ΠΟΙΟΙ EINAI OI ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ????

Πανω στην φουρια και την αγωνια τους οι νεοναζι να αποκτησουν μια ιδεολογικη ταυτοτητα, ενα πολιτικο στιγμα,χρησιμοποιουν πομπωδεις λεξεις και εκφρασεις για να δωσουν αλλοθι στην αιματοβαμμενη στους δρομους δρασης τους.Φυλετισμος,αρνητες ολοκαυτωματος,αριστεροι παρακρατικοι και αλλα τετοια χαριτωμενα.
Ενας απο τους πιο συχνα ορους που χρησσιμοποιουν,ειναι οι..."νεοταξιτες".
Ενας ορος γενικος που χωραει ολους αυτους που εχουν κανει δογμα την "νεα ταξη πραγματων" του Μπους-ειδικα μετα την 11/9- μεχρι εκεινους που-συμφωνα με τις δικες τους conspiracy theory-θελουν την καταστροφη της ελλαδας,τους...απλυτους,τους αντιφαδες,τους διεθνιστες,τους αναρχικους κλπ,κλπ...
Ο ορος ωστοσο,νεα ταξη(ordine nuovo),πρωτοεμφανιστηκε στην ιταλια και δεν ηταν παρα μια φασιστικη συμμορια(φτιαγμενη απο τον κ.μασσαγκραντε)που εδρασε την δεκαετια του 70 με
βομβιστικες επιθεσεις σε αριστερα στεκια και χωρους και ειχε ως σήμα της, τον κελτικο σταυρο,το αντίστοιχο “στοχαδι” της χρυσης αυγης.
Πολλοι απο τα τοτε στελεχη της ordine nuovo,περασαν και δραστηριοποιηθηκαν σε αλλα νεοφασιστικα μαγαζια,ενω καποιοι απο αυτους,ειχαν κανει κρουαζερια με λεφτα της τοτε "εθνικης κυβερνησεως της ελλαδας",δηλαδη την απριλιανη χουντα.(σχετικα διαβαστε το αρθρο "μαυρη κρουαζιερα" Ελευθεροτυπία, 22/4/2007 ,:http://www.iospress.gr/ios2007/ios20070422.htm}
Ο συνεργατης του φασιστα παπαπαδοπουλου και επισης θαυμαστης του ναζισμου κ.πλευρης , δεν κρύβει τοτε το θαυμασμό του για την Ordine Nuovo.
Είχε μαλιστα προσωπικές επαφές με τους Ιταλούς φασίστες Pino Rauti, Giulio Maceratini, Pino Romualdi, Clemente Graziani, Michele Di Bella, Gianna Preda, Caradonna, Servello, Cerullo και αλλα μελη της φασιστικής οργάνωσης Ordine Nuovo την οποιθα θεωρούσε πιο αξιόπιστη και σοβαρη διότι ήταν πιο οργανωμένη και δεν δίσταζε να δράσει ώστε να επιτύχει το σκοπό της, που ήταν να δημιουργήσει στην Ιταλία μια χαώδη κατάσταση πολιτικής αναταραχής που θα οδηγούσε στην κατάλυση της δημοκρατίας και στην εγκατάσταση δικτατορικού καθεστώτος με πρότυπο το ελληνικό.(σχετικα δειτε στο κειμενο πλευρης και ιταλοι φασιστες στην διευθυνση:http://donkichotes.blogspot.com/2007/09/2.html)
Οπως γραφοταν προ καιρου απο τις εφημεριδες,κατα κορον οι ιταλοι νεοφασιστες αντλουσαν κρυφα κονδυλια απο την cia,μεσω ελληνοαμερικανων πρακτορων(ενδεικτικα δειτε:Ελληνοαμερικανοί κατάσκοποι πίσω από διάσημες σκοτεινές υποθέσεις-Κυριακατικη Ελευθεροτυπια-27/02/2005 http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=27.02.2005,id=4786344 και Ριζοσπαστης:http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=721348&publDate=23/3/2001)
Οισημερινοι φασιστες ποτε δεν ξεχνανε τις ριζες τους και συχνα πυκνα αναφερονται στην ordine nuovo:(σχετικα δειτε στην σελιδα της χρυσαυγουλης παρακρατικης συμμοριας:http://xryshaygh.wordpress.com/2008/08/03/ordinenuovo_cyprus/)
Κανεις δεν μπορει βεβαια να ξεχασει και την.... ελληνικη εκδοχη την οργανωση "νεα ταξη" που απειλουσε οτι χτυπαει οποιον θελει, οποτε θελει και οποιον θελει.
Η οργανωση του ελληνα φασιστα Δ.Ναστουλη εδρασε τα πρωτα μεταπολευτικα χρονια.
Μαζι με τον φασιστα βομβιστη(και μεχρι προτινος εγκλειστο στη φυλακη) α.καλεντζη,τον δενδρινο και τον μιχαλολιακο(της χ.α) ηταν οι πρωτοι ακροδεξιοι οι οποιοι μετα την πτωση της χουντας,ανελαβαν να δημιουργησουν τον λεγομενο..."εθνικο χωρο"...
Αυτα τα ολιγα για την ιστορια!
Ακολουθει ενα κειμενο το οποιο το παραθετουμε αυτουσιο και σκιαγραφει (με τα δικα τους χρωματα) την πορεια της ακροδεξιας στην ελλαδα απο την εποχη του επισης δεξιου αριβιστα καραμανλη μεχρι σημερα:


ΑΙΤΙΑ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ (1974-1982)

1ο μέρος (δεκαετία 70)



Σε άλλα κείμενα μας έχουμε κάνει αναφορά για τα πλήγματα που κατάφερε, άθελα ή ηθελημένα, η χούντα των στρατιωτικών την περίοδο 1967-1974, στο Εθνικιστικό κίνημα. Μετά την κατάρρευσή της, ο εθνικιστικός χώρος πέρασε δύσκολες στιγμές καθώς οι ιδέες του ήταν υπό διωγμό αλλά και πολλοί εθνικιστές διώχτηκαν από την «δημοκρατία». Οι δολοφονίες της 17Ν κατά αστών δεξιών που συνεργάστηκαν με την χούντα, ένωσαν για ένα μικρό διάστημα τον χώρο, καθώς έβλεπε πλέον τον κίνδυνο που υπήρχε κατά της ίδιας του της ζωής. Η ΕΔΕ του Γαρουφαλλιά που έλαβε μέρος στις εκλογές του 1974, ουσιαστικά δεν μπόρεσε να προσφέρει κάτι στον εθνικιστικό χώρο, αφού την επομένη των εκλογών διαλύθηκε. Μερικές ομάδες εθνικιστών δρούσαν μεμονωμένα, όπως η «Νέα Τάξη» του Δ. Ναστούλη. Πυρήνες εθνικιστών υπήρχαν σε συνοικίες της Αθήνας. Βύρωνας, Παγκράτι, Πατήσια, που προσπαθούσαν να κρατήσουν την σημαία ψηλά. Δυστυχώς όμως ο διωγμός που είχε εξαπολύσει η Καραμανλική «δημοκρατία» έφερε όλους στο σημείο, ώστε το μόνο που να προσπαθούν να είναι η διατήρηση της προσωπικής τους ελευθερίας. Οι διαμαρτυρίες που ακούγονταν ήταν μόνο σε... κηδείες... δολοφονηθέντων από την 17Ν. Η κηδεία π.χ. του Μάλλιου και του Μπάμπαλη, μετεβλήθησαν σε εθνικιστικά συλλαλητήρια με τα γνωστά επακόλουθα συλλήψεων εθνικιστών. Η Καραμανλική «δημοκρατία» ασκούσε βία ακόμα και σε κηδείες! Το 1974-5-6 είναι χρονιές ορόσημο για το Ελληνικό Εθνικιστικό Κίνημα. Η σύγχρονη ιστορία του Εθνικισμού πρέπει να σκύψει με ενδιαφέρον στους πρωτεργάτες εθνικιστές της εποχής. Μία βαθιά υπόκλιση, ως αναγνώριση προσφοράς, σε όλους αυτούς που κράτησαν τις σημαίες ψηλά εκείνα τα χρόνια. (Ναστούλης, Μιχαλολιάκος, Λιόλιος, Ψωμιάδης Πολύκαρπος, Καλέντζης, «Γιόχαν», Δενδρινός, Παξινόπουλος, και άλλοι πολλοί.)

Παρ' όλο πάντως που ο εθνικισμός ήταν υπό διωγμό, γίνονταν ιδεολογικές ζυμώσεις, αν και το ιδεολογικό οπλοστάσιο (βιβλία, συγγράμματα) ήταν λειψό και «φοβισμένο. Οι εθνικιστές πάντως εκείνης της εποχής ήταν αγνοί ιδεολογικά.


2ο μέρος (δεκαετία 70)

Η ίδρυση το 1977 της Εθνικής Παράταξης συσπείρωσε την συντριπτική πλειοψηφία των Εθνικιστών. Η μαζικότητα της νεολαίας (ΕΝΕΠ) ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Κατά αυτόν τον τρόπο υπήρχε πλέον ένας εθνικιστικός σύνδεσμος σε όλη την Ελλάδα. Σε ένα κόμμα όμως, που είχε ιδρυθεί ουσιαστικά από παλαιοκομματικούς και νοσταλγούς της χούντας τα πράγματα ιδεολογικά δεν ήταν και τόσο διακριτά. Η αυτονόμηση (ως ένα σημείο) της νεολαίας, προσπάθησε να δώσει ένα ιδεολογικό στίγμα. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη, αφού η ιδεολογική σύγχυση του κόμματος προσέθετε προβλήματα. Έτσι είχαμε φαινόμενα σαν το παρακάτω. Νοσταλγοί της χούντας ζητωκραύγαζαν και υπέρ της βασιλευομένης δημοκρατίας, λες και δεν γνώριζαν ότι τον Κωνσταντίνο τον είχε διώξει ο Παπαδόπουλος... Ίδια φυσικά φαινόμενα υπήρχαν και στην ΕΝΕΠ. Η ηγεσία της νεολαίας ήταν και αυτή χωρισμένη. Η ομάδα των «Κινηματιών» του Ανδρέα Δενδρινού και ο Πολύδωρος Δάκογλου με τους «Αχαιούς», είχαν ταυτόσημες απόψεις και πίστευαν στον εθνικισμό. Στην «κλειστή» όμως ομάδα του «κινήματος» εκφράζονταν και υπέρ του εθνικοσοσιαλισμού χωρίς να έρχονται σε προστριβές εκείνη την εποχή αναμεταξύ τους. Η μεγάλη ρήξη ήρθε τρία χρόνια αργότερα. Η άλλη μεγάλη ομάδα που υπήρχε ήταν του Περρωτή, η οποία ήταν ξεκάθαρα υπέρ των «Απριλιανών». Σε εκείνη την χρονική στιγμή έγινε το εξής παράδοξο. Η μικρότερη ομάδα του «Κινήματος» μπόρεσε και επιβλήθηκε στην ηγεσία της νεολαίας, και η πολυπληθέστερη ομάδα των «Απριλιανών» του Περρωτή, βρέθηκε ουσιαστικά σε δεύτερους ρόλους. Ο Δάκογλου ως Πρόεδρος ήταν άριστος. Η ΕΝΕΠ έγινε μία μεγάλη και σοβαρή πολιτική οργάνωση. Τίποτα στον ορίζοντα το 1977, δεν έδειχνε την πολυδιάσπαση που θα ακολουθούσε.

3ο μέρος (δεκαετία 70)

Εκτός της εσωτερικής αντιπαράθεσης την εποχή εκείνη όμως, είχαμε για πρώτη φορά μία μεγάλη προσπάθεια ιδεολογικής κατάρτισης των εθνικιστών. Μέσα στην νεολαία γίνονταν ζυμώσεις και αρκετές συζητήσεις. Οι ιδεολογικοί «πυρήνες» γνώρισαν μία πρωτοφανή υποδοχή από τους νέους. Οι «πυρηνάρχες» ήταν πρόσωπα καθολικής αποδοχής. Άνθηση όμως γνώρισαν και οι εθνικιστικές εκδόσεις. Το έντυπο της νεολαίας «Ελληνικό Θάρρος» έγινε ανάρπαστο, ενώ τα βιβλία του Ανδρέα Δενδρινού, «Ελληνική Πρόκληση» και «Εθνοκρατία», έγιναν «ευαγγέλιο» των εθνικιστών. Αυτό όμως που πραγματικά έγραψε την μεγαλύτερη ιστορία στον εκδοτικό χώρο, ήταν το περιοδικό «Κίνημα». Το «Κίνημα» ήταν μηνιαίο περιοδικό επικαιρότητας, αλλά και πολλών φιλοσοφικών και ιδεολογικών κειμένων. Ψυχή του περιοδικού όπως και των βιβλίων ήταν ένας ανιδιοτελής εθνικιστής, -που ποτέ για τον εαυτό του δεν διεκδίκησε τίποτα- ο Βλαδίμηρος Ψυακής. Ο Ψυακής ήταν Έλληνας της διασποράς, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και Χιώτης στην καταγωγή. (Σήμερα τα παιδιά του έχουν αναλάβει τον κορυφαίο εκδοτικό οίκο, «Ελεύθερη Σκέψις».) Ο Ελληνισμός και ο Εθνικισμός χρωστούν τα μέγιστα σε αυτόν τον εκδοτικό οργανισμό, γιατί χάρη σε αυτόν έχουν ιδεολογική κατάρτιση σήμερα πολλοί. Υπήρχε δε, μία εποχή, που ο εκδοτικός οργανισμός υπήρξε σχεδόν καθημερινά, βομβιστικός στόχος των αναρχοαριστεριστών. Ο Ψυακής κράτησε όρθια την «Ελεύθερη Σκέψη» από το υστέρημα του κυριολεκτικά- και εις βάρος της οικογένειας του. Συμπαραστάτες του σε αυτήν την προσπάθεια ήταν η σύζυγός του Σούλα, ο Ανδρέας Δενδρινός, δύο γιατροί, και δυο-τρεις άλλοι ακόμα. Ιδεολογική δράση, σε μικρότερη βέβαια κλίμακα υπήρξε και από τις «Εκδόσεις Εθνικοφρόνων» -«Αρχειακόν Βιβλιοπωλείον» του Μιχάλη Γιάκουμου. Ο Γιάκουμος ποτέ δεν μίλαγε πολιτικά (!!!) και το κατάστημά του ήταν σε έναν όροφο στις αρχές της οδού Ιπποκράτους.



4ο μέρος (δεκαετία 70)

Στα τέλη του 1977, ένας άνεμος εθνικισμού επικρατούσε σε όλη την χώρα. Ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ελλάδας, υπήρχαν οργανωμένοι εθνικιστές. Η Καραμανλική «Δημοκρατία» με τους ΚΥΠίτες, και τις μυστικές υπηρεσίες άρχισαν να στήνουν άθλιες προβοκάτσιες κατά των εθνικιστών. Σε ένα απίστευτο κύμα διωγμών, πολλοί εθνικιστές οδηγήθηκαν σε δίκες. Πολλοί καταδικάστηκαν με χαλκευμένα στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών, και οδηγήθηκαν στις φυλακές. Τα περισσότερα θύματα της Καραμανλικής τρομοκρατίας, ήταν ανένταχτοι εθνικιστές, που ίσως- ήταν και το μεγαλύτερο κομμάτι του εθνικιστικού χώρου. Ο Καραμανλής και τα έμμισθα όργανά του με τις δολοπλοκίες τους, βρήκαν τον τρόπο να παρουσιάσουν «τρομοκράτες» στον Ελληνικό λαό, τους εθνικιστές. Αυτό από την μία πλευρά, συσπείρωσε ακόμα πιο πολύ τον χώρο, αλλά από την άλλη, υπήρξαν σοβαρές απώλειες. Οι καταδίκες έπεφταν με μορφή χιονοθύελλας κατά ανυποψίαστων συναγωνιστών. Από την μία ημέρα στην άλλη, ολόκληρες οικογένειες, βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα, βλέποντας απέναντί τους το παρακράτος της αστικής δεξιάς να τους επιτίθεται. Τίποτα δεν έχει σχέση, στις σχέσεις, των εθνικιστών με την αστική δεξιά, μετά την λεγόμενη μεταπολίτευση... Για όσους εθνικιστές έζησαν την Καραμανλική τρομοκρατία, τους Μπάλκους, τους Σταμάτηδες, τις ανακρίσεις στην Μεσογείων, κλπ, αυτή η «ιστορία» μέσα τους δεν έχει τελειώσει... Η εκδίκηση άλλωστε, όπως είχε πρωτογράψει και ο σύγχρονος διανοητής του εθνικισμού Ανδρέας Δενδρινός, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!



5ο μέρος (δεκαετία 70)

Το 1978 άρχισαν πλέον να διαφαίνονται οι ιδεολογικές διαφορές στο εθνικιστικό κίνημα. Από την άλλη το κλίμα που επικρατούσε κατά των Εθνικιστών, από την «δημοκρατία» Καραμανλή είχε επιφέρει μέγιστα προβλήματα. Οι καταδίκες ήταν συχνό φαινόμενο αφού κανένα κόμμα δεν υπερασπίστηκε τους Εθνικιστές από τα νύχια του κράτους. Ακόμα και η ίδια η Εθνική Παράταξη. Μαζί μ' αυτά τα γεγονότα όμως, ξεθάφτηκαν μαχαίρια πολέμου εσω-Εθνικιστικών διαφορών, ακόμα και από την δεκαετία του 60! Η ΕΝΕΠ από την πλευρά της, δεν μπορούσε να συγκρατήσει φυγόκεντρες δυνάμεις. Είχε γίνει δύο κομμάτια. Η Ομάδα Περρωτή (χουντικοί) φρόντισε να παίρνει σε ονόματα ανθρώπων της περιουσιακά στοιχεία της νεολαίας, όπως: λογαριασμούς τηλεφώνων, ΔΕΗ, νερού, μισθωτήρια ακινήτων κλπ. Έτσι η ομάδα Δενδρινού-Δάκογλου (Εθνικιστική τάση) βρήκε ένα ωραίο πρωινό αλλαγμένες κλειδαριές και ερμητικά κλειστά γραφεία. Πίσω από τις πόρτες που βρισκόταν μόνο οι άνθρωποι του Περρωτή, υπήρχαν λίστες με ονόματα που τους απαγορευόταν η είσοδος στα γραφεία. Το γυαλί δεν είχε πια ραγίσει, αλλά είχε σπάσει. Οι Περρωτικοί πίστευαν ότι αυτοί είχαν τις ορθές ιδέες του πατριωτισμού και οι άλλοι ήταν οι εξτρεμιστές. Αυτά τα γεγονότα πήραν μορφή χιονοστιβάδας σ' όλη την Ελλάδα. Όπου υπήρχαν τοπικές (περίπου εκατό) έτρεχαν οι μεν και οι δε, για να προλάβουν να «ταμπουρωθούν» μέσα στα γραφεία! Οι Δενδρινικοί κατέθεσαν ένα νέο τίτλο προσωρινό, στο πρωτοδικείο, την ΕΝΕΠ Β Συνδιάσκεψη, καθώς θεωρούσαν ότι στην Β Πανελλαδική Συνδιάσκεψη επήλθε η ρήξη. Το 1979 βρήκε το Εθνικιστικό κίνημα χωρισμένο σε δύο κομμάτια που δεν έλεγαν πλέον ούτε καλημέρα. Οι κοινοί αγώνες είχαν ξεχαστεί.





6ο μέρος (δεκαετία 70)

Το 1979 ιδρύεται το Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα (ΕΝ.Ε.Κ.) σε συνέδριο στον Βόλο. Οι αναγκαστικά αποχωρήσαντες από την ΕΝΕΠ, ομιλούν για ένα σύγχρονο Εθνικιστικό κίνημα με ξεκάθαρη ιδεολογία, τον Ελληνικό Εθνικισμό. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι ακριβώς. Μέσα στην ηγετική ομάδα υπάρχουν δύο τάσεις. Η Εθνικιστική και η Εθνικοσοσιαλιστική. Ο Π. Δάκογλου που εκφράζει την εθνικιστική τάση έχει μαζί του ως πρωτοκλασάτα στελέχη τους, Τσούγκο, Σχοινά, Παπαδόπουλο. Ο Αν. Δενδρινός που εκφράζει την εθνικοσοσιαλιστική τάση με την σειρά του, έχει μαζί του, τους Ψυακή, Μουσταΐρα, Χρήστου, Γεωργίου, Μαυρομάτη. Η ρήξη δεν αργεί να έρθει. Πριν καλά-καλά, το ΕΝΕΚ σταθεί στα πόδια του, διασπάται!

Οι «κινηματίες» του Δενδρινού αποχωρούν. Κρατούν στα χέρια τους το βιβλιοπωλείο Ελεύθερη Σκέψη και το περιοδικό Κίνημα που εκείνη την εποχή διαβάζεται φανατικά απ' όλον τον εθνικιστικό χώρο. Ο Δάκογλου αναγκάζεται να εκδώσει νέα εφημερίδα και ν' ανοίξει νέο βιβλιοπωλείο την Νέα Θέση. Οι κινηματίες του Δενδρινού αφιερώνονται αποκλειστικά στην συνέχεια, στην ιδεολογική κατάρτιση νέων στελεχών. Το ΕΝΕΚ Δάκογλου, υποστηρίζει ότι δημιουργεί εθνικιστικό κίνημα με στόχο το 2000. (Προοπτική 2000). Σήμερα, 2007, κοιτώντας πίσω μας και κάνοντας αποτίμηση του ΕΝΕΚ βλέπουμε ότι το πείραμα απέτυχε παταγωδώς. Τα στελέχη του δεν μπόρεσαν να εξελιχτούν ενώ το κόμμα τους ανέστειλε την δράση πολύ πριν το 2000, μετά από συνεχόμενες εκλογικές αποτυχίες. Αγώνες χαμένοι (;) αγώνες δίχως αύριο (;). Το Κίνημα Δενδρινού απομονώθηκε πλήρως και χάθηκε και αυτό, με την σειρά του. Αυτό που πέτυχε όμως σε κατάρτιση στελεχών, είναι ανυπολόγιστο. Εκατοντάδες άνθρωποι μεγάλωσαν ιδεολογικά μέσα σ' αυτό. Σήμερα 2 ½ δεκαετίες μετά βλέπουμε βουλευτές, στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, στελέχη μεγάλων εταιρειών, που ανδρώθηκαν μέσα στο Κίνημα. Μπορεί να μην μπόρεσαν σαν πολιτικός σχηματισμός ποτέ, να κάνουν πολιτική παρέμβαση, αλλά κατάφεραν ν' αναδείξουν πολίτες και πολιτικούς με ιδεολογικό υπόβαθρο.





7ο μέρος (δεκαετία 80)

Το 1980 η ΕΝΕΠ-Περρωτή αντιλαμβάνεται ότι η Εθνική Παράταξη είναι μία ιστορία που έχει τελειώσει νομοτελειακά. Έρχονται σε επαφή με τον Σπ. Μαρκεζίνη που επανιδρύει το Κόμμα των Προοδευτικών. Ουσιαστικά η φιλοχουντική τάση των Εθνικιστικών μεταλλάσσεται, και βρίσκει νέα στέγη στον Μαρκεζίνη. Πιστεύουν ότι το 7% της Ε.Π. θα ξανά συσπειρωθεί. Τίποτα όμως απ' όλα αυτά δεν γίνεται. Σ' ένα γερασμένο αστικό κόμμα η Νεολαία Προοδευτικών (ΝΕ.Π.) «καταπίνει» το ένα μετά το άλλο αναγκαστικά. Τα στελέχη που έχουν μείνει στην ΝΕ.Π. μετά την διάσπαση της ΕΝΕΠ είναι λίγα, αν όχι μέτρια, και μετρημένα στα δάκτυλα. (Κουτράκης, Βάσσος, Β. Βάσσου κλπ). Άλλωστε αυτά τα στελέχη επί ΕΝΕΠ δεν είχαν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η ιδεολογία τους και επί ΝΕ.Π. συνεχίζει να είναι μονοδιάστατη, και είναι ο θαυμασμός του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Ακολούθησαν τραγελαφικές καταστάσεις όπως συνύπαρξη χουντικών, βασιλικών, εθνικιστών, και όλα αυτά, με ένα κάδρο πάνω από το γραφείο του Μαρκεζίνη με την Πρωθυπουργό του Ισραήλ, Γκόλντα Μέϊρ...

Στις βουλευτικές εκλογές του 1981 το Κ.Π. δεν εξέλεξε βουλευτή. Στις ευρωεκλογές εξέλεξε έναν. Το πόσο γερασμένο ήταν το αστικό κόμμα του Μαρκεζίνη, φάνηκε στην συνέχεια, αφού δύο εκ των τριών βουλευτών που το εκπροσώπησαν στην ευρωβουλή πέθαναν από φυσικά αίτια λόγω γήρατος. Έτσι λοιπόν η ΝΕΠ που ήταν η συνέχεια της θρυλικής ΕΝΕΠ κάποια στιγμή πέθανε κι' αυτή δίχως να το καταλάβει. Παρά το φυλλορρόημα των μελών της ΝΕΠ, συνέχισε σαν νεολαία να υπάρχει για μερικά χρόνια ακόμα, μέχρι την ίδρυση ουσιαστικά της ΕΠΕΝ.





8ο μέρος (δεκαετία 80)

Στις αρχές της δεκαετίας του 80 είχαμε την πρώτη (απαραίτητη) διάσπαση του εθνικιστικού χώρου. Οι φίλοι της 21ης Απριλίου συσπειρώθηκαν στην ΝΕ.Π. και οι Εθνικιστές στο ΕΝ.Ε.Κ. Μία όμως μεγάλη μερίδα τήρησε ουδέτερη στάση και έμεινε εκτός των δύο κινήσεων. Στα τέλη του 1980 όμως, έχουμε την εμφάνιση της πρώτης μεταπολιτευτικής εθνικοσοσιαλιστικής ομάδας. Της Χρυσής Αυγής. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος με τους συντρόφους του εκδίδουν το περιοδικό «Χρυσή Αυγή» με ξεκάθαρη ιδεολογική θέση τον Εθνικοσοσιαλισμό. Η ομάδα του παρ' όλο που ήταν τότε μικρή, είχε πολλαπλάσια απήχηση. Ήδη από τον Δεκέμβριο του 1980 καταγράφεται ουσιαστικά, εκτός των χουντικών και των εθνικιστών, μία τρίτη τάση, η εθνικοσοσιαλιστική. Αυτό όμως φέρνει αντιδράσεις και μέσα σ' αυτόν τον ίδιο χώρο, καθώς ανάμεσα στους εθνικοσοσιαλιστές υπάρχουν και εκεί δύο τάσεις.

Έτσι το 1981 ιδρύεται η Φ.Ε.Π. (Φοιτητική Εθνική Πρωτοπορία) Η ΦΕΠ εκδίδει δύο εφημερίδες (!) την «Προβολή» στην Θεσσαλονίκη με υπεύθυνο τον σημερινό βουλευτή της Ν.Δ. Κ. Κιλτίδη, και την «Νέα Δύναμη» στην Αθήνα, με υπεύθυνο τον Ν. Ποριώτη. Ανοίγει τρία γραφεία σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λάρισα. Ως συντονιστής της όλης προσπάθειας εμφανίζεται ο Νίκος Καρράς, από την Αθήνα, που σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη. Η ΦΕΠ έκφραζε τον Εθνικοσοσιαλισμό «τύπου» Ιωάννη Μεταξά, και δηλώνουν Έλληνες Εθνικοκοινωνιστές. θεωρούν ως φυσικό ηγέτη τους, τον Κ. Πλεύρη. Προσπαθούν να εξελιχτούν και να μαζικοποιηθούν. Διοργανώνουν συγκεντρώσεις και κοινωνικές παρεμβάσεις. Παρ' ότι έχουν απήχηση και είναι ένα βήμα πιο μπροστά οργανωτικά από την Χρυσή Αυγή, δεν μπορούν να «μεγαλώσουν» καθώς οι περισσότεροι εθνικοσοσιαλιστές συσπειρώνονται τελικά στο κίνημα του Μιχαλολιάκου. Κύριο ίσως λόγο έπαιξε η ανάμειξη της ΦΕΠ στις δίκες μεταξύ Πλεύρη-Καλέντζη, καθώς τάχτηκαν υπέρ του Πλεύρη σε μία εποχή που η συντριπτική πλειοψηφία ήταν με τον έγκλειστο Καλέντζη.

Από τις τάξεις της ΦΕΠ πέρασαν μεγάλα στελέχη που στην συνέχεια έπαιξαν πρωταγωνιστικούς ρόλους στην πολιτική αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. (Κιλτίδης, Καρράς, Ποριώτης, Α/φοι Αποστολόπουλοι, Θ. Γιαλαμάς, Γ. Σορώτος, Π. Μελάς εγγονός του Μακεδονομάχου-Καψάλας)

(



9ο μέρος (δεκαετία 80)

Το 1982 άρχισαν να διαμορφώνονται οι τρεις τάσεις του εθνικιστικού χώρου. Οι χουντικοί έβλεπαν μετά την αποτυχία του Κόμματος των Προοδευτικών να μικραίνει όλο και περισσότερο, ο ζωτικός τους χώρος. Οι εθνικιστές που είχαν συσπειρωθεί στο ΕΝ.Ε.Κ. συνειδητοποιούσαν με την σειρά τους ότι τα πράγματα δυσκόλευαν χωρίς την στήριξη των κομμάτων που εξέφραζαν ουσιαστικά το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Οι εθνικοσοσιαλιστές της ΦΕΠ και της Χρυσής Αυγής, προσπαθούσαν να καταγραφούν στον πολιτικό χάρτη, αναγκασμένοι όμως, ν' αποτινάξουν τα αντιναζιστικά σύνδρομα της Ελληνικής κοινωνίας. Οι χουντικοί πρότασσαν την ανάγκη επανασύνδεσης του ευρύτερου εθνικιστικού κινήματος αλλά υπό την ηγεσία του Κόμματος των Προοδευτικών. Κάτι τέτοιο όμως ήταν πλέον αδύνατον, αφού οι διασπάσεις του εθνικιστικού ενιαίου κινήματος της δεκαετίας του 70 έγινε για καθαρά ιδεολογικούς λόγους.

Το ΕΝΕΚ προσπάθησε να δείξει καθαρή ιδεολογική εθνικιστική γραμμή. Σταμάτησε ακόμα, για να αποδείξει την διαφορετικότητά του, να πηγαίνει σε εκδηλώσεις Εθνικής μνήμης όπως ήταν τα μνημόσυνα για τους θανόντες αντικομουνιστές του Εμφυλίου πολέμου 44-49. Αυτές οι εκδηλώσεις μάζευαν εκείνη την εποχή χιλιάδες κόσμου. Η ΝΔ που ήταν πλέον στην αντιπολίτευση, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί αυτές τις εκδηλώσεις και έτσι αίφνης μετά από πολλά χρόνια, εμφανίστηκαν ΟΝΝΕΔίτες κυρίως, να προσέρχονται ομαδικά σε Γράμμο-Βίτσι, Μελιγαλά, κλπ. Τότε η ΟΝΝΕΔ είχε υιοθετήσει μία σκληρή δεξιά γραμμή, με αιχμή τον στείρο αντικομουνισμό. Ήταν η εποχή που στην ΟΝΝΕΔ πρόεδρος ήταν ο Βασίλης Μιχαλολιάκος και προσπαθούσε να επιστρέψει στις ρίζες του πατριωτισμού....

Αυτές οι κινήσεις πρέπει να «στοίχησαν» πολύ στην αστική δεξιά αφού η συνύπαρξη Εθνικιστών με αστούς δεξιούς σε κοινούς χώρους, έφεραν τους νεολαίους νεοδημοκράτες σ' επαφή με ιδεολογικές εθνικιστικές σκέψεις. Έτσι το 1982-3 βλέπουμε ένα μπόλιασμα του εθνικιστικού χώρου από μετανοούντες δεξιούς... Εις εκ των πρωτεργατών αυτών των «μετακινήσεων» ήταν και ο Βορίδης που έφερε μία εντελώς διαφορετική άποψη σε ότι αφορά την πολιτική τακτική.