Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΦΟΒΙΑ

Οι νύχτες και οι ημέρες μας έχουν περίσσευμα ομοφοβίας. Μας περισσεύει τόση που έχουμε να δώσουμε κι αλλού. Αλλά όλοι έχουν, κι έτσι ποτέ δεν μένουμε με άδειες τσέπες.



Είναι εκεί «έξω». Είναι και «μέσα» μας.

-παλεύουμε με αυτήν που μας απευθύνεται από έξω, τρώμε σφαλιάρες από αυτή που έχει ριζώσει μέσα -το μάτι που έχει θρονιαστεί στα σώματα και αστυνομεύει τις επιθυμίες δεν κλείνει ποτέ. Άγρυπνο.



Μικρά διαλείμματα ελευθερίας, αυτά ξαφνιάζουν- βεβαιότητα η ασχήμια της συμμόρφωσης με το «δέον».



Ομοφοβική επίθεση αργά το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου στα Εξάρχεια.

(Σχεδίασμα διαλόγου ή εσωτερικού μονολόγου):

Ε, και; Άλλη μια φορά… Ναι, αλλά πόσες φορές ακόμη; Ωχ μωρέ, δεν βαριέσαι... Και ήταν «πράγματι» ομοφοβική; Ξέρω ʽγω, ένα μπαρ, κάτι ποτά, μερικές κουβέντες πάνω στον καβγά, «έξω πούστηδες από τα Εξάρχεια..». Ε, καλά, ξέρεις τώρα, αυτό το πούστηδες δεν εννοεί ομοφυλόφιλους εννοεί…πούστηδες. Ναι μωρέ, ξέρω…



Για αυτό, επαναλαμβάνω: οι μέρες και οι νύχτες μας έχουν περίσσευμα ομοφοβίας. Υπάρχει για όλους, όλοι έχουν το μερίδιό τους να (μας) προσφέρουν…λίγο τα αστεία, λίγο η γλώσσα, λίγο το ξύλο, λίγο τα βλέμματα αηδίας, λίγο τα δήθεν-πολιτικά-επιχειρήματα για τις προτεραιότητες και τις στρατηγικές, λίγο η αμηχανία και η ντροπή στα οικογενειακά τραπέζια. Λίγο από ʼδω και λίγο από ʼκει.



-Και εσύ σπάνια κοιτάς να καταλάβεις ότι , ναι, σε σένα μιλάω, ότι εγώ, ναι εγώ, ομοφοβία τρώω από σένα –που είσαι με τους καλούς ινδιάνους- και από τον απέναντι –που είναι με τους κακούς καουμπόηδες- και, ακόμη, δεν κοιτάς να καταλάβεις ότι η ομοφοβία ταιριάζει με τις άλλες βίες στη ζωή μας, κι ότι όλες μαζί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συναντιούνται και μας δένουν χειροπόδαρα και εκεί, δεμένοι και δεμένες, φτυνόμαστε.



Ομοφοβική επίθεση το βράδυ. Ποιο βράδυ και που, δεν έχει και πολύ σημασία. Αυτά που ξέρω αρκούν και ξέρεις και εσύ τι έγινε, και έχεις καταλάβει. Και κάθε φορά, παρόλη τη συνήθεια, αυτή η βία μας πονάει.



Μας ξαφνιάζει

Μας εξοργίζει.

Μας φοβίζει.



Μας ξαφνιάζει......

που μας ξάφνιασε

που έγινε στο «κάστρο» έκφρασης των επιθυμιών, του αυτοπροσδιορισμού και της ελευθερίας…Κανένα κάστρο απόρθητο για το δούρειο ίππο της ομοφοβίας…

μας ξαφνιάζει που αφού χτύπησες ανθρώπους θυμήθηκες να φωνάξεις για τον «εμπορευματικό χαρακτήρα του μαγαζιού» και την «αντίστασή» σου, που περνάει μέσα από δαρμένα σώματα, σπασμένες μύτες, φτυσίματα και βρισιές για πούστηδες.

μας ξαφνιάζει γιατί ελπίζαμε πως τα «αντανακλαστικά του Δεκέμβρη» θα φτουρήσουν.



Μας φοβίζει...

γιατί είναι τρομακτικό να μας υπενθυμίζεται ότι πουθενά δεν είμαστε ασφαλείς. «Ούτε στα Εξάρχεια». Πόσο μάλλον οπουδήποτε αλλού. Ίσως αυτό να σου απαντάει και την απορία «μα γιατί γκετοποιήστε..;». Έλα ντε, γιατί άραγε…;

Μας φοβίζει γιατί έχει ξαναγίνει…γιατί θα ξαναγίνει. Γιατί κάθε φορά που δεν ήμουν εγώ, σκέφτομαι «την άλλη φορά μπορεί να είμαι εγώ»

Και μας φοβίζει, ίσως πρώτα απʼ όλα, γιατί το έχουμε συνηθίσει.



Μας εξοργίζει...

που επιβεβαιώνεται ότι η ομοφοβία είναι παντού και στα πάντα

που πρέπει να παλεύουμε καθημερινά για να μην ξυπνάμε με τον φόβο

που κάθε πράξη ομοφοβίας μας αναγκάζει να ενσωματώνουμε τον φόβο



μας εξοργίζει που δεν ξέρουμε ποιοι είναι – μας εξοργίζει που είναι τόσοι πολλοί



Αλλά «καταλαβαίνουμε» γιατί.

Γιατί οι επιθυμίες μας είναι απειλή –γιατί αμφισβητούν την εξουσία της ετεροκανονικότητας και της έμφυλης ιεραρχίας. Γιατί προκαλούν την ματσίλα σου και τον αναίτιο, αναλώσιμο, φτηνιάρικο τσαμπουκά σου.

Γιατί η ετεροκανονικότητα εκτός από ένα οργανωμένο σύστημα ιδεών και αντιλήψεων για την ερωτική επιθυμία, είναι πάνω από όλα ένα σύστημα σχέσεων υποστηριζόμενο από θεσμούς που εξοστρακίζουν τη διαφορετικότητα.

Και αυτός ο εξοστρακισμός είναι συνεχής, αναπαράγει και νομιμοποιεί την ομοφοβία. Και κατʼ επέκταση την ομοφοβική βία. Και συ, «φίλε» είσαι το εργαλείο που την αναπαράγει. Και εσύ «φίλε», γίνεσαι ο «αστυνόμος» της κυριαρχίας παρόλο που νομίζεις ότι είσαι ο «παράνομος». (Ψιτ…να σου πω ένα μυστικό: μπορεί να είσαι και τα δύο…)

Μπορεί να φοβηθήκαμε αλλά μας σώζει το ότι εξοργιζόμαστε. Και δεν θα «σκληραγωγηθούμε» για να τρώμε τις κλωτσιές και τις μπουνιές. Θα κρατήσουμε αυτά τα σώματα που πονάνε. Δεν θα τα χαρίσουμε.



Είμαστε εδώ και δεν θα απομονώσουμε την επιθυμία μας στους ιδιωτικούς μας χώρους. Γιατί η επιθυμία δεν γνωρίζει σύνορα, ούτε φύλα.



Θα είμαστε πάντα εδώ.

λεσβίες πούστηδες τρανς αμφί

και όλοι οι άλλοι/άλλες ό,τι όνομα κι αν έχουμε



εξάρχεια, 28/3/2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: