι επίβουλοι Εβραίοι σκάπτουν τον τάφον των Εθνών. Ξυπνήστε και ρίξατέ τους μέσα, διότι τους αξίζει (…) Η μελέτη του Ταλμούδ μας οδηγεί κατά λογικήν και ηθικήν αναγκαιότητα στο συμπέρασμα ότι οι Εβραίοι πρέπει να αντιμετωπισθούν ως εχθρός της ανθρωπότητας. Συνεπώς κατηγορώ τους Γερμανούς Ναζί διότι δεν απήλλαξαν την Ευρώπην μας από τον Εβραιοσιωνισμόν, ενώ ηδύναντο να το πράξουν. Στο ερώτημα λοιπόν αν ήτο σωστό που οι Γερμανοί συνεκέντρωσαν τους Εβραίους, δια να τους μεταφέρουν στη Μαδαγασκάρη, η απάντησις έρχεται μόνη της: Μετά από όσα διδάσκουν και επιδιώκουν οι Εβραίοι, δεν ήτο σωστό αυτό που έκαναν οι Γερμανοί. Έπρεπε να τους έστελναν όχι στη Μαδαγασκάρη, αλλά στον Ιεχωβά τους να διαβάζουν μαζί όρθιοι το Ταλμούδ». Αυτό το απόσπασμα το σχολιάζει η εφέτης ως εξής:«Στο απόσπασμά του αυτό ο συγγραφέας στηριζόμενος στις αναμφισβήτητα μισαλλόδοξες και αντιχριστιανικές αναφορές των Ταλμούδ (ιερών βιβλίων των Εβραίων), (η υπογράμμιση δική μας) τα οποία ισχυρίζεται ότι εξακολουθούν και σήμερα να τα διδάσκονται στις συναγωγές τους, προκαλεί τους αναγνώστες του να ξυπνήσουν και να δουν τον κίνδυνο που κατά τη γνώμη του, τους επιφυλάσσουν οι Εβραίοι σιωνιστές. Σʼ αυτούς αναφέρεται και αυτούς καταδικάζει και όχι τους Εβραίους γενικά, ως έθνος και φυλή. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι και οι Εβραίοι στο θρήσκευμα…μάρτυρες Βενιαμίν Αλμπάλα και Αβραάμ Ρεϊτάν, αφού ορκίστηκαν στην Ιερή Βίβλο, αναφερόμενοι στο Ταλμούδ, με υπεκφεύγουσες εκφράσεις, απέφυγαν να δηλώσουν ρητά αν καταδικάζουν ή όχι τις παραπάνω διδαχές» !!! (Η υπογράμμιση δική μας).Δηλαδή η δικαστής όχι μόνο υιοθετεί τη γνησιότητα των αποσπασμάτων που παραθέτει ο αντισημίτης και όχι μόνο υιοθετεί τις κατηγορίες του για το Ταλμούδ αλλά κατηγορεί τους μάρτυρες εβραίους στη δίκη γιατί δεν το αποδοκιμάζουν. Αυτός είναι έμπρακτος αντισημιτισμός και αποκαλύπτεται σαν τέτοιος στο παρακάτω απόσπασμα του κατηγορητηρίου το οποίο ενοχοποιεί όσο κανένα άλλο το συγγραφέα του για το αδίκημα της ρατσιστικής προσβολής:«Εβραίος (στο θρήσκευμα) και άνθρωπος είναι έννοιαι αντιφατικαί δηλαδή η μία αποκλείει την άλλη. Κατά την σταθεράν τακτικήν των Εβραίων αποκρύπτουν την καταγωγήν των, που συνήθως ταυτίζεται με το θρήσκευμά των».Η δικαστής γράφει σχετικά με αυτό το απόσπασμα: «Είναι προφανές ότι ο συγγραφέας αναφέρεται στις αναλυθείσες προηγουμένως στο βιβλίο του περικοπές από τα ιερά βιβλία Ταλμούδ, τα οποία αναμφισβήτητα περιέχουν μισαλλόδοξες και αντιχριστιανικές διδαχές, κόντρα σε κάθε έννοια ανθρωπισμού και ως εκ τούτου επισημαίνει δικαιολογημένα, ότι ο Εβραίος που υιοθετεί αυτές, προφανώς στερείται ανθρωπισμού» (!!) (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).Σχολιάζοντας τους εμετικούς ύμνους του ναζιστή στο Χίτλερ, στο Γκαίμπελς, στο Χίμλερ και στα SS που περιέχονται στο βιβλίο και στο κατηγορητήριο: «ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ (1889- 1945): Ο τραγικός ηγέτης του Τρίτου Γερμανικού Ράϊχ είναι ασφαλώς η εντυπωσιακοτέρα αρχηγική μορφή της νεωτέρας εποχής… Η ιστορία της ανθρωπότητος θα καταλογίσει στον Αδόλφο Χίτλερ τα εξής: 1. Δεν απήλλαξε ενώ ηδύνατο την Ευρώπην από τους Εβραίους. 2. Δεν εχρησιμοποίησεν τα ειδικά χημικά όπλα που μόνον η Γερμανία διέθετε δια να νικήσει…. Εξ αιτίας της ήττης της Γερμανίας τότε, κινδυνεύει η Λευκή Φυλή και η Ευρώπη σήμερα… Θα έλθει η μέρα κατά την οποίαν οι Ευρωπαίοι θα κυριαρχήσουν ή θα καταστραφούν. Και στας δύο περιπτώσεις θα αναγνωρίσουν ότι ο Χίτλερ είχε δίκαιον…»… «ΙΩΣΗΦ ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ (1897 – 1945) : Ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα του αιώνος. Φιλόσοφος, αγωνιστής και βαθύς γνώστης της ψυχολογίας του πλήθους που ενίκησε, εις όλα τα πεδία της μάχης τον εβραιομπολσεβικισμόν και ηγήθη του ολοκληρωτικού πολέμου της πατρίδος του». Η δικαστής ευρωπαϊκού δικαστηρίου 60 χρόνια μετά τον πιο κανιβαλικό και γενοκτονικό πόλεμο όλων των εποχών γράφει:«Οι παραπάνω απόψεις του συγγραφέα, έστω και αν θεωρηθούν ακραίες (η υπογράμμιση δικιά μας), απηχούν και πάλι τη δική του πολιτική πεποίθηση και κοσμοθεωρία περί των ιστορικών πολιτικών συστημάτων της δημοκρατίας και του εθνικοσοσιαλισμού, καθώς και τη γνώμη του για τα ιστορικά πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στον Βʼ Παγκόσμιο Πόλεμο». Δηλαδή κατά τη δικαστή οι υπερ-ρατσιστικές και ναζιστικές αυτές «απόψεις» μπορεί και να μην θεωρηθούν ακραίες ενώ ο εθνικοσοσιαλισμός, δηλαδή ο ναζισμός, που σημαίνει ο χειρότερος ρατσισμός-κανιβαλισμός έχει κύρος ιστορικού πολιτικού συστήματος όπως και η δημοκρατία! Σχολιάζοντας χαρακτηριστικά το κάλεσμα του βιβλίου: «Κύριοι Εβραίοι πηγαίνετε στην Πατρίδα σας και απαλλάξατέ μας από την παρουσίαν σας. Η Λευκή Φυλή δεν θέλει σημίτας στην Ευρώπην, διότι έτσι την συμφέρει βιολογικώς» η δικαστής ισχυρίζεται ότι ο συγγραφέας εδώ απλά «υιοθετεί την πολιτική άποψη των Ναζί, χωρίς σκοπό εξυβρίσεως ή προκλήσεως σε πράξεις βίας, ότι η Λευκή Φυλή δεν θέλει σημίτες στην Ευρώπη». Σύμφωνα με το «ιστορικό πολιτικό σύστημα του ρατσισμού» ασφαλώς δεν αποτελεί εξύβριση ή πρόκληση σε πράξη βίας το κάλεσμα για έξωση των Εβραίων από την Ευρώπη. Και αυτά χωρίς η δικαστής να βρει ούτε μια λέξη για να αποδοκιμάσει τις χιτλερικές θέσεις του συγγραφέα όχι μόνο εδώ αλλά σε όλα τα φρικιαστικά αποσπάσματα που σχολιάζει. Είναι λοιπόν τελικά αναπόφευκτο που η δικαστής στηρίζει τον κατηγορούμενο και στα σημεία του κατηγορητηρίου που αναφέρονται στην άρνηση του ολοκαυτώματος και που ουσιαστικά και η ίδια το αμφισβητεί καθώς γράφει: «Και τα ως άνω απηχούν επίσης τις πολιτικές πεποιθήσεις του συγγραφέα, ο οποίος επιχειρεί με ντοκουμέντα που αναλυτικώς εκθέτει στο βιβλίο του, να αμφισβητήσει την έκταση του ολοκαυτώματος το οποίο, ισχυρίζεται ότι αφορά μόνον 66.000 έως 350.000 Εβραίους, με βάση τα επίσημα στοιχεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και όχι 6.000.000 που το σιωνιστικό κίνημα, για λόγους συμφέροντος επικαλείται. Οι παραπάνω απόψεις του ακόμη και αν δεν είναι απόλυτα ακριβείς (η υπογράμμιση δικιά μας), σε κάθε περίπτωση δεν αποδεικνύεται ότι ο συγγραφέας εν γνώσει του παραθέτει ανακριβή περιστατικά και στοιχεία και επομένως δεν έχουν ποινική απαξία αφού αναφέρονται καθαρά σε πολιτικές πεποιθήσεις και σε εξιστόρηση ιστορικών γεγονότων, κάτω από την επιρροή και υπό το πρίσμα της κοσμοθεωρίας του συγγραφέα». Αν αυτές οι «απόψεις» δεν είναι «απόλυτα ακριβείς» τότε είναι οπωσδήποτε σχετικά ακριβείς. Δηλαδή κατά τη δικαστή οι 6.000.000 νεκροί του Ολοκαυτώματος δεν είναι ένα αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Αλλά ας δούμε τι απαντάει η δικαστής στα εξής κυνικά τσιτάτα του ναζιστή και του κατηγορητηρίου:«Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, <οι φούρνοι>, το <σαπούνι> και τα βασανιστήρια υπήρξαν και παραμένουν τα προσφιλή θέματα, τα οποία δεξιοτεχνικώς, μέχρι και βλακωδώς εκμεταλλεύεται η αντιναζιστική προπαγάνδα»(….) «Εκείνα τα έργα όπως το «Ολοκαύτωμα» σας συγκινούν και εντυπωσιάζεστε, από τα δήθεν βασανιστήρια, τα οποία δήθεν υπέστησαν προ 60 ετών και πλέον οι Εβραίοι» (υπογράμμιση δική μας)Η δικαστής απαντάει: «Στις περικοπές αυτές είναι φανερό ότι ο συγγραφέας, ανεξαρτήτως του αν αμφισβητεί ή όχι την έκταση του ολοκαυτώματος, τεκμηριώνοντας την άποψή του με παραπομπές σε ιστορικές πηγές (η υπογράμμιση δικιά μας), σύμφωνα με τις οποίες, παρουσιάστηκαν διαφορετικές κάθε φορά εκδοχές του αριθμού των θανατωθέντων Εβραίων, στο Βʼ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίοι προσδιορίστηκαν από 60.000.000 έως 350.000 (με στοιχεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, βλ. 1382-1383 του επίδικου βιβλίου), αυτό που θέλει να επισημάνει είναι ότι παρότι οι Εβραίοι επικαλούνται ότι ήσαν θύματα του πολέμου και των Ναζί, οι ίδιοι σήμερα διαπράττουν τα ίδια εγκλήματα στην Παλαιστίνη, πράγμα που δεν αφίσταται της αλήθειας (!) (η υπογράμμιση δικιά μας), και η αναφορά αυτών δεν γίνεται με σκοπό εξυβρίσεως και προκλήσεως πράξεων βίας κατά του Εβραϊκού λαού, εκ μόνου του λόγου της εθνικής και φυλετικής τους καταγωγής, αλλά με σκοπό την ιστορική τεκμηρίωση των απόψεων του συγγραφέα». (!)Ο ισχυρισμός ότι οι χιτλερικοί διαπράξανε τα ίδια εγκλήματα με εκείνα του Ισραήλ κατά των Παλαιστίνιων είναι η πιο συμπυκνωμένη υποτίμηση και σχετικοποίηση του όγκου και της ποιότητας των χιτλερικών εγκλημάτων, αλλά κυρίως η αντιστροφή της σχέσης Θύτη-Θύματος, από όλους τους φιλοναζιστές και αντισημίτες σήμερα στον κόσμο. Προς το τέλος του κειμένου συνοψίζοντας τα συμπεράσματά της η δικαστής γράφει:«Όλες οι παραπάνω αναφορές του επίδικου βιβλίου τεκμηριώνονται σε ιστορικές πηγές της συγκεκριμένης περιόδου …που με λεπτομέρεια αναφέρει στο βιβλίο του), καταβάλλοντας την απαιτούμενη, για επιστήμονα ιστορικό, επιμέλεια» (η υπογράμμιση δικιά μας). Δεν μπορούμε εδώ να δημοσιεύσουμε όλες τις κρίσεις της δικαστού για το τερατώδες αυτό βιβλίο αλλά υπάρχουν και άλλες, που όλες δείχνουν μια εργώδη προσπάθεια όχι απλά να αθωωθεί ποινικά αλλά ακόμα χειρότερα να εξωραϊστούν οι θέσεις του και να αθωωθεί πολιτικά και ηθικά ο συγγραφέας του.Οι μάρτυρες της ΑΠ που κατήγγειλαν με ανακοινώσεις τους τις θέσεις των δικαστών και εισαγγελέων δέχτηκαν δριμύτατη κριτική από την Πρόεδρο της έδρας, στη διάρκεια της τελευταίας δίκης του Εφετείου (η οποία κατέληξε στην αθώωσή του). Μάλιστα η έδρα πίεσε αφόρητα τον πρόεδρο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (ΚΙΣ) να καταδικάσει την ΑΠ για τις καταγγελίες αυτές πράγμα που εκείνος αρνήθηκε να κάνει. Είναι τέλος χαρακτηριστική η ανεκτικότητα της έδρας στις διαρκείς προκλήσεις του ναζιστή ακόμα και όταν αυτός είχε το θράσος να πει στους μάρτυρες κατηγορίας: «άμα σηκωθεί από τον τάφο του ο Χίτλερ θα σας τακτοποιήσει!!!».Βλέπουμε λοιπόν ότι η αθωωτική απόφαση δεν έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό αλλά αποτέλεσε το λογικό επακόλουθο μιας δικαστικής αντίληψης – ελπίζουμε πάντα όχι πλειοψηφικής- που πάντως αποκρυσταλλώθηκε ψύχραιμα στο διάστημα των 18 μηνών που κράτησε όλη η δικαστική διαδικασία.Από τα παραπάνω συνάγουμε ότι όποιο και αν είναι το τελικό επίσημο σκεπτικό της αθώωσης(7), αυτό δεν θα μπορούσε να στηριχθεί παρά είτε σε μια συνειδητή παρερμηνεία του βιβλίου, είτε σε μια «τρυφερότητα» απέναντι στο περιεχόμενό του, είτε σε μια ωμή παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου.
Η πολιτική ατμόσφαιρα υπεύθυνη για τη δικαστική στάση
Σε κάθε δημοκρατική χώρα θα ήταν αδύνατη μια τέτοια σκανδαλωδώς αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική συμπεριφορά ενός δικαστηρίου χωρίς να υπάρχει πλήρης κάλυψη αυτής της συμπεριφοράς από το σύνολο της πολιτικής εξουσίας και πιο ειδικά από το σύνολο των κομμάτων, μικρών και μεγάλων, της χώρας (με την εξαίρεση ενός εξωκοινοβουλευτικού κόμματος). Γιατί αν έστω και ένα μικρό κόμμα του κοινοβουλίου ήθελε να διαφοροποιηθεί από αυτές τις δικαστικές συμπεριφορές, τοποθετήσεις, διαδικασίες και αποφάσεις θα μπορούσε να το είχε κάνει ευκολότατα και με εξασφαλισμένη τη δημοσιότητα αφού κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα έχει το δικαίωμα να τοποθετείται κάθε μέρα σε όλα τα δελτία ειδήσεων όλων των τηλεοπτικών καναλιών, σε θέματα που θεωρεί σημαντικά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μη γίνει τίποτα γνωστό γι αυτή τη δίκη για το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης καθώς κανένα από τα 9 τηλεοπτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας σε κανένα από τα ειδησεογραφικά δελτία τους δεν ανέφερε ποτέ σε όλο αυτό το διάστημα οτιδήποτε για τη δίκη, οτιδήποτε για την αρχική καταδίκη και οτιδήποτε για την αθώωση του ναζιστή στο εφετείο. Για να δικαιολογήσουν τη στάση τους στους πιο ανήσυχους ανθρώπους τα κόμματα που σιώπησαν διέδιδαν ότι η δίκη αυτή αφορούσε έναν «περιθωριακό» και το καλύτερο θα ήταν να μην είχε γίνει μήνυση εναντίον του ή έστω να μην υπάρξει καταδίκη του για να μην μετατραπεί ο «περιθωριακός» σε ήρωα. Ένα βιβλίο που εκθειάζει τόσο ωμά τον πιο δολοφονικό και ρατσιστικό πόλεμο που έζησε η ανθρωπότητα και κυκλοφορεί σε χιλιάδες αντίτυπα στα πιο κεντρικά βιβλιοπωλεία μιας χώρας δεν μπορεί να είναι από τη φύση του ένα περιθωριακό γεγονός, γι αυτό δεν μπορεί να είναι περιθωριακός και ο συγγραφέας του. Ιδιαίτερα δεν μπορεί αυτός να είναι περιθωριακός στη μόνη χώρα της ΕΕ όπου οι ανοιχτοί ναζιστές είναι εντελώς νόμιμοι. Αναφερόμαστε στην αρκετά μαζική δολοφονική ναζιστική συμμορία «Χρυσή Αυγή». Και κυρίως όταν ο «περιθωριακός» και το βιβλίο του συνδέονται άμεσα με ένα κόμμα της Βουλής και της Ευρωβουλής, το αντισημιτικό ΛΑΟΣ.
Ο ναζιστής Πλεύρης, πασίγνωστο στέλεχος της ελληνικής χούντας και γενάρχης του μεταπολεμικού φασισμού και ναζισμού την Ελλάδα υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΛΑΟΣ. Αυτό αργότερα τον απομάκρυνε από τις τάξεις του, για να μην εκτεθεί ανεπανόρθωτα στις κατηγορίες για φιλοναζισμό, αλλά το έκανε «αθόρυβα» και χωρίς ποτέ να τον καταγγείλει. Όμως οι δύο πιο βασικοί βουλευτές και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του ΛΑΟΣ υποστήριξαν άμεσα ή έμμεσα το βιβλίο. Ο ένας είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης που για καιρό διαφήμιζε αυτό το βιβλίο στην τηλεόραση λέγοντας ότι «αυτό το βιβλίο είναι το αγαπημένο μου». Ο δεύτερος είναι ο Θ. Πλεύρης, γιος του Κ. Πλεύρη, που ήταν συνήγορός του στη δίκη και ο οποίος ζητούσε την αθώωση του ναζιστή λέγοντας ότι δεν μπορεί να απαγορεύεται σε έναν έλληνα πολίτη το δικαίωμα να ζητάει την εξόντωση ενός οποιουδήποτε λαού ή το δικαίωμα να ζητάει να επαναλειτουργήσει το Άουσβιτς (!) Ακόμα η νεολαία του ΛΑΟΣ πρόβαλε το βιβλίο στην ιστοσελίδα της ενώ ένα άρθρο του αρχηγού του ΛΑΟΣ Καρατζαφέρη στην επίσημη εφημερίδα του κόμματος, την «Α1», πάνω στην τελική φάση της δίκης κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ο «εβραίος μυρίζει αίμα». Αυτές οι καταπληκτικές εκδηλώσεις φασισμού που θα είχαν προκαλέσει σεισμό σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα εδώ πνίγηκαν κυριολεκτικά από όλα τα ΜΜΕ (συμπεριλαμβανόμενου και του τύπου) και έμειναν ασχολίαστες από όλα τα κόμματα με αποτέλεσμα το ΛΑΟΣ να μπει στη Βουλή, ενώ ο Θ. Πλεύρης έχει τον τίτλο του μέλους μιας ανώτατης ντε φάκτο δικαστικής αρχής : της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής που δικάζει βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου !!!
O καθένας μπορεί να έχει τη δική του άποψη για ποιο λόγο καλύπτεται πολιτικά σε μια χώρα της ΕΕ το κάλεσμα για αντισημιτική βία καθώς και η νομιμότητα των νεοναζιστικών συμμοριών. Εμείς απλά διαπιστώνουμε ότι η ίδια πολιτική κάλυψη παρατηρείται και στη Ρωσία και την ίδια στιγμή οι πιο ισχυρές ηγετικές πολιτικές τάσεις των δύο χωρών όλο και περισσότερο ταυτίζονται στα μεγάλα περιφερειακά και διεθνή ζητήματα.
Αλλά όποια και να είναι η ερμηνεία του φαινόμενου της πολιτικής κάλυψης του αντισημιτισμού και του νεοναζισμού στην Ελλάδα, το σίγουρο είναι ότι μόνο αυτή μπορεί να εξηγήσει γιατί, εκτός από τις μετρημένες στα δάκτυλα αντιδράσεις μερικών δημοκρατών δημοσιογράφων, όλοι οι συλλογικοί φορείς και προσωπικότητες που έπρεπε να αντιδράσουν, σιώπησαν.Δηλαδή δεν σιώπησαν μόνο τα τηλεοπτικά κανάλια, ούτε σιώπησαν μόνο όλα τα συνδικάτα που οι ηγεσίες τους ελέγχονται κομματικά, ούτε σιώπησε μόνο η εκκλησία -και «λογικά»- αφού έχει τεράστιο μερίδιο στο φούντωμα του αντισημιτισμού στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Σιώπησαν σχεδόν όλες οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντιρατσιστικές και φιλομεταναστευτικές με την εξαίρεση την ΑΠ και του ΕΠΣΕ (Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι). Μάλιστα ο πρόεδρος(8) της πιο μεγάλης, της πιο επίσημης θεσμικά οργάνωσης, της Ελληνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δημοσίευσε λίγο πριν την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση κείμενο υπέρ της αθώωσης του ναζιστή το οποίο η εισαγγελέας, σʼ αυτή τη δίκη, κράδαινε για να τεκμηριώσει την πρότασή της υπέρ της αθώωσης.
Πρέπει να αντισταθούμε! Η απόφαση αυτή πρέπει να ανατραπεί.
Αγαπητοί φίλοι δημοκράτες στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Συγχωρέστε μας για το ότι αυτή η επιστολή είναι τόσο μακροσκελής, αλλά δεν μας ήταν εύκολο να περιγράψουμε με λιγότερα λόγια το μεγάλο κίνδυνο που βλέπουμε να πλανιέται πάνω από τη χώρα μας και τις αιτίες της ασφυξίας που αισθανόμαστε. Θεωρούμε αυτή τη δικαστική απόφαση σταθμό για τις γενικότερες εξελίξεις στην Ελλάδα. Μάλιστα θεωρούμε τη δικαστική συμπεριφορά και την απόφαση πιο ανησυχητικές από το ίδιο το βιβλίο, τη δε συγκάλυψη του βιβλίου και των δικαστικών συμπεριφορών από το πολιτικό σύστημα το πιο ανησυχητικό απ όλα.Ο δολοφονικός αντισημιτισμός δεν είναι υπόθεση κύρια των Εβραίων. Είναι γενική υπόθεση των μεγάλων, των τεράστιων πλειοψηφιών, που θέλει να υποδουλώσει ο κάθε ναζισμός. Άλλωστε εμείς της ΑΠ που μπήκαμε με όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή τη δίκη και συντάξαμε υπόμνημα για την παραπομπή του ναζιστή δεν είμαστε εβραίοι. Βλέποντας όμως τους κλασσικούς ναζιστές εδώ και 15 χρόνια να ξαναφανερώνονται έντονα και απρόσκοπτα στη χώρα μας με σημαία τους τον γνωστό δολοφονικό αντισημιτισμό, κρίναμε ότι δεν έπρεπε να επαναλάβουμε το παλιό λάθος να αφήσουμε τους Εβραίους μόνους τους και να περιμένουμε μετά να αντιμετωπίσουμε το ναζιστικό κτήνος όταν θα έρθει η ώρα να χτυπήσει τους δημοκράτες γενικά. Γιατί το κτήνος γίνεται ακαταμάχητο αν παγιώσει τον αντισημιτισμό στο λαό, επειδή ο αντισημιτισμός είναι η ναζιστική «ερμηνεία του κόσμου» και σʼ αυτόν τον κόσμο η εξαφάνιση του Εβραίου είναι το όπιο που προσφέρεται στο φτωχό και στον καταραμένο για να γλιτώσει τάχα από τα βάσανά του. Αλλά αν οι φτωχοί και οι καταραμένοι βρουν παρηγοριά σε έναν ανείπωτο και παράλογο φόνο, μετά κανένας ρατσιστικός φόνος και κανένας παραλογισμός δεν θα τους είναι ξένοι. Για πολλούς αυτή η βαρβαρότητα είναι αδύνατο να επαναληφθεί επειδή σήμερα δεν είναι πολλοί οι ανοιχτοί αντισημίτες. Όμως οι περισσότεροι αντισημίτες σήμερα εμφανίζονται σαν «αντισιωνιστές» επειδή ο κλασικός αντισημιτισμός έβγαλε πολύ κακό όνομα με το χιτλερισμό. Σύμφωνα με τον «αντισιωνισμό» αντισημιτικού τύπου ένα κράτος, το Ισραήλ, έχει την υπερφυσική δύναμη να κινεί συνωμοτικά κάθε άλλο κράτος και να προκαλεί κάθε εκμετάλλευση και κάθε πόνο στον πλανήτη. Γι αυτό είναι το μόνο κράτος το οποίο οι αντισημίτες θέλουν να εξαφανιστεί και το μόνο εξ αιτίας του οποίου πρέπει να τιμωρηθούν όσοι ομόθρησκοι του ή ομοεθνείς του δεν το αποδοκιμάζουν, πράγματα που δεν τα απαιτούν ποτέ για πολύ μεγάλα κράτη που μάλιστα διαπράττουν μαζικές γενοκτονικές σφαγές.
Γι αυτό πρέπει να καταδικαστεί αποφασιστικά η απόπειρα να γίνει δεκτό στην Ελλάδα το κάλεσμα για εξόντωση των Εβραίων πολιτών μέσω της ταύτισης τους με τον οποιοδήποτε πόλεμο διεξάγει μια άλλη χώρα.Γι αυτούς τους λόγους όλη η δημοκρατική Ελλάδα, όλη η δημοκρατική Ευρώπη, όλος ο κόσμος πρέπει να αντιδράσουν στη δικαστική απόφαση της 27 του Μάρτη του Εφετείου της Αθήνας.Σε αυτή τη φάση το ένδικο μέσο που μπορεί να οδηγήσει σε νέα δίκη και σε ανατροπή της απόφασης είναι η αναίρεσή της από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Για να ανοίξει ο δρόμος σʼ αυτή την αναίρεση πρέπει οι έλληνες και ευρωπαίοι δημοκράτες να απαιτήσουν κύρια από την κυβέρνηση αλλά και από όλα τα κόμματα της Ελλάδας να καταδικάσουν δημόσια την αθωωτική αυτή απόφαση που προσβάλει βάναυσα τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς της Ευρώπης και να τους ζητήσουν να πάρουν τα αναγκαία μέτρα για την ανατροπή της. 9 Στα πλαίσια μιας τέτοιας προσπάθειας η Α.Π προτείνει να σταλεί στον πρωθυπουργό της Ελλάδας η επιστολή που αναφέρουμε στο εισαγωγικό μας σημείωμα.
Αθήνα, 24 Απριλίου 2009
Παραπομπές (1): Η απόφαση ήταν 4 υπέρ της αθώωσης και 1 κατά (μόνο για το ένα σκέλος της κατηγορίας, δηλαδή για προτροπή σε ρατσιστική βία και μίσος). Για το δεύτερο σκέλος, αυτό των προσβλητικών ιδεών εναντίον των Εβραίων, η απόφαση ήταν ομόφωνη υπέρ της αθώωσης. (2): Εισαγγελέας Λ. Λαζαράκος(3): Οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν: Από την Αντιναζιστική Πρωτοβουλία: Άννα Στάη, Ρένα Κούτελου, Λάμπης Κατσιάπης. Από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ): Μωυσής Κωνσταντίνης (πρόεδρος), Βενιαμίν Αλμπάλα, Αβραάμ Ρειτάν, Λέων Γαβριηλίδης. Από το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) ο εκπρόσωπος του Παναγιώτης Δημητράς. (4): Εισαγγελέας Σπ. Μουζακίτης(5): Εισαγγελέας Π. Ματζούνης(6): Εφέτης Μ. Παγουτέλη(7): Το σκεπτικό της αθωωτικής απόφασης του δικαστηρίου ακόμα δεν έχει εκδοθεί(8): Πρόεδρος της ΕΕΔΑ, Κ. Παπαϊωάννου(9): Ο εκπρόσωπος τύπου του Υπ. Εξωτερικών, Γ. Κουμουτσάκος σε ερώτηση δημοσιογράφου για τις διεθνείς επικρίσεις κατά της χώρας μας, καταδίκασε τις «ακραίες απόψεις» του Πλεύρη, αλλά δεν καταδίκασε την ίδια την απόφαση.

το σχολιο της antifa-area

επειδη πολλες φορες μεσω μαιηλ,γινομαστε αποδεκτες ''παραπονων" και αρνητικων σχολιων απο διαφορες συντροφισσες και συντροφους για την δημοσιευση των προκυρηξεων αλλα και γενικοτερα την προβολη των θεσεων και αποψεων της "αντιναζιστικης πρωτοβουλιας",
να σημειωσουμε:
1. υπαρχει δεσμευση της ομαδας να δημοσιευουμε τις προκυρηξεις που αφορουν αντιφασισμο-αντιναζισμο.
2. η δημοσιευση ως "ξενων δημοσιευσεων εκφραζει και δεσμευει τους συντακτες η συλλογικοτητες που το υπογραφουν και οχι το site.
3.oποιος δεν συμφωνει μπορει να στελνει την αποψη του στο μαιηλ του site και δεσμευομαστε οτι θα το δημοσιευσουμε....

η συνταξη του
ιστολογιου