Οι Πανελλήνιες εξετάσεις στο "μάθημα" του εθνικισμού.

Ρεπορτάζ της εφημερίδας "Εργατική Αλληλεγγύη" (Φύλλο 821, 18 Ιουνίου 2008).
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

Στην περίπτωση των πρόσφατων Πανελλήνιων εξετάσεων, το Υπουργείο Παιδείας έβαλε απαράδεκτο θέμα με τίτλο «να αιτιολογήσετε γιατί η συνεργασία Κεμάλ - μπολσεβίκων λειτούργησε ως... ταφόπετρα του ποντιακού ζητήματος» !!
Είναι αντιπαιδαγωγικό και αντιδημοκρατικό , διότι ουσιαστικά προκαταλαμβάνει τους μαθητές δίνοντας τους εντολή να γράψουν υποχρεωτικά... κατά της συνεργασίας Κεμάλ - μπολσεβίκων, αντί να τους ανοίξει την κριτική σκέψη για να κατανοήσουν το γιατί (πολύ ορθά από την πλευρά τους) πιστοί στο διεθνισμό της εποχής οι μπολσεβίκοι στηρίζανε όλα τα απελευθερωτικά κινήματα, θεωρώντας ότι οι επαναστάσεις αυτές θα γίνουν διαρκείς και θα επεκταθούν και στο κοινωνικό πεδίο.
Είναι προφανές ότι ένας π.χ. προοδευτικός μαθητής που θα επιχειρηματολογούσε με τεκμηρίωση υπέρ της συνεργασίας αυτής θα... κοβόταν με το (νομικίστικο) επιχείρημα του "εκτός θέματος" (αφού το θέμα, έτσι όπως είναι διατυπωμένο, ορίζει ασφυκτικά τα πλαίσια του σκέπτεσθαι) !!!!!!!! Αλλά και επί της ουσίας το θέμα αποτελεί πνευματικό προϊόν των λεγόμενων νεοποντιστών, δηλαδή ενός σκληροπυρηνικού ελληνόφρονος ακροδεξιού αναθεωρητικού ρεύματος που έθεσε θέμα "γενοκτονίας" Ποντίων εντελώς ξεκάρφωτα και αντιεπιστημονικά (καθώς είναι γνωστή πια η διάκριση στο διεθνές δίκαιο ανάμεσα σε οργανωμένη επιχείρηση για εξόντωση μέχρις ενός ενός λαού, δηλαδή περίπτωση Άουσβιτς, και σε εθνοκάθαρση με στόχο την απομάκρυνση, την εκκένωση εδαφών, την εκδίκηση, αλλά δίχως δόλο α βαθμού για φυσική εξόντωση μέχρις ενός).

Κάποιοι μας θέλουν αμόρφωτους.

Ο εθνικισμός πάει χέρι - χέρι με τον ωμό αντικομουνισμό.
(σημειωση δικια μας : ο εθνικισμος παει χερι-χερι και με τον νεο εχθρο που δεν ειναι οι κομμουνιστες αλλα οι αναρχικοι-αντιεξουσιαστες-ελευθεριακοι κομμουναριοι και αναρχοσυνδικαλιστες....)

Ακολουθεί το ρεπορτάζ της εφημερίδας "Εργατική Αλληλεγγύη" (Φύλλο 821, 18 Ιουνίου 2008).


OI MΠOΛΣEBIKOI KAI O ΠONTOΣ
Γράφει ο Ομηρος Ταχμαζίδης

Ποιούς ενοχλεί ακόμη η Oκτωβριανή Eπανάσταση;
Ο διεθνισμός ταφόπετρα στη φυλετική και εθνική μισαλλοδοξία

Το ερώτημα στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις στο μάθημα της ιστορίας, θεωρητικής κατεύθυνσης για τη συνεργασία Κεμάλ και μπολσεβίκων έφερε πάλι στο προσκήνιο το ζήτημα της ιδεολογικής χρήσης του ιστορικού παρελθόντος. Η φρασεολογία του ερωτήματος και ο τρόπος που τέθηκε («να αιτιολογήσετε γιατί η συνεργασία Κεμάλ - μπολσεβίκων λειτούργησε ως ταφόπετρα του ποντιακού ζητήματος» !!!!!!!!!!!!!!!!!!), παραπέμπουν στη νεοποντιστική ιδεολογία.
Οι «νεοποντιστές» συγκροτούν ευδιάκριτο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, με αιχμή την υποτιθέμενη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Επινοητής της γενοκτονίας και εμπνευστής του ρεύματος τούτου υπήρξε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, εκ των λεγόμενων «Ιταλών» του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο οποίος εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι η ψυχή και ο νους όλων των σημαντικών δραστηριοτήτων γύρω από την αναβίωση του «ποντιακού ζητήματος».
Οι νεοποντιστές επιλέγουν ως κύριο πεδίο δράσης τους παραδοσιακούς λαογραφικούς πολιτιστικούς συλλόγους και έως το τέλος της δεκαετίας του 1980 κατορθώνουν να επιβάλλουν στον ευρύτερο «οργανωμένο ποντιακό χώρο» το κυριότερό τους ιδεολόγημα, την υποτιθέμενη γενοκτονία. Οι σύλλογοι παίρνουν στη συνέχεια τη μορφή «θεσμικού παρακράτους», εφόσον ασχολούνται παράνομα και παραβιάζουν κατάφωρα τους σκοπούς των καταστατικών τους, με πολιτικά θέματα, όπως η γενοκτονία ή η αναψηλάφηση του «ποντιακού ζητήματος». Οι νεοποντιστές μέσα από τα πολιτιστικά ποντιακά σωματεία, ασκούν εδώ και χρόνια, τη δική τους πολιτική. Το ερώτημα στις εξετάσεις δεν πρέπει να μας ξενίζει, η εκπαίδευση είναι ένας από τους κεντρικούς στόχους της πολιτικής τους δραστηριότητας.
Η νεοποντιστική πολιτική ιδεοληψία στρέφεται γύρω από τρεις γενικούς άξονες. Ο πρώτος αφορά το λεγόμενο ανατολικό ζήτημα, το οποίο, σύμφωνα με τον σκληρό πυρήνα του ρεύματος, δεν έχει επιλυθεί. Μέρος του (νέου) ανατολικού ζητήματος είναι και το ποντιακό και η υποτιθέμενη γενοκτονία. Η επίκληση της τελευταίας αφορά το στιγματισμό («άξονας στιγματισμού») της Τουρκίας ως μέσο για την επανατοποθέτηση στην ημερήσια διάταξη των διεθνών σχέσεων το «ανατολικό ζήτημα».
Ο δεύτερος άξονας αφορά τη διήθηση της συλλογικής μνήμης μέσω του νέου ιστορικού υποδείγματος. Εδώ αναθεωρείται όλη η πρότερη ιστοριογραφία («άξονας αναθεώρησης») και τροφοδοτείται η ιστορική επιστήμη και η συλλογική μνήμη με ένα αμάλγαμα «απόψεων» και «θεωρήσεων» που συγκλίνουν στη διαμόρφωση μιας ταυτότητας θύματος στο συγκεκριμένο τμήμα του πληθυσμού. Όλη η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου παραθεωρείται ως συνέπεια μιας διαρκούς γενοκτονίας.
Ο τρίτος άξονας («άξονας αποδοχής») αφορά τη σύνδεση του νεοποντιστικού ιδεολογήματος με την κυρίαρχη εθνικιστική αφήγηση της ιστορίας. Η επίκληση της γενοκτονίας είναι το μέσο με το οποίο οι νεοποντιστές επιχειρούν να εγγράψουν τη δική τους «ιδεολογική» ιστορία στον κορμό της κυρίαρχης εθνικής ιστορικής αφήγησης.
Το ερώτημα που κλήθηκαν να απαντήσουν οι μαθητές αφορά τους δύο πρώτους άξονες. Και είναι εμφανές ότι οι νεοποντιστικές αυθαιρεσίες δεν αφήνουν περιθώριο συζήτησης για τον κεμαλισμό και την ιστορική «ενοχή» του. Το ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση αφορά κυρίως στο ρόλο των μπολσεβίκων.
Η χρονική στιγμή, κατά την οποία, επικρίνονται με δριμύτητα οι μπολσεβίκοι ως βασικοί συνυπεύθυνοι στο υποτιθέμενο έγκλημα της γενοκτονίας και του τέλους του «ποντιακού ζητήματος» είναι η περίοδος μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης καταγγέλλει σε άρθρο του το Μάιο του 1992, ότι το «σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας Μπολσεβίκων και Κεμαλικών» είναι «ένα από τα πλέον ανήθικα σύμφωνα της παγκόσμιας ιστορίας που υπογράφηκαν εις βάρος της ύπαρξης και των δικαίων προσδοκιών των αυτοχθόνων ιστορικών λαών της περιοχής». Εδώ ο πόλεμος και οι επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού βασιλείου, υπό την υψηλή εποπτεία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μετονομάζονται σε «δίκαιες προσδοκίες των αυτοχθόνων».(Υποθέτουμε ότι οι Τούρκοι θα θεωρούνται Ασιάτες εισβολείς). Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις δοκιμάζονται οι αντοχές της κοινής λογικής, όταν για παράδειγμα τα έκτροπα και οι σφαγές στο μικρασιατικό Πόντο χαρακτηρίζονται ως προπομπός των εγκλημάτων των χιτλερικών και υποστηρίζεται στα σοβαρά ότι «αν η Ευρώπη, η Δύση, τα Σοβιέτ σταματούσαν το Δζεβισλίκ [σ. σ. χωριό του Πόντου] δεν θα είχαμε Άουσβιτς»!
Ιδεολογήματα
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 λειτουργούν ως θερμοκήπιο των πιο απίθανων ιδεολογημάτων. Οι νεοποντιστές αρπάζουν την ιστορική ευκαιρία της δεδομένης συγκυρίας. Εντατικοποιούν τη διεκδίκηση του αιτήματος για αναγνώριση της υποτιθέμενης γενοκτονίας από το ελληνικό κοινοβούλιο και τελικώς το πετυχαίνουν. Είναι μια περίοδος γενικότερης σύγχυσης, όπου ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός και ο καιροσκοπικός «πατριωτισμός» ευδοκιμούν.
Το ακόλουθο απόσπασμα από την παρέμβαση στη συζήτηση της Βουλής του βουλευτή Χάρη Καστανίδη, είναι ενδεικτικό: «Εάν η Ελλάδα θέλει να διεθνοποιήσει τέτοια θέματα [σ.σ. των κρυπτοχριστιανών στον Πόντο] και να προκαλεί προβλήματα ανάλογα με αυτά που άλλοι επιχειρούν να της προκαλέσουν, τότε μια σοβαρή εξωτερική πολιτική και ειδικότερα μια σοβαρή μειονοτική πολιτική θα πρέπει να συλλέξει στοιχεία, για την αξιοποίηση του προβλήματος των κρυπτοχριστιανών».
Η αναγνώριση της υποτιθέμενης γενοκτονίας σήμανε και την έμμεση αναγνώριση εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας ύπαρξης «ποντιακού ζητήματος». Στοιχείο που ταλανίζει έκτοτε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και θα μας απασχολήσει και στο μέλλον.
Η ιστορία, ωστόσο, συνηθίζει, ενίοτε, να επιστρέφει και ως φάρσα. Έτσι, η αναφορά σε «ταφόπετρα» και η ιστορική λαθροχειρία της υποτιθέμενης ευθύνης των μπολσεβίκων στην αμφισβητούμενη γενοκτονία και το λεγόμενο «ποντιακό ζήτημα» έχει και την κωμική της πλευρά. Και τούτο διότι η έννοια της αυτοδιάθεσης των λαών είναι συνυφασμένη με τη Ρωσική Επανάσταση. Ήταν το πρόγραμμα ειρήνης των μπολσεβίκων, όπως σημειώνει ο γερμανός συντηρητικός ιστορικός Γκόλο Μαν, που «διασφάλιζε σε κάθε λαό την ελευθερία της οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξής του» και εξανάγκασε τις κυβερνήσεις των αστικών κρατών να πάρουν θέση και το κυριότερο, εξανάγκασε τον αμερικανό πρόεδρο Ουίλσον να εκπονήσει ένα πρόγραμμα ειρήνης το οποίο ανταγωνιζόταν στα κυριότερα σημεία του εκείνο των μπολσεβίκων αντιγράφοντας αρκετά σημεία από το πρόγραμμα του Β.Ι. Λένιν. Το κυριότερο σημείο ήταν εκείνο για την «αυτοδιάθεση των λαών». Με βάση αυτό το πρόγραμμα ετέθη και το ζήτημα της δημιουργίας αυτόνομου κράτους στον Πόντο. Χωρίς την ιστορική τομή της Ρωσικής Επανάστασης σήμερα δεν θα μεταχειριζόμασταν καν τον ιστορικό όρο «ποντιακό ζήτημα».
Οι ποικιλώνυμοι οπαδοί της Μεγάλης Ιδέας δεν συγχώρησαν ποτέ στους μπολσεβίκους τη συνεργασία με τον Μουσταφά Κεμάλ, αλλά πολύ περισσότερο δεν μπορούσαν να αποδεχθούν το πνεύμα της επανάστασης που διακήρυττε την αδελφοσύνη των λαών. Ο Ι. Χ. Σιάνλογλους στο βιβλιαράκι του με τίτλο «Από την τραγωδίαν του Πόντου» (αʼ έκδοση,1923) αναφερόμενος στη διάλυση του τσαρικού στρατεύματος στην περιοχή της Τραπεζούντος και τις ιαχές για συναδέλφωση των λαών, σημειώνει χολωμένος ότι ο ρωσικός στρατός γιόρταζε και «μετεωριζόμενος εις τα αιθέρια απεκάλει εν όλη του τη κουφότητι πάντας τους λαούς, και Τούρκους και Τατάρους και Αθιγγάνους έτι, αδελφούς και συντρόφους “Ταβάρις”...».
Εξίσου εχθρική είναι και η περιγραφή που κάνει ο αντισοσιαλιστής συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς στην «Γη του Πόντου» στη δεκαετία του 1960 για τους ναύτες του ρωσικού στόλου που επέδραμαν στην τουρκική Ορντού (Κοτύωρα) και λαφυραγώγησαν τα καταστήματα της αγοράς, λόγος ικανός για να ταυτίσει ο συγγραφέας το «πλιάτσικο» με τη σοσιαλιστική επανάσταση. Προσθέτει δε στις πολιτικές του προκαταλήψεις και τα ρατσιστικά στερεότυπα εναντίον των ναυτών, που δε μιλούσαν ρώσικα, αλλά ανήκαν σε άλλες φυλές της πολυεθνικής χώρας.
Στρατιώτες
Αποκρύπτει, ωστόσο, επιμελώς ένα στοιχείο στη συμπεριφορά αυτών των «άξεστων» στρατιωτών, που μας το υπενθυμίζει ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, πρώην μητροπολίτης Τραπεζούντας. Τούτος εξαίρει τη συμπεριφορά των «παλσεβίκων», (αν και Θρακιώτης, προφέρει τη λέξη με την ποντιακή προφορά, όπου το «μπ» δεν υπάρχει στην αρχή μιας λέξεως, εξ ου και «παλσεβίκοι» αντί για «μπολσεβίκοι») που διέσωσαν μετά την επιδρομή τους κατοίκους της πόλης, εφόσον, για να τους προστατέψουν από τη μήνη των Τούρκων, τους επέτρεψαν να επιβιβαστούν στα πλοία και να τους μεταφέρουν στη ρωσοκρατούμενη ακόμη Τραπεζούντα, κάτι που δεν έκαναν, κατά το Χρύσανθο, αργότερα οι Δυτικοί στη Σμύρνη.
Η έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης δημιούργησε ανησυχίες στους αστούς και τους εθνικιστές του Πόντου. Ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Εποχή» Δ. Καπετανίδης, ένθερμος θιασώτης της Μεγάλης Ιδέας και πιθανόν κατάσκοπος του ελληνικού κράτους στην Τραπεζούντα, που απαγχονίστηκε αργότερα για τη δράση του στην Αμάσεια, περίτρομος προειδοποιεί για τις πιθανές επιδράσεις της επανάστασης των μπολσεβίκων στον Πόντο: «Η πάλη της ζωής των υπαλλήλων δυναμώνει τώρα με τας νέας αντιλήψεις και αρχάς των εργατικών προβλημάτων, είναι τόσον περισσότερον επικίνδυνος όσον αύτη δημιουργείται υπό ανθρώπων μορφωμένων, που κατέχουν όλα τα στοιχεία όχι μόνον αμύνης ισχυράς αλλά και επιθέσεως σημαντικής... Οι υπάλληλοι θα προσέλθουν αρωγοί εις την αλλαγήν παλαιών και γεγηρακότων καθ΄ʼ όλα συστημάτων».
Κλείνοντας να σημειώσουμε ότι οι μπολσεβίκοι, σε γενικές γραμμές, κινήθηκαν με γνώμονα τις διεθνιστικές αρχές τους και η στάση τους, μάλλον, ως απολύτως συνεπής θα πρέπει να θεωρηθεί απέναντι σε αυτές τις αρχές. Τα υπόλοιπα είναι εθνικιστικές ανοησίες που προσβάλλουν τα θύματα της έκρυθμης κατάστασης στον Πόντο, είτε αυτά είναι μουσουλμάνοι, είτε χριστιανοί.
Καιρός, να βάλουμε ταφόπετρα στη διαιώνιση του μίσους.
www.sitemaker.gr/antiethnikistik
http://indy.gr/other-press/oi-panellnies-eksetaseis-ston-ethnikismo