Happy birthday, military junta!(Καλά γενέθλια, χούντα.)

April 21, 2009. Today marks exactly fourty-two years since the commencing of Greeceʼs military junta, which officially ended in July 1974. “Officially” has to be stressed out even more on a day chosen by far-right leader Karatzaferis to suggest his party is now in an unofficial government coalition: This is so, he explained, because many recently introduced laws and acts of parliament echo his own long-standing positions.
For once, Karatzaferis is right – and why should he not be? After all, it is absurd to think that transition from one political regime to another can ever be absolute and total, especially so in the case of a bloodless political transition like that of Greece. What better person to confirm this than Christos Markoyannakis, the junta-appointed attorney general and present vice minister in charge of “public order”, a position that includes leadership of the countryʼs entire police force.
Throughout the post-dictatorial years (the so-called metapolitefsi), the dictatorship was depicted as somewhat of a seven-year moment of darkness, a long state of exception: it was presented as an image-less break from “normality”. Like watching a movie where the screen goes blank for a few minutes only to revert back to action, as if the break never happened. And so you, the viewer, are not to question what caused the technical problem and why no-one didnʼt try to prevent it or at least, fix it earlier. What is important is that the show goes on.
The performers of the spectacle (call them military junta or parliamentary democracy) rest assured on that they deal with mere spectators and hence submissive, passive viewers by default. “What we were faced with”, said a junta censored cinematographer, “wasnʼt at all the dictators themselves. It was the snuggled up petite bourgeoisie”.
For a moment, it seemed that the hordes of the snuggled up would join the revolted in December. Some, undoubtedly, did. And thatʼs exactly where things got truly dangerous. “When the cops kill your children, you will exit your cages”, went the anarchist slogan. Until then, until we all exit our cages, the junta lives. Happy birthday, military junta.

και η μεταφραση:

Καλά γενέθλια, χούντα.
απο την ιστοσελιδα

21 Απρίλη, 2009. Σημερα σημπληρώνονται 42 χρόνια από τη χούντα της ελλάδας, που τέλειωσε επισήμως τον ιούλη του 74. Το "επίσημο" το τονίζουμε καθώς ο ακροδεξιός καρατζαφέρης διάλεξε αυτή τη μέρα για να δειξει πως το κομμα του ειναι πλεον σε ανεπισημη συμμαχια με τη κυβέρνηση: αυτό, είπε, επειδή πολλοί νόμοι που ψηφιστηκαν τελευταια είναι αντιλαλία αυτών που έλεγε αυτός εδω και καιρό.
Ο Καρατζαφέρης είναι σωστός, και γιατί να μην είναι; Άλλωστε, θα ήταν τρελό να σκεφτείς οτι η αλλαγή από ενα πολιτικό καθεστος σε αλλο μπορεί ποτέ να είναι απόλυτη και συμπληρωμένη, ειδικα οταν γινεται διχως αίμα όπως έγινε στην Ελλάδα. Δεν υπαρχει καλυτερο ατομο να μας το πει αυτο απο τον Χρηστο Μαρκογιαννάκης, τον δικαστή δικηγόρο που έβαλε η χούντα και που σήμερα είναι υφυπουργος "δημοσίας τάξεως", μια θεση απο την οποια είναι και αρχηγός όλης της αστυνομίας.
κατα τα μεταχουντικά χρόνια (που τα λένε μεταπολίτευση), η δικτατορία την δείχναν σαν μια επταετία σκότους, κατι το ασυνήθιστο: την εδειχναν σαν κατι εξω απο το κανονικο χωρις εικόνα. σα να βλεπεις μια κασσετα βιντεο οταν η ταινια γινεται μαυρη για λιγο και μετα απο λιγο ξαναγυρίζει, σαν το διάλλειμα να μη σταμάτησε ποτέ. και εσύ, ο θεατής, δεν πρέπει να σκέφτεσε και να αναρωτιέσε τι προκάλεσε το τεχνικό πρόβλημα, και γιατί κανείς δεν προσπάθησε να το αποτρέψει, ή έστω να το έχει διορθώσει από πριν. Αυτό που έχει σημασία ειναι πως το θέαμα συνεχίζεται.
Οι ηθοποιοί αυτού του θεάματος (είτε λέγονται χουντικοί είτε δημοκράτες) είναι σίγουροι πως έχουν να κάνουν με απλούς θεατές που είναι παθητικοί. "αυτό το οποίο αντιμετωπίζαμε", λέει ένας κινηματογραφιστής που τον λογόκρινε η χούντα, "δεν ήταν οι δικτάτορες αυτοί καθεαυτοί. Ήταν οι βολεμένοι μικροαστοί."
Για μια στιγμή, φάνηκε πως οι ορδές των βολεμένων θα έβγαιναν κι αυτοί στους δρόμους το Δεκέμβρη μαζί με τους επαναστατημένους. Μερικοί, σίγουρα, το έκαναν. Και αυτό είναι που έκανε το Δεκέμβρη επικινδυνο. "Όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας, τότε θα βγείτε από τα κλουβιά σας", λέει το αναρχικό ρητό. Μέχρι τότε, μέχρι να βγούμε όλοι από τα κλουβιά μας, η χούντα θα ζει και θα βασιλεύει. Καλά γενέθλια, χούντα.
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1020627