Στο επί-Κεντρο της αδιαφορίας

Δώδεκα χρόνια κρατάει το «κρυφτό» με τους μετανάστες στο λιμάνι.
Εγκλωβισμένοι σε ένα παράλληλο αδιέξοδο βρίσκονται οι τοπικές αρχές αλλά και οι περίπου 3.000 μετανάστες -Αφγανοί οι περισσότεροι- που έχουν κατακλύσει το λιμάνι της Πάτρας.

*Η ιδέα για τη δημιουργία κέντρου φιλοξενίας προτάθηκε κατά τη διάρκεια σύσκεψης στο υπουργείο Εσωτερικών, με την παρουσία εκπροσώπων των τοπικών αρχών. Ανάμεσά τους και ο νομάρχης Αχαΐας, Δημ. Κατσικόπουλος.


Χωρίς κανέναν σχεδιασμό

«Μας έδειξαν δέκα θέσεις τις οποίες είχαν επεξεργαστεί οι άνθρωποι του Πρ. Παυλόπουλου. Μας είπε ο υπουργός ότι εκείνοι θα αναλάβουν το πολιτικό κόστος και ότι θα προχωρήσουν στη δημιουργία του κέντρου. Τον ρωτήσαμε εάν υπάρχει διάταξη νόμου που προβλέπει τέτοιο κέντρο. Γιατί ο νόμος προβλέπει μόνον 7 περιοχές που είναι κατάλληλες για τέτοια κέντρα. Πώς θα φτιάξουμε ένα κέντρο σε μια πόλη που είναι πύλη εισόδου και εξόδου;» σχολιάζει ο νομάρχης.

Επισημαίνει ότι: «Ο όποιος σχεδιασμός του κέντρου δεν βασίζεται στον νόμο» και συμπληρώνει: «Η κυβέρνηση θέλει να πιστεύει ότι εάν γίνει ένα κέντρο έξω από τα όρια του Δήμου Πατρέων, χωρητικότητας 800 ατόμων, θα λύσει το πρόβλημα. Μα στην Πάτρα ζουν τουλάχιστον 3.000 μετανάστες».

*Σ' εκείνη τη σύσκεψη προτάθηκε να γίνει το κέντρο στο χωριό Δρέπανο, μια τουριστική περιοχή του Δήμου Ρίου. Βρέθηκε και το οικόπεδο, περίπου 400 μέτρα έξω από το χωριό, προς την παραλία. Οι κάτοικοι, όμως, από την πρώτη στιγμή αντέδρασαν έντονα.

«Το χωριό μας είναι ήδη υποβαθμισμένο από τη λειτουργία του παλιού εργοστασίου αμιάντου εδώ(!). Αν θα γίνει το κέντρο που λένε, θα υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο» σχολιάζουν κάποιοι από αυτούς. Ως ένδειξη διαμαρτυρίας, απέκλεισαν την παλαιά εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών.

*«Το να μεταθέτουν το πρόβλημα σε άλλο δήμο δεν είναι λύση. Μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπους. Πάνε να στήσουν ολόκληρη επιχείρηση εκεί. Μόνον το κέτερινγκ να σκεφτεί κανείς, που θα κοστίζει για τον κάθε άνθρωπο 6 ευρώ την ημέρα, καταλαβαίνει το μέγεθος της επιχείρησης. Ετσι θα λύσουμε το πρόβλημα;» διαμαρτύρεται ο Δ. Κατσικόπουλος. Αξίζει να αναφέρουμε ότι αρχικά είχε προβλεφθεί ο χώρος να φρουρείται από ειδικούς φρουρούς και να ελέγχεται τόσο η είσοδος όσο και η έξοδος των ανθρώπων στο κέντρο, με ειδικές κάρτες.

*Στο μεταξύ, η Πάτρα ετοιμάζεται να ζήσει έναν από τους δυσκολότερους χειμώνες της. Με τους «κυνηγημένους» να κοιμούνται όπου βρουν. Σε παράγκες, σε νεοανεγειρόμενες πολυκατοικίες, σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και μαγαζιά. Ακόμη και στο ξενοδοχείο «Μωρέας» είχαν κάνει κατάληψη. Ο ιδιοκτήτης τσιμέντωσε τις πόρτες και τα παράθυρα για να μην μπορούν να μπαίνουν μέσα! Η κατάσταση είναι τραγική. Κοιμούνται στο χώμα, κλέβουν νερό για να πιουν, κλέβουν ρεύμα για να δουν.


«Δεμένοι» στους κάβους του λιμανιού της Πάτρας οι μετανάστες. Οποιοι ξέφυγαν ξέφυγαν.
*«Αμα πιάσουν τα κρύα και οι βροχές, εδώ θα γίνει χαμός», σχολιάζει ο γιατρός Νίκος Μουλκιώτης, από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, που βρίσκονται στον καταυλισμό των Αφγανών, προσφέροντας ιατρική βοήθεια.

«Στατιστικά, κάθε Οκτώβριο αυξάνεται η είσοδος μεταναστών στη χώρα μας, οπότε περιμένουμε ακόμη περισσότερο κόσμο εδώ» μας λέει, εξηγώντας πως ο Οκτώβριος είναι η τελευταία ευκαιρία των «κυνηγημένων», πριν μπει ο χειμώνας, να διασχίσουν τα βουνά.


Οι κάτοικοι του χωριού Δρέπανου αντέδρασαν δυναμικά από την πρώτη στιγμή.
«Η Αφρική της Ευρώπης»

*«Οταν ξεκίνησα στους Γιατρούς είχα όνειρο να πάω στην Αφρική και να προσφέρω εκεί τις υπηρεσίες μου. Τελικά, όμως, ήρθε η Αφρική εδώ», απαντά η Ηλέκτρα Νούτσου όταν τη ρωτάμε για το πώς είναι η ζωή στον καταυλισμό. Με την ειδικότητα της ψυχολόγου βρίσκεται εδώ από τον περασμένο Ιούλιο.

«Αντιμετωπίζω τριτοκοσμικές καταστάσεις που δεν περίμενα ποτέ ότι θα τις συναντήσω σε μια ευρωπαϊκή πόλη όπως είναι η Πάτρα. Κάθε φορά που πάω για δουλειά στον καταυλισμό με πιάνει απελπισία».

Οπως μας πληροφορεί, οι περισσότεροι από τους μετανάστες έχουν έντονα σημάδια κατάθλιψης. «Κυρίως τους πνίγει ο θυμός γιατί κανείς δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη για το πού θα πάνε» σχολιάζει και συμπληρώνει:

«Εχουν σημάδια κατάθλιψης, αλλά το παλεύουν όσο μπορούν. Πηγαίνουν δυο φορές στο λιμάνι και προσπαθούν να μπουν σε κάποιο πλοίο και να φύγουν για Ιταλία. Το παλεύουν».




ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/10/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=26.10.2008,id=90656080